A ranger/traitor 217

Het was iets voor zonsopgang toen Miko, Halt en Arnaut aankwamen bij het tijdelijke kamp van de boogschutters. Miko had besloten dat ze beter niet te dicht in de buurt van de Skandiërs konden kamperen, maar ook weer niet te ver, aangezien de koningin van Clonmel hen bij aankomst had verteld dat er elk moment een grootscheepse aanval uitgevoerd ging worden. Dat wilden ze uiteraard niet missen. Miko zag vanuit zijn ooghoeken hoe Halt elk detail van het kamp in zich opnam. Miko wachtte met ingehouden adem af, maar Halt zei niets. Miko hoopte maar dat dat betekende dat hij tevreden was.
“Ik merk dat je er aan gedacht hebt, wachtposten uit te zetten”, zei Halt plots met een stemverheffing.
Enkele tellen later kwam Nowell tussen de bomen tevoorschijn. Hij maakte een kleine buiging. Halt had gezegd dat er onder de boogschutters mannen waren die Arnaut zouden herkennen, maar Nowell was daar duidelijk niet een van. Anders had hij waarschijnlijk heel wat dieper gebogen.
“Grijze Jager Halt”, begon Nowell. Arnaut had hij niet herkend, maar Halt dus wel. Miko vroeg zich af wat Arnaut daarvan zou denken. “Ik stel graag mijn boog ter beschikking om u te helpen de Skandiërs te verjagen.” Halt trok een wenkbrauw op.
“En je pijlen ook, neem ik aan?” Nowell was even van zijn stuk gebracht.
“Euh… Ja, die ook.”
“Goed dan”, knikte Halt. “Zet de mannen dan maar uit bed. Dan zullen we daar zo snel mogelijk mee beginnen.”
“Komt voor elkaar.” Nowell groette en beende richting het kamp.
“Een man met kwaliteiten”, zei Halt die hem nakeek.
“Ja”, beaamde Arnaut. “Het zou een verspilling zijn om hem gewoon als boogschutter te laten dienen eens dit alles voorbij is.” Hij keek naar Miko. “Zeg niet tegen hem dat we dat gezegd hebben!” Miko schudde haastig zijn hoofd. Maar stiekem was hij wel blij voor Nowell. Als er iemand een promotie verdiende, was het Nowell wel.
“Is je jonge vriend hier ook?” vroeg Halt.
“Nee, Tyr is in Clonmel gebleven bij de gewonden. Dat vond hij prettiger.” Halt knikte.
“Dat had ik al verwacht. Kom we zullen onszelf maar eens gaan introduceren.” Arnaut grijnsde.
“Ja, dat zal wat geven. Koninklijk bezoek zo vroeg in de morgen.”