Don't leave me. [Stand Alone]

Please, don't leave me.
Met m'n voorhoofd tegen het koude raam staar ik naar buiten. Ik zie hoe je de auto start, ik hoor stilletjes hoe de motor lawaai maakt. Een diepe zucht verlaat m'n mond, en een klein dampwolkje komt op het venster terecht. Waarom hoef ik iedere keer opnieuw dit beeld te zien? De omgeving, jij daarin die vertrekt. Alles blijft, maar jij gaat weg. Het doet pijn, maar soms lucht het ook op. Je bent weg, heel even kan ik mezelf terug worden. Ookal moet ik daar een hele prijs voor betalen; de angst dat je nooit meer terugkomt. Het gevoel besluipt me en laat me niet los tot ik zekerheid heb dat alles oké is. Met jou, en dus ook met mij. Ik sta doodsangsten uit, maar ik kan er niks aan veranderen. Altijd zal het zo blijven, dat weet ik zeker. Tot het een keertje fataal wordt. Dan zal alles anders worden. Nooit meer bang zijn, maar iets wat nog veel erger is dan dat. Je leegte, je afwezigheid. Nooit meer die angst kunnen voelen, zelfs dat zal ik missen. Ik weet dat die dag ooit komt.

En ik dacht dat ik voorbereid was. Tot die keer. Maanden duurde het voor ik het verwerkte. Je leven hing aan een paar seconden vast. Heel even dacht ik...
Ik kon niet huilen, niet praten, niet bewegen. Tot het door me doordrong, tot ik het besefte dat je bijna van me werd afgenomen. Toen begon er stilletjes een traan langs mijn wang te lopen. Tot er duizenden volgden, langs mijn gezicht een weg naar beneden vonden.

Nu weet ik dat ik helemaal niet voorbereid ben. Dat ik wil dat alles verandert. Dat ik nooit meer bang hoef te zijn. Nooit meer hoef te huilen, want uiteindelijk bleek het voor niets te zijn. Uiteindelijk komt het altijd goed. Ookal weet ik dat het zo niet kan blijven duren. Er komt een dag dat niks nog goedkomt. Dat alles verandert. Stiekem hoop ik dat hij nog lang wegblijft.
Gewoon, zodat ik de tijd krijg om me wel voor te bereiden. Ookal zal ik dat nooit zijn. Hoe lang ik ook wacht. Hoe lang ik ook zal proberen.