Epilogue

*Zoey Miller

Ik trippelde tussen de menigte van opgewonden fans van been op been, en draaide aan mijn armbandje terwijl Ariana geïrriteerd naast me stond.
'Doe even rustig, kleine. Je maakt me nerveus!' blafte ze. Sinds ze gestopt was met drinken, was ze snel op haar teentjes getrapt. Ik checkte mijn telefoon nog een keertje. Niets, net als tien seconden geleden.
'Ben jij niet nerveus om ze terug te zien, dan? Hoe zou jij zijn als je je vriendje zo lang moest missen?' informeerde ik.
'Daar antwoord ik niet op, want mijn vriendje vertrekt geen 3 maanden op tournee, om mij moederziel alleen thuis achter te laten.'
'Jouw vriendje is Sven, die telt niet mee.' kaatste ik terug. Ariana stak haar tong naar me uit en maakte een van die gezichtsuitdrukkingen die ze had geleerd van haar nieuwe vriendinnen in Amerika. Sinds ze er studeerde ging ze helemaal op in hun wereldje en had ze zelfs een licht Amerikaanse tint in haar accent gekregen.
Ik moest toegeven: het moment dat Sven de puistjescrème ontdekt had, was een schok voor ons allen. Ik keerde mijn aandacht terug naar mijn armbandje en staarde naar de bedeltjes. Een eiffeltorentje, een windmolen, een stukje pizza, een wafel en nog enkele andere typische dingen van andere landen. Harry had me ze toegestuurd met telkens een brief erbij om te laten weten wat hij allemaal had meegemaakt en de dingen die hij niet op papier kreeg vertelde hij me via Skype. Het was een lange periode geweest, en, zoals Liam al had voorspeld, geen gemakkelijk, maar we hadden ons erdoor geworsteld.
'Wees aardig voor elkaar, dames. Jullie moeten het nog een heel leven met elkaar stellen.' berispte mijn moeder ons.
'Alsof wij vroeg nooit ruzie maakten, Sarah. Hoe vaak heb jij wel niet tegen me geroepen omdat ik een lege brik melk terug in de koelkast had gezet?' vroeg Karen, Liam's moeder. 'Wel, jij hebt dan ook geen idee hoe irritant het is als mensen dat doen!'
Mijn vader stond achter me en gaf me een kneepje in mijn schouder.
'Zie je je loverboy al ergens?' vroeg hij terwijl hij een beetje vooroverboog.
'Geloof me, als hij al hier was zou je het wel horen.' Ik wenkte naar de horde fans die stuk voor stuk een glimp wilden opvangen van hun idool en misschien nog nerveuzer waren dan ik.
'Ik ben benieuwd, als hij even grandioos is als jij hem beschrijft verbaast het me dat er nog geen standbeeld voor hem is gebouwd.'
'Dat komt misschien nog wel.' Op dat moment explodeerde de ruimte in een luid gejuich toen Zayn als eerste de hoek om kwam, gevolgd door de rest van de band. Ik baande me een weg door de fans op nogal een agressieve manier als ik moet toegeven, en een van de bodyguards die de menigte tegenhield gaf me een knikje en liet me er door. Voor hij wist wat hem overkwam lag Harry op de grond en drukte ik een kus op zijn lippen. Liam kreunde.
'Kan dit niet wachten tot jullie thuis zijn?' vroeg hij, lichtelijk geamuseerd. We negeerden hem.
'Hey, schoonheid.' grijnsde Harry.
'Hey pandabeertje.' grijnsde ik op dezelfde toon terug.

The End. Ik ben zo trots op mezelf, mijn eerste fanfic ooit en mijn eerste verhaal dat ik ooit heb afgeschreven en ik heb er maar een jaar over gedaan!