Nurmanon - 18

“Siebe, doe die deur open!”
“Ik denk er niet over, Archi!”
“Siebe, ik ben de oudste, jij moet mij gehoorzamen. Doe die deur open. Dit is een bevel!”
“Nee, nee en nog eens nee! Zelfs als we hier een jaar over discussiëren, dan raken we het nog niet eens en morgenvroeg is het al zover!”
“Siebe…”
“Vaarwel Archi.” Siebe draaide zich om, pakte zijn zwaard en zette zijn helm op. Hij wenkte twee knechten dichterbij.
“Bewaak de deur en zorg ervoor dat ze niet geopend wordt voor het gevecht begint. Hij mag roepen en tieren wat hij wil, die deur blijft dicht!” De twee bedienden knikten woordeloos.

De volgende ochtend keek Nurmanon van op een afstand naar de discussie die zich voor de muren ontvouwde. Else zei dat ze zou trouwen, Siebe verbood dat en terwijl de woorden over en weer vlogen, stond Emeric ernaar te kijken met op zijn gezicht eenzelfde verbazing die Nurmanon voelde. Hij kon nauwelijks geloven dat dit Siebe was. Het leek erop dat zijn ogen eindelijk waren opengegaan, redelijk laat, dat wel.
“Als jou iets overkomt, spring ik van de toren af, heb je dat dan liever?” Nurmanon had genoeg gehoord.
“Ik vecht wel voor de jonkvrouw.” Onmiddellijk werden alle ogen op hem gericht.
“De groene ridder,” zei Emeric.
“De ridder met het groene schild,” riep Else uit. Siebe staarde hem alleen maar aan. Ze waren verbaasd, dat wel, maar uit niets bleek dat ze hem herkenden.
“Dat is een punt voor de jonkvrouw, heer, alleen mijn schild is groen.” Even was het stil, toen begon Emeric zowaar te grijnzen.
“Ik hoop dat u me toestaat te proberen een punt te scoren met mijn zwaard.”