Nurmanon - 2

De boerderij was klein en eenvoudig, maar het dak lekte niet en in de haard brandde een klein vuurtje. De bewoners, een echtpaar en hun dochter, waren graag bereid om hen te helpen. Blozend hielp het meisje de modder van hem af te wassen. Daarna werd zijn heupwonde verbonden en werden doeken, gedrenkt in koud water, op zijn zere plekken gelegd.
“Wat doen we nu?”
“U? Niets,” antwoordde Omar. “Ik stuur morgenvroeg een van de mannen naar de burcht, zodat ze daar weten waar we zijn. U blijft ondertussen stil liggen.” De graaf deed zijn mond al open om te protesteren. “Wat zei u ook alweer over dat ik het beter wist?” Hij rolde met zijn ogen.
“Ja, omdat ik me altijd van alles op de hals haal.”
“Inderdaad.” Dit was een van de redenen waarom graaf Otkar Omar zo graag mocht. Hij zei altijd onverbloemd waar het op stond.

Geen van beide mannen zei een woord toen ze enkele dagen later stapvoets naar huis reden. Dat was niets voor Omar. Hij weet het en hij keurt het niet goed. Graaf Otkar kon het hem moeilijk kwalijk nemen. Hij had een fantastische vrouw die hem al twee gezonde zonen geschonken had. Er was geen enkele reden om haar te bedriegen. Hij kon het meisje er moeilijk de schuld van geven. Ze was uiteraard vereerd geweest door de aandacht van haar heer en ze kon hem natuurlijk niets weigeren.
“Ik heb me echt schandelijk gedragen.” Omar bleef strak voor zich uitkijken.
“Goed dat u dat zelf beseft.”
“Het zal nooit weer gebeuren. Vertel het niemand, Omar.” Omar knikte.
“Ik wil evenmin dat uw gezin hieronder lijdt als u.”
“Het zal zijn alsof het nooit gebeurd is.” De besliste toon in zijn stem maakte duidelijk dat er nooit meer over gesproken zou worden. En dat was Omar ook niet van plan.
Tot Omar een half jaar later langs diezelfde boerderij reed… Onbewust zochten zijn ogen naar het meisje. Hij zag haar naast haar vader werken op het veld. Een paar tellen bleef zijn blik op haar rusten. Toen wendde hij zijn paard en reed spoorslags terug.