Nurmanon - 1

Vaak gaat aan de geboorte van een held al een heel verhaal vooraf. Nog voor hij werkelijk bestond, konden troubadours al talrijke heldendaden bezingen. Dat deden ze uiteraard pas nadat de held zelf vele verbazingwekkende avonturen op zijn naam had staan. Er zijn maar weinig helden die hun geboorte aan iets simpels te danken hebben. Iets simpels als een steen en een fikse regenbui.

Diep over de halzen van hun rijdieren gebogen, draafden een zevental ruiters door de gietende regen. Een van de paarden raakte een steen in de modderige weg en katapulteerde de steen zo de lucht in. Op volle kracht raakte de steen het linkervoorbeen van het paard dat in midden reed. Hevig geschrokken begon het te steigeren. Graaf Otkar was normaal een meesterlijk ruiter, maar door de regen zat hij ineengedoken en onstabiel in het zadel. Voor hij zijn evenwicht kon herstellen, vloog hij over de hals van zijn paard en kwam hard neer op enkele rotsen aan de kant van de weg. Onmiddellijk trokken zijn zes begeleiders aan hun teugels.
“Heer, is alles goed met u?” riep Omar, zijn vriend en vertrouweling. De graaf kwam kreunend overeind. Meteen schreeuwde zijn lichaam het uit.
“Mijn elleboog heeft een flinke opdoffer gekregen en een paar ribben lijken gekneusd. Niets gebroken.” Omar bekeek zijn heer van top tot teen. Zijn ogen bleven hangen op een fikse jaap op graaf Otkars heup. Er stroomde helderrood bloed uit.
“Dat moet onmiddellijk verzorgd worden.” De graaf keek verbaasd naar de wond.
“Dat doen we wel als we thuis zijn.”
“Geen sprake van! Zo kunt u niet rijden, heer. Misschien is het nu niets ergs, maar dat kan het wel worden!” Graaf Otkar zuchtte.
“Jij weet meer van zulke dingen dan ik, Omar. Wat moeten we volgens jou doen?”
“Vlakbij is een boerderij. Daar kunnen we u verzorgen.” De graaf haalde zijn schouders op. Zijn gezicht vertrok van pijn.
“Goed dan.”