Nurmanon - 17

Er kwam niet onmiddellijk antwoord. “Alstublieft, ik bied mezelf aan in hun plaats. Ik doe alles wat u wilt.” Emeric stond op en liep naar haar toe. Nurmanon zat klaar met zijn hand op zijn zwaard. Als hij zou proberen haar ook maar één haar te krenken…
“Kijk me aan.” Even was het stil. “Heb je dat over voor die twee dronken, twistzieke broers van je?”
“Ja, heer, alles.” Emeric liep weer bij haar vandaan.
“Jij bent zoveel beter dan zij verdienen, weet je dat?”
“Heer?”
“Morgenvroeg zal ik op de afgesproken plek zijn…”
“Heer, ik smeek u…”
“Jij vertelt niemand over wat er hier gebeurd is. Ik wil een van je broers tegenover me zien staan, wetend dat hij niet van me kan winnen. Ik wil hem in de ogen kunnen kijken op het moment dat ik mijn uitdaging intrek en jij erin toestemt mijn vrouw te worden.” Haar stem klonk niet langer als die van een jong meisje toen ze antwoord gaf.
“Zoals u wil, zal het geschieden.” Op dat moment haatte Nurmanon zijn broers. Hij had hen nooit eerder gehaat, maar nu ze niet in staat waren hun kleine lieve zusje te beschermen, haar lieten opdraaien voor iets dat zij gedaan hadden, nu haatte hij hen. En terwijl hij het kamp uit sloop, bedacht hij dat als zijn broers in het strijdperk moesten treden, dat alleen kon betekenen dat zijn vader er niet meer was
“Vader, door me als zoon te erkennen, maakte u me ook een broer. Morgen zal ik laten zien wat dat betekent.” Emeric wou een van Elses broers tegenover zich hebben. Nurmanon had ernstige twijfels of Archibald of Siebe zou komen opdagen, maar hij zou er zijn.