A ranger/traitor 204

Will had geen idee waarom Svengal zichzelf zou verwonden, zeker als hij nog van plan was een gevecht aan te gaan. Toch viel het hem onmiddellijk op dat de sfeer in de zaal plots veranderd was.
“Een Vallas-uitdaging,” lichte een van de anderen hem in.
“De Vallas die…” Uiteraard was Will de Vallas nog niet vergeten. De drie wraakgoden die boven het hoofd van Evanlyn gehangen hadden, toen ze door Erka naar Skandia ontvoerd waren.
“Ja, dezelfde. Een Vallas-uitdaging, doe je alleen als het gedane onrecht zo extreem is dat je weet dat de goden aan je kant zullen staan en je de overwinning bezorgen, zelfs al ben je gewond.” De blik in de ogen van de man werd grimmig. “In dit geval dus zeker gerechtvaardigd. En geen enkele man kan een Vallas-uitdaging weigeren. Hij zou verschrikkelijk onheil over zichzelf en zijn hele clan afroepen. Aan een lijfwacht heeft hij niets eens een Vallas-uitdaging is uitgesproken. Eenieder die tussenbeide probeert te komen, zal voor eeuwig vervloekt zijn.” Will hechte weinig geloof aan Goden en vloeken, maar het was wel duidelijk dat de aanwezige Skandiërs dat wel deden. De lijfwacht van Egil week uiteen. Zodat hij en Svengal nu recht tegenover elkaar stonden. Zonder dat er een bevel gegeven was, of zelfs maar een woord gezegd, werden tafels en stoelen weggeschoven. Ze waren al een strijdperk aan het klaarmaken! Zo diep zat het bijgeloof dus bij de Skandiërs. Will moest toegeven dat het hen nu wel van pas kwam. Met een beetje geluk hoefde hij vandaag niet eens een pijl te verschieten. Niet dat hij zijn waakzaamheid liet verslappen. Een grijze jager die rekenden op geluk, leefde meestal niet lang.