Hoofdstuk 1

Met het zwaard in de hand stortte Gilan zich op zijn vader. Maar zijn vader had goede reflexen. Zo snel als Gilan zich op zijn vader stortte, zo snel zette deze een schild tussen hem en het zwaard. Maar Gilan gaf niet op, hij maakte een schijnbeweging naar links waarna hij het zwaard op het hoofd mikte. Maar snel als hij was bukte zijn vader alleen maar. Nu was het de beurt aan Gilan's vader. Hij joeg vlug met zijn zwaard Gilan naar achter. Maar blijkbaar had hij niet alleen de ogen van zijn vader, maar ook zijn reflexen. Want met zijn eigen zwaard pareerde hij de slag van zijn vader. Gilan sloeg met zijn zwaard naar beneden. De krijgsheer vreesde voor zijn edele geslachtsdelen en beschermde die. Maar Gilan had nu iets heel anders voor ogen. Voor zijn vader het door had, werden zijn benen vanonder hem vandaan gehaald. Gilan hield zijn zwaard naast zijn vader's nek 'Je bent dood' zei Gilan. Maar nu trok zijn vader aan zijn been en begonnen ze te stoeien. 'Wat kan je weer goed tegen je verlies.' zei Gilan lachend. 'Wat een prachtig voorbeeld van een eerlijk riddergevecht' zei een stem achter hem. Schuldig keken vader en zoon naar de plek waar de stem vandaan leek te komen. Maar daar stond niemand. 'Halt, kom tevoorschijn en laat ons nooit meer zo schrikken!' zei de goede vriend van de grijze jager.