Nurmanon - 5

Maar niet lang nadat Nurmanon zestien geworden was, stierf Thijs aan de winterkoorts. Het verdriet om zijn vriend hield nog even de dam overeind waarachter de woede van negen jaar aan treiterijen bijeen gestroomd was, maar niet voor lang…
Archibald en Siebe kwamen terug van een jachtpartij. Hoewel ze uitgedost waren met speren en alle toebehoren, hadden ze zich duidelijk niet verder gewaagd dan de herberg en de dienstertjes. Nurmanon besteedde geen aandacht aan hen, maar zijn broers konden het niet laten:
“Oh, ben jij het, Nurmanon? Ik dacht even dat je Else was, met die danspasjes van je.”
“Wat deed je eigenlijk als je bij Thijs rondhing? Er werd van hem verwacht dat hij je leerde vechten.” Nurmanon ging verder met zijn oefeningen.
“Hé, luister als we tegen je praten!” Nurmanon reageerde niet.
“Die imbeciel had je beter wat respect voor je meerderen bijgebracht in plaats van danspasjes. Die winterkoorts is veel te laat gekomen.”
“Hij is geen imbeciel en jullie zijn mijn meerderen niet!” Zijn twee broers grijnsden.
“Oh jawel, wij zijn wettige zonen van onze vader en jij bent een bastaard, de zoon van een hoer. En dat betekent dat jij evenveel waard bent als een spin, nog minder zelfs, want spinnen zijn nog nuttig!”
“Ik ben nutteloos, zeg je? En jullie dan! Ik wist niet dat jezelf lam zuipen nuttig was!” Zo’n weerwoord hadden zijn broers niet verwacht. Archibald spuwde op de grond.
“Als die halvegare wapenmeester het heeft verzuimd, dan zullen wij je maar wat respect bijbrengen.”.Hij maakte een korte hoofdbeweging naar Siebe. Die sprong van zijn paard en liep dreigend op Nurmanon af. Nurmanon boog door zijn knieën, zijn voeten lichtjes gespreid. Hij bestudeerde de tred van zijn halfbroer. Die was nog vast. Blijkbaar had hij vandaag niet zo veel gedronken. Het maakte niet uit. Hij kon beter vechten, simpelweg omdat hij veel meer tijd besteedde aan oefenen en minder aan drinken. Zijn onverstoorbaarheid deed Siebe aarzelen.