SF ~ 2

Als m'n wekker gaat zet ik die af en rek me uit. Ik was expres vroeg naar bed gegaan zodat ik vandaag een beetje uitgerust was, maar de ochtend blijft voor mij een moeilijk deel. Ik stap m'n bed uit en trek mijn gordijn open. De ochtendzon schijnt al vel en ik knijp mijn ogen samen om niet verblind te worden. Ik neem mijn werkkleding mee naar de badkamer om me daar om te kleden en klaar te maken. Het heeft geen zin om 's ochtends te douchen aangezien je meestal wel hard aan het werk bent en het buiten rond de 35 graden is.
Ik loop naar de woonkamer maar ik zie geen enkel spoor van Alieke. Normaal is zij wel een ochtendmens en blijft ze alleen liggen als ze 's avonds te veel gezopen heeft.
Ik loop stil naar de slaapkamer en open de deur op een kiertje. Ik zie Alieke liggen die erg ver weg is en met een glimlach sluit ik de deur weer. Drankorgel dat ze is.

Na het ontbijt loop ik de lobby in en Mr. Morales komt naar me toe. Ik krijg zeker meteen een opdracht in de vroege ochtend.
''Delain, wil je Juliëtta van het vliegveld halen? Ze landt om ongeveer een half uur''.
Ik knik en loop weer terug naar het personeelsgedeelte waar ook de parkeerplaats is. Waarom hebben ze me niet gebeld of ik daar meteen heen kon rijden? Nu kan ik weer terug lopen.
Ik klop even met mijn vlakke hand op de motorkap van mijn rode, oude maar vertrouwde mustang. Ieder jaar reed ik in deze auto aangezien niemand anders van de staff erin durfde en wilde rijden.

Ik rijd over de Julia Tuttle Causeway naar Miami National Airport en kom een paar badgasten tegen die regelmatig op ons stuk strand liggen en er elk jaar weer ruzie mee hebt omdat ze de gasten van het resort storen. Als ik mijn mobiel hoor gaan zet ik die op luidspreker zodat ik geen boete krijg.
''Hallo met Mrs. Morales. Juliëtta is eerder geland dus als je een beetje gas wilt geven, hoeft ze niet zo lang te wachten''.
Ik hang op als ze weten dat ik het begrepen heb en ik rol met m'n ogen. Het vliegveld is hier 19 minuten vandaan. Dan moet ze hooguit 5 minuten wachten eerder dat ze haar koffer heeft en voorbij de douane is.
Juliëtta is het nichtje van Mrs. Morales. Haar moeder is de zus van Mrs. Morales en haar vader is een belangrijke Ierse zakenman. Juliëtta heeft daarom bruine ogen en platinablonde haar. Ze heeft graag een duur tasje bij zich, een stuk of 5 en haar hele ladekast zonnebrillen. Stel je voor dat je roze niet bij je rode tas past of dat je een feloranje zonnebril opdoet terwijl het bewolkt is. In plaats van dat ze nou gewoon een zwarte koopt die overal bijpast. Ze is gewoon zo'n typische huppelkut.

Ik wacht bij de aankomsthal totdat ze uit de schuifdeuren komt. Ze zeiden tegen me dat ik door moest karren, maar ik sta vervolgens weer een kwartier te wachten. Ik schuif mijn zonnebril in mijn haren als ik zie dat ze er eindelijk is. Ze was zeker haar 50 koffers kwijt.
''Olla'' groet ze me in het Spaans met haar Ierse accent.
''Hallo Juliëtta'' groet ik gewoon op mijn plat Amsterdams. ''Fijne vlucht gehad''?
''Ja ging prima. Ze mogen alleen wel wat aan het haar doen van die stewardessen'' ze zwaait even met haar blonde lokken en zet haar zonnebril op. Ik wil weglopen maar Juliëtta schraapt even met haar keel.
''Vergeet je iets niet''? ze wijst naar haar koffie en zonder iets te zeggen pak ik het handvat en rol die vooruit. Dit is wel een opslag waard.
Als we bij de auto zijn til ik de koffer op en zet die in de kofferbak. Jezus, wat heeft ze allemaal bij zich? Ze blijft maar een week, maar volgensmij heeft ze gepakt voor een hele maand. Ik ben allang blij dat het maar 1 koffer is, en nog een grote ook.
Intussen zit mevrouw al op de bijrijders stoel en ik kom op de bestuurders stoel zitten. Ik zet mijn zonnebril op en start de auto.
''Heb je weer die begraveniszonnebril? Die had je de afgelopen seizoenen ook''. En weer even complimenteus als altijd.