A ranger/traitor 207

Het was Svengal uiteraard. Het was een schande dat hij gevreesd had dat het anders zou aflopen. Want zelfs vijf Egils zouden hem er niet van weerhouden te kunnen hebben om zijn oude vriend te wreken.
“Svengal…” Svengal keek neer op de zwaargewonde Egil. Hoewel hij niet meer kon zeggen dan de naam van zijn overweldiger, was er niemand in de hele zaal die niet wist waar hij om vroeg. Svengal zette zijn voet op de bijl en keek Egil strak aan.
“Heeft Erak de zijne gekregen?” De doodsangst die op Egils gezicht verscheen sprak boekdelen. Skandiërs waren niet bang om te sterven, maar wel voor wat daarna kwam. Het was muisstil in de zaal terwijl iedereen naar Svengal en Egil keek. Toen gaf Svengal het wapen een zet. In de richting van Egil. En net zoals bij Toshak, lang geleden in Arrida, verliet het leven hem op het moment dat zijn vingers het wapen raakten.
“Alleen omdat ik weet dat Erak niet zou willen dat ik iets anders deed. Dat de Goden Hun Oordeel over je vellen.” Svengal keek de zaal rond. “Jullie zijn hier momenteel allemaal onder het dak van een verrader en een moordenaar. Jullie hebben brood en bier gedeeld. Ik zou jullie daar allemaal voor kunnen straffen, maar daar heb ik geen zin in. Er is al genoeg Skandisch bloed door Skandiërs vergoten. Maar weet dat ik de eerste die ooit nog een woord durft te reppen over het aanvallen van onze vrienden in Araluen, dan zal ik hem persoonlijk ombrengen. Al moet ik hem door zeven Hellen achtervolgen.” Veel Skandiërs leken opgelucht dat ze er zo gemakkelijk vanaf kwamen. Zeker degene die tijdens het gevecht de kant van Egil gekozen hadden. Maar Will wist dat hun landgenoten hun gezichten niet zouden vergeten en dat wisten zij ook. Het zou hem niet verbazen als de meesten ondertussen al plannen maakten om heimelijk andere oorden op te zoeken.
“En wie is die vervloekte smeerlap die mij heeft neergeslagen?”