A ranger/traitor 219

Mannen hapten naar adem, stoten hun buren aan en bogen zich voorover om beter te kunnen kijken. Miko zag zelfs enkelen die van verbazing hun boog hadden laten vallen en hem vlug opraapten. Gelukkig voor hen was iedereen naar Arnaut aan het staren en had niemand het gezien. Daarna klonk er gefluister dat snel aanzwol.
“Arnaut? Bedoelt hij prins Arnaut?”
“Ik denk het. Als er iemand weet wat vechten is, is hij het.”
“Jager Halt en Prins Arnaut! Kan het nog beter?”
“Die Skandiërs kunnen beter beginnen pakken. Ze maken geen schijn van kans!” Het gefluister ging over in een enthousiast schreeuwen.
“Prins Arnaut! Prins Arnaut!” Het leek alsof ze de veldslag al gewonnen hadden! Het geschreeuw bleef aanzwellen en Miko begon te vrezen dat het tot in het Skandisch kamp te horen zou zijn. Arnaut dacht blijkbaar hetzelfde want hij stak zijn hand op. Het werd onmiddellijk doodstil. Arnaut wierp een blik op Halt. Die gaf hem een haast onmerkbaar knikje. Hij had zijn deel van de speech gegeven. Nu was het Arnauts beurt.
Arnaut liet zijn blik over de verzamelde mannen gaan.
“Ik heb vandaag heel wat Hiberniaanse soldaten gezien, maar ik moet zeggen dat jullie een stuk angstaanjagender lijken!” De boogschutters keken elkaar aan, niet wetend wat ze hiervan moesten denken. Arnaut was echter nog niet uitgesproken.
“Halt zei net dat ze hier in Hibernia een tekort hadden aan bekwame boogschutters. En op dat moment dook Miko plots achter ons op. Zoals alleen grijze jagers dat kunnen, om ons te vertellen dat hij er niet alleen tweehonderd had meegebracht, maar dat jullie ook nog weten hoe men Skandiërs eronder krijgt. En…” Arnaut pauzeerde even. “…dat kunnen maar heel weinig mensen zeggen.” Miko zag hoe dat de mannen hun rug rechtten en een zekere trots uitstraalde.