Hoofdstuk 7

lusy:
ik riep sorry en rende verder.
daar was weer een muur ik beuk er op en shit meer robots.
uiteindelijk was ik omsingeld. ze pakte me vast en deden ook mij in een kooi.
na 2 dagen mochten wij er uit ,iedereen die opgesloten was werden in een grootte ruimte bij elkaar gezet.
daar was Luckas o wat was het fijn om hem in me armen te kunnen sluiten.
en daar stond het meisje wat erg op Vera leek.
ik liep naar haar toe legde mijn hand op haar schouder en draaide haar om.
en ik schrok van haar ogen ze gloeide net zo als mijn medaillon.
dat gebeurde blijkbaar omdat ik haar aanraakte want toen ik mijn hand van haar schouder haalde stopte het.
ik vroeg wie ben jij maar toevallig vroeg zij dat ook tegelijk met mij.
ik begon ik ben Lusy zij ik en ik vroeg haar of ze Vera was.
en ze zij ja ze zij JA.
ik vroeg of ze even mee wilde lopen even wat verder uit de buurt van de anderen gevangenen.
nu stonden we met ze drieën in de hoek van de grote hal.
ik legde haar uit over mijn medaillon me moeder en dat ik haar herkende van een foto.
ze zij dat ik haar ook bekend voor kwam en dat ze wist waar mijn moeder was.
ze vertelde dat mijn moeder ook hier is en apart is opgesloten omdat zij meer weet over de zeemeermin waar ze naar op zoek zijn.
op dat moment ging er super veel door me hoofd. zochten ze mij ? dacht ik.
Luckas dacht geloof ik het zelfde, aan zijn gezicht te zien.
Vera vroeg ik kan jij me vertellen waar mijn moeder zich bevind ?
ze zij ja en ze wilde me wel helpen haar te reden onder een voorwaarde dat zij ook mee hier uit mocht ontsnappen.


vera:
dit is haar dit is de zeemeermin. mijn moeder (ook haar moeder ) vertelde veel over het zeemeerminnen verhaal.
ik durfde haar nog niet te zeggen dat we zusjes zijn. want zo te horen wist ze nog maar de helft van alles.
wel super want door die verhalen weet ik dat zij de meermin is en dat ik haar van mijn moeder moet beschermen.
maar ik had gezworen hier niet weg te gaan zonder mijn moeder dus ik besloot mee te helpen met de ontsnapping,s poging.
dus daar gingen we. ze volgde mij omdat ik de weg hier al ongeveer 4 maanden ken.
luckas durfde het aan om chaos te creëren bij de gevangenen zodat wij ongemerkt weg kunnen glippen.
hij gooide een steentje naar het hoofd van een grote gespierde man die volgens mij erg snel boos word.
en door dat steentje op zijn hoofd gaf hij de man achter hem de schuld en er ontstond een gevecht.
zoals verwacht kwamen er robots aan zoals altijd als er een gevecht is Lusy ik en Luckas glipten stiekem tussen de chaos door naar het deur vormige gat in de muur die altijd na 15 seconde weer sluit hier dus we moesten snel zijn.

lusy:
oke we waren door de poort maar wat nu. ik volgde Vera.
we kwamen uit bij een soort pauze ruimte wat moeten we hier nou doen.
maar Vera drukte ergens op een knopje bij een oliemachine tja het zag er tenminste uit als een oliemachine.
er verscheen een trap in de vloer, Vera liep naar beneden en wij volgden.
beneden was het donker maar ergens in een kleine belichte hoek zag ik een gezicht. een gezicht dat mij wel heel erg bekend voor kwam.
het was me moeder. mijn moeder. mama ik heb je gemist riep ik zo luis als ik kon en ineens riep vera het zelfde.
WAT riep ik uit. Vera zij me dat ze het nog wel zou uitleggen. terwijl ik met open mond stond te kijken wan wat gebeurt hier.
oke gefocust blijven Lusy ik zag mijn moeder met haar armen en benen vast geketend zitten.
Vera liep er naar toe en pakte achter een steen een sleutel uit.
(had ze zit al gepland of zo want dat leek wel erg zo vroeg ik me af)
toen mijn moeder vrij was bedacht ik me dat we al die andere gevangenen niet zo achter konden laten.

Luckas:
wat gebeurt hier allemaal wat gaat dit snel.
ik leek wel een spion een geheim agent een superheld dat was hoe ik me op dat moment voelde.
Lusy wilde niemand achter laten en vroeg Vera of er een manier was om iedereen weg te krijgen.
die was er maar die was erg riskant.
er is een rode knop midden in het centrale punt van dit onderwater gebouw en als je daar op drukt gaan alle deuren en kooien open.
maar in het centrale punt stikt het van de robots. en dan is er nog een probleem. die knop opent echt alle deuren dus ook de deuren van de echte gevaarlijke gevangenen. Lusy begon te twijfelen maar ik niet ik wist dat ik dit moest doen ik laat niemand achter. en ik besloot dat ik dit aan zou durven.
dus terwijl Lusy , Vera en hun moeder naar boven het veilige land op gingen ging ik naar het centrale punt van het gebouw.

Lusy:
wat was ik bang dat ik Luckas niet meer zou zien en aan de andere kant was ik blij dat ik bij me moeder was.
het was allemaal zo dubbel. daar stond ik dan met Vera en mijn moeder boven aan het oppervlak te wachten.
het leek wel uren te duren. voor mij dus te lang.
ik gaf Vera en mijn moeder een knuffel en sprong in het water. ik gaf ze geen kans om mij tegen te kunnen houden.
daar was luckas met alle gevangenen maar hoe kwam iedereen hier uit zo snel mogelijk.
de enige oplossing was het gebouw te slopen. door het raam gaf ik met gebaren taal Luckas weten dat iedereen zijn adem in moest houden.
en Luckas liet dit de gevangenen weten. ik sloeg een paarkeer zo hard als ik kon met mijn staart tegen het glas.
yes een scheur nog een keer en ja het glas brak. al het water gleed naar binnen en ik werd ook mee naar binnen gezogen.
ik pakte Luckas vast en zwom naar boven. Luckas was ongedeerd maar was de rest dat ook ?
ja de rest was dat ook want een voor een kwamen er hoofden tevoorschijn aan het water oppervlak.