Zusje.

Opnieuw vulde een duisternis haar hoofd terwijl de donder klonk en het begon te regenen. Een stem sprak galmend boven het gebulder van de bliksem uit en maakte de duisternis nog ondraaglijker.
Mary bracht haar handen naar haar hoofd om de stem te laten stoppen, om de regen buiten te sluiten. De duisternis te negeren. Ze trappelde met haar voeten op haar hoofdkussen en greep met haar vingers naar haar haar.
Met grote ogen staarde ze naar de kale muur voor zich. De muur die ze eens had bevlekt met haar eigen bloed, waar ze haar vuisten tegenaan had gebeukt.
Nu zaten haar handen vast aan het bed en kostte het haar veel moeite om ze op te heffen.
De stem lachte haar uit.
Kom dan, toe dan. Wordt maar weer boos.
Mary gilde om de stem niet te hoeven horen. Hij lokte haar naar zich toe en ze gaf zich er aan over. Ze werd weer boos, begon op hem te schelden en tieren en gaf hem de schuld.
Ze volgde het duistere pad dat zich voor haar uit strekte, steeds achterom kijkend, omdat ze wist dat ze fout zat, dat ze dat van de dokters niet meer mocht doen.
Waarom geef je mij nou weer de schuld, lieve Mary? Kom, ik zal je helpen.
Mary zag voor zich hoe hij een hand naar haar uitstak, met een vriendelijke en bezorgde uitdrukking in zijn blauwe ogen. Ze pakte hem aan en liet zich meetrekken, niet wetend waar ze naartoe ging.
Mary was weer op haar bed gaan liggen, met haar ogen dicht en haar handen langs haar lichaam. Ze leek volkomen rustig, zodat de doktoren niet konden zien wat er zich afspeelde in haar blonde hoofdje.
Ze volgde haar broer, die bloederige voetstappen achterliet op het duistere pad. Het was volledig donker om hen heen en ze kon alleen Jason zien die haar leidde.
Niet loslaten, wat er ook gebeurd, zei hij dringend en hij kneep pijnlijk in haar hand.
Mary pakte in werkelijkheid haar eigen hand vast. Iets wat er voor een buitenstaander niet vreemd uit zag.
Ze liep op haar blote voeten achter Jason aan. Hij keek niet om om te zien of ze nog achter hem aan liep en Mary staarde alleen maar naar zijn achterhoofd. Een klein stukje van zijn haar was weg geschroeid zodat er een bloederig stukje vlees zichtbaar was.
Een camera hield Mary’s kamer in de gaten. Hij was zodanig ingesteld dat haar bed duidelijk in beeld kwam en een arts, die de beelden bekeek, zag dat er tranen over het vredige gezicht liepen. Hij ging wat rechter op zijn stoel zitten en bekeek het meisje goed. Hij zou zo wel even gaan kijken of het nog wel goed met haar ging.
Ik mis je… Jason was blijven staan. Hij had haar hand nog steeds vast, maar keek Mary niet aan. Hij bleef met zijn rug naar haar toe staan.
‘Ik jou ook,’ prevelde Mary.
Je kunt bij me komen.
De arts stond op van zijn bureaustoel en liep naar de kamer aan het einde van de gang. Hij maakte met een sleutel de deur open en stapte naar binnen.
‘Ik durf niet.’
De man legde een hand op die van Mary, maar ze reageerde er niet op. ‘Je hoeft niet bang te zijn,’ zei hij.
Je hoeft niet bang te zijn.
Jason keerde zich om. Mary slikte. Ze had dit beeld al meerdere malen moeten verdragen. Het bleef haar achtervolgen. Haar dode broer, overreden door een vrachtwagen, die hem niet had zien aankomen. De helft van zijn gezicht was stukgeslagen tegen het asfalt en een van zijn oogkassen was leeg.
Het doet echt geen pijn. Alleen in het begin, dan moet je er doorheen, maar als je eenmaal gaat, zal je overal van verlost zijn.
‘Mary!’
Mary keek om, de duisternis in. De stem die ze had gehoord was niet van haar broer geweest. Ze keek hem vertwijfeld aan.
‘Ik kan het niet.’
‘Je kan het wel, Mary,’ zei de stem opnieuw.
Weer keek Mary om.
Niet loslaten, siste Jason boosaardig.
Mary begon te huilen bij het zien van zijn woeste gezicht. Het ene oog dat haar dreigend aankeek. Ze wilde niet meer bij hem zijn, ze durfde het niet. Ze had niet toe moeten geven, maar ze kon niet meer terug. Ze wist niet hoe en niet waar ze was.
De duisternis omsloot haar en ze gilde toen Jason haar met zijn vrije hand bij de keel greep.
‘Mary! Kan je me horen?’
Mary wilde dolgraag ‘Ja’ roepen, maar ze kon niets uitbrengen, omdat Jason haar niet toestond te spreken. Hij kneep haar luchtpijp samen en ze hapte tevergeefs naar adem.
Je gaat het doen! riep hij.
‘Nee!’ gilde Mary angstig. Ze liet Jason’s hand los en merkte dat ook zijn hand om haar keel weg was.
Angstig keek ze om zich heen. De duisternis drukte zwaar op haar ogen, alsof het een dikke deken was die over haar heen gelegd was. Ze kon haar eigen lichaam nog wel zien, dat trilde van angst. Ze wist niet waar ze heen moest en werd gek van de stilte om zich heen.
‘Help!’ riep ze vertwijfeld. ‘Jason?’
Ze kreeg geen reactie van hem en begon te rennen, op zoek naar een uitweg uit haar eigen hoofd, waar ze al zo vaak in gevangen had gezeten.
‘Alsjeblieft, Jason!’ Ze voelde de tranen van haar gezicht op haar witte japon druppen. ‘Het spijt me!’
Het meisje, Mary, in haar bed, probeerde zich los te rukken uit haar ketenen die haar in bedwang moesten houden. De artsen probeerden haar wakker te maken uit haar nachtmerrie, maar ze wisten dat Mary zelf de wil moest hebben om te ontwaken.
‘Rustig maar, Mary.’
Mary stopte met rennen toen ze diezelfde stem weer hoorde. Ze keek wanhopig om zich heen om de persoon te kunnen ontdekken die bij die stem hoorde.
‘Het is goed.’
Langzaam opende Mary haar ogen en zag het vriendelijke, maar ongeruste gezicht van haar arts. Ze voelde echte tranen opkomen en liet ze stromen.
Hij aaide haar over haar hoofd.
‘Goed zo, meisje. Het is weer voorbij.’
Mary knikte trillerig. Ze wist echter dat het niet voor bij was en dat Jason haar zou straffen wanneer ze alleen was. Daarom zei ze er niets over, omdat ze het niet erger wilde maken. Ze had hem maar moeten gehoorzamen, dan was ze hier weg geweest.
Ze ging weer liggen en voelde dat die angstaanjagende duisternis haar weer omsloot.