Nurmanon - 19

“Daarom was ik hier toch?” Dit ging gemakkelijker dan hij gevreesd had. Blijkbaar vocht Emeric niet alleen als hij er zeker van was dat hij kon winnen. Hij leek zelfs opgetogen te zijn met zijn komst.
“Als ik win, wordt de jonkvrouw mijn bruid, afgesproken?” Het beetje respect dat Nurmanon voor Emeric als krijger had, verdween onmiddellijk, maar hij bleef erbij dat hij zou proberen Emeric niet te doden of zwaar te verwonden. Dit alles was uiteindelijk nog steeds de fout van zijn broers. Met tegenzin knikte hij. Het was niet van harte dat hij de hand van zijn zusje inzette, maar het alternatief was het hoofd van zijn broer.
“Zullen we er meteen aan beginnen?”
“Wacht even.” Siebe kwam naar hem toe. “Heer ridder, neem mijn vaders schild. Een beter zult u niet vinden.” Nurmanon schudde zijn hoofd. Dat mag ik niet, ik ben een bastaard! “U verdedigt mijn zusje, vecht dan onder haar kleuren.” Als hij het zo stelt… Zijn eigen schild was deels beschadigd door het hagedissenvuur en hij kon het zich niet permitteren dat het brak.
“Je krijgt het terug zodra ik klaar ben.”

Emeric was geen slechte strijder, maar zijn aanvallen hadden iets methodisch, als een lesje dat hij - razendsnel - opdreunde. Hij miste ervaring in de echte strijd. Het was een hevig, maar kort gevecht. Met een onverwachtse beweging wist Nurmanon hem te vloeren en te ontwapen.
“Het gevecht is voorbij,” zei hij en terwijl het gejuich van op de muren zijn woorden voor iedereen behalve Emeric onhoorbaar maakte, vroeg hij: “Wat hadden ze gedaan?”
“Ze waren bij mij te gast en dronken zich ladderzat. Ze beledigden wijlen mijn vader, mijn vrouw die vorig jaar in het kraambed gestorven is, zochten daarna ruzie met de knechten en dan vielen ze mijn zus lastig. Toen ik hen ter verantwoording wilde roepen, zijn ze er vandoor gegaan.” Nurmanon stak zijn hand uit om hem overeind te trekken. Hij keek zijn tegenstander in de ogen. Het was duidelijk dat de beledigingen aan het adres van zijn familie hem geraakt hadden, maar hij dorstte niet naar bloed.