A ranger/traitor 210

Sean draaide zich om en beende naar de deur.
“Je leger is niet sterk genoeg! Je zal afgeslacht worden”, riep koning Otkar. Al gold zijn vrees waarschijnlijk voor het omgekeerde.
“Misschien wel, misschien ook niet”, Sean liep verder naar de deur. “Misschien kan ik vragen voor vrijwilligers in de rest van Hibernia. Ik ben hun koning niet, dus ik kan hen niet bevelen om te vechten, maar als een man bereid is om zijn land en familie te verdedigen, geef ik hem graag die kans.” Alyss keek naar de gezichten van de vorsten. Het was duidelijk dat ze zich afvroegen hoeveel van hun leger gehoor zou geven aan die oproep. Misschien wilden zij niet vechten, maar daarom gold dat nog niet voor de rest van Hibernia. Als Sean kreeg wat hij wou, kreeg hij niet alleen een grote legermacht achter zich, hij zou hen ook verzwakt achterlaten. Sean had zijn hand op de deurknop gelegd.
“Ik ga dan maar. Ik heb hier niets meer te zoeken.” Plots draaide hij zich om en keek de koningen aan. “Tenzij jullie mee ten strijde trekken.” Er viel een stilte. Koning Otkar was uiteindelijk de eerste die opstond. Even vreesde Alyss dat hij het bevel zou geven, Sean in de boeien te slaan. Toen stak hij echter zijn vuist in de lucht.
“Ten strijde.” Hoewel duidelijk niet van harte, verklaarde ook de andere koningen zich voor de strijd.
“Goed dan. Nu we hier toch allemaal bijeen zijn, kunnen we meteen een strategie bepalen.” Sean ging weer zitten terug een en al kalmte. De knipoog die hij richting Alyss en Crowley zond, vertelde hen dat hij alles exact was verlopen zoals hij gepland had. Al twijfelde Alyss er geen moment aan dat hij, indien de koningen niet hadden toegestemd, hij effectief in zijn eentje ten strijde zou getrokken zijn. Of hij daarna ook meteen de Hiberniaanse troon geclaimd zou hebben, zoals hij gesuggereerd had, daar kon Alyss geen antwoord op geven.