Nurmanon - 8

Hij was geen ridder, hij had geen flauw idee waar hij heen kon gaan en hij had slechts een handvol gespaarde munten op zak, die hij meteen zou moeten besteden aan proviand. Hij had niet eens een korst brood bij zich!

Niet wetend wat hij anders kon doen, betrad Nurmanon twee weken later, voor het eerst in zijn leven, een toernooiveld. Hij had zijn vader horen klagen dat hij niet mee kon doen aan dit toernooi, omdat hij enkele dringende kwesties moest regelen.
De regels waren simpel. Een ridder daagde een andere ridder uit. Degene die verloor moest zijn paard en wapenrusting afgeven en mocht niet meer meedoen. De winnaar was degene die als laatste overbleef. Nurmanon besloot incognito deel te nemen. De meeste andere deelnemers kenden zijn vader en het was beter dat ze niet wisten wie hij was. Op zijn schild stond toch geen wapenteken. Zowel zijn vader als hij hadden de voorkeur gegeven aan een leeg schild boven hun familieteken met een zwarte bastaardstreep erdoor.

Nurmanon had misschien net zijn twee broers verslagen, hij had totaal geen idee van zijn werkelijke vaardigheden. Hij was dan ook vooral verbaasd toen hij enkele tegenstanders, tegen wie zijn vader het had moeten afleggen, in het stof liet bijten.
Hij wist door te stoten tot de finale, waar hij Reynold tegenover zich kreeg. Reynold werd de toernooikoning genoemd. Hij was een bijna mythisch figuur en werd gezien als onverslaanbaar. Nu stond een zestienjarige bastaard, die nog maar aan zijn eerste toernooi toe was, op het punt om het tegen hem op te nemen.
Op het moment dat de hoorn klonk, vergat Nurmanon dat alles. Er was alleen nog zijn zwaard en schild en zijn voeten die over de grond dansten. Ja, het was een dans op het ritme van staal dat op staal sloeg, van slagen en steken, van uitvallen en schijnbewegingen. Andermaal raakten de zwaarden elkaar. Een moment leek iedereen zijn adem in te houden en toen vloog Nurmanons zwaard uit zijn hand. Reynold stond hijgend tegenover hem.
“U bent goed, beter dan enig ridder die ik ooit ontmoet heb.” Nurmanon was zo overdonderd door die woorden, dat hij te laat door had wat de ander van plan was. Zijn helm werd van zijn hoofd gerukt…