I'm here to tell you that I love you. -SA-

I love you.
-

Helemaal aan de andere kant van de wereld, daar woont hij. Zo lijkt het toch, voor mij is het zo ver. Mijn ware, daar is hij nu. Tot nu toe had ik nooit geloofd in de ware. Maar vanaf de eerste blik wist ik het; hij was het. Mijn held, mijn leven, mijn wereld, mijn alles. Ik wil hem nog iets duidelijk maken, ik wil hem iets zeggen. En ik ben van plan om dat binnenkort te doen. Ik kan niet meer wachten, mijn hart geeft mij geen tijd meer. Het moet nu gebeuren, meteen. Ik ben door stormen geweest, door brandende zon en door krachtige winden. Al twee dagen ben ik onderweg om hem te kunnen zien en hem te kunnen zeggen wat ik hem al een hele tijd wil zeggen. Twee dagen al, en ik voel dat het einde in zicht is. Dat hij dichter komt. Ik voel zijn aanwezigheid steeds meer. Bijna kan ik hem het vertellen, bijna. Maar nu nog niet.
Ik zie het huis waar hij al die jaren leefde. Hier woonde hij, terwijl ik helemaal alleen zat, maar dan in mijn huis. Waarom konden we ook niet bij elkaar blijven? Dat is me zelfs al ontgaan. Ik weet het niet meer, en ik vind het zelfs niet erg. Ik vind het verschrikkelijk dat we niet samen kunnen zijn, maar niet dat ik niet weet waarom. Waarom, die vraag stel ik veel te veel in mijn leven. Ik zou dat beter niet doen, maar het is sterker dan mezelf. Ik zucht. Ik weet dat als ik nu nog een stap doe, dat ik hem terugzie. Dat ik hem kan vertellen wat ik al een lange tijd wil. Ik raap alle moed bij elkaar en stap op hem af. Hij heeft het nog niet gezien dat ik hier ben. Maar ik ben er zeker van dat hij me zal herkennen. Ik tik zachtjes op zijn schouder en hij draait zich om. Zijn prachtige, grijze ogen die ik jaren moeten missen heb, zie ik voor het eerst terug. En het is een blik, die niet te beschrijven valt. Wat er nu in mijn lichaam omgaat, is meer dan in al mijn levensjaren samen. Hij kijkt me doordringend aan, en hij weet dat ik het ben, ik zie het in zijn ogen, ik lees het aan zijn blik. Hij blijft stokstijf staan, kan geen woord uitbrengen. Maar dat kan me niets schelen. Ik zeg het nu, wat ik wil zeggen, waarvoor ik hier ben. Hij hoeft me niet te omhelzen, beginnen huilen of wat dan ook. Ik ben hier om die ene zin te zeggen, voor niets anders. Ik schraap mijn keel, en probeer de brok erin te bedwingen. 'Ik ben hier om te zeggen dat ik van je hou.' breng ik gespannen uit. Hij kijkt me aan en een traan verlaat zijn ooghoek. Nog steeds heeft hij niets gezegd. Ik kijk hem nog eens goed aan, en sla die blik op. Voor altijd op mijn netvlies gebrandt. Ik draai me om en keer terug naar huis. Een traan verlaat zacht mijn ooghoek als ik voel hoe zijn blik in mijn rug steekt. Ik heb zijn stem niet gehoord, ik heb zijn arm niet om mijn schouder gevoeld, ik heb geen kus op mijn lippen gedrukt gehad, het maakt niet uit. Ik heb gezegd wat ik wou zeggen, en ik ben tevreden. Dit is waarvoor ik kwam, en het voelt ongelooflijk goed.