Pesten

-
“Keep Holding On” speelt zacht op de achtergrond. Avril Lavigne had altijd al respect van me gekregen. Ik hield van haar muziek, maar ook van haar als persoon. Vandaag wist ik nog vol te houden. Een paar uur geleden vond ik nog de kracht om me te verdedigen. Nu staan de tranen in mijn ogen. Klaar om te vloeien, klaar om elk hun eigen weg te gaan.
Ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen, ik had er nooit echt bij stilgestaan. Want eigenlijk, ging ik er al een hele tijd door. Pesten. Het woord betekent nu iets heel anders voor me. Het is onmacht, en zoveel meer errond. Want wat je ook zegt, wat je ook probeert, hoe hard je jezelf ook verdedigt, stoppen doet het niet. Ookal is dat wat we allemaal willen. Nochtans, diegenen die het zelf doormaken. Anderen hebben er een totaal ander beeld van, en geen idee wat het echt betekent, hoe het echt voelt. Maar dat hoeft ook niet, want ik wens het niemand toe. Niemand verdient het.
Ik ga niet alles in detail herhalen. Ik wil niet alles opnieuw beleven. Het doet er ook niet toe. Ze kwetsen me niet, ze zeggen niets persoonlijks. Maar ik kan niet tegen dat soort mensen, en dat maakte me frustrerend. Ze komen met een groepje van 3 jongens van 16, 17 jaar rond jou staan, om te tonen dat zij macht hebben, dat zij sterker zijn. Ze komen je zwart maken, terwijl je zelf weet dat ze alleen heel wat minder stoer zijn. En dat maakt je kwaad, frustrerend en daarna gewoon emotioneel. Het maakt dus niet uit op welke manier ze het doen, ze bereiken altijd hun doel: Dat er sporen nablijven bij hun slachtoffers. Littekens, maar dan vanbinnen.

En ik begreep het niet. Ik begrijp het trouwens nog steeds niet. Waarom? Waarom toch?! Ik zie er niet anders uit dan anderen. Nee, ik ben niet anders. Ik ben heel normaal, vind ik zelf. Waarom, dat weet niemand. Niemand zal het ook weten. Want pesten is een begrip dat niet te begrijpen valt, en waar niemand ooit een antwoord op zal kunnen geven.
Littekens, maar dan vanbinnen..