{Hoofdstuk 1}

Een lichte kreun verlaat mijn lippen, de kou is doorgedrongen tot op mijn botten en overal waar we komen treffen we sporen aan van een reusachtig leger. Toen het begon te schemeren hadden we besloten alleen s'nachts te lopen, wat ons veiliger leek. Maar ook al kennen we de bossen van Humshire nog zo goed, in het donker is alles een stuk moeilijker te onderscheiden. Een zachte plof, ik kijk op en zie dat Luca voorover ligt op de grond, een zwarte bewegingloze gedaante die opgaat in de duisternis. Ik loop naar haar toe en trek haar overeind. Ze huilt, alweer. Ik pak haar hand vast en loop door, haar achter me aan trekkend. Since is zo lichtvoetig dat je haar niet hoort lopen de enkele lichtstralen van de maan die in het bos schijnen geven haar haar een gouden gloed. Ze ziet er magisch uit. Het geeft me hoop en hernieuwde kracht om haar zo, bijna als een engel, te zien. Met stevige stappen loop ik door, Luca nog steeds meetrekkend. Since staat plotseling stil waardoor ik tegen haar aanbotst en Luca tegen mij. Ik wankel maar kan me nog net vast houden aan een laaghangende tak. Since legt een vinger op haar lippen en sluipt lang het struikgewas de duisternis in. Ik pak Luca's hand weer vast, die ik had losgelaten om me vast te houden aan de tak, en sluip achter Since aan. Dan blijven we zitten niet wetend waar Since heen is en hopend dat ze ons nog vind. Zorgen om niks want Since is binnen vijf minuten alweer terug. 'Ze zijn hier, de soldaten zijn hier!' Ik voel Luca verstijven maar schenk er geen aandacht aan. 'Since, waar heb je de soldaten gezien?' Ik hou mijn adem in en laat hem weer rustig ontsnappen. Rustig blijven, rustig blijven galmt het door mijn hoofd. 'Een paar honderd meter hier vandaan, ze hebben hun kamp daar opgeslagen. De meeste slapen maar een paar houden de wacht.' Ik kan net een glimlach onderscheiden op haar gezicht. 'Te weinig heb ik het vermoeden.' Ze lacht en haalt een zak achter haar rug vandaan. 'Wat is dat?' Luca's stem klinkt zacht en schor. Een lucht zo kruidig en een lucht zo zoet dringen mijn neusgaten binnen. Ik leg een hand op mijn buik en besef hoeveel trek ik heb. 'Is dat, is dat eten? Since?'

Samen zitten we bij een smal beekje dat door het bos loopt. We zijn helemaal voldaan, Since heeft genoeg eten meegenomen voor een week. Ik kijk opzij, naar Luca, naar Since. Ze slapen vredig en ongestoord. Ik hou de wacht. De soldaten hebben volgens mij niks door gehad. Dat is ook vrijwel onmogelijk. Onze soort, de Homines , zijn getraind zo snel en licht dat het bijna onmogelijk is om ons goed te kunnen waarnemen, en zeker in het donker. Ik leun met mijn hoofd tegen een vochtige boomstam. Het gekabbel van het beekje maakt me rustig, zorgenvrij. Ik zucht en adem de koude nachtlucht weer in. Een rilling loopt langs mijn ruggengraat en ik trek mijn benen op tot aan mijn kin. Vanuit mijn ooghoek zie ik Luca overeind komen. Ik heb geen zin om met haar te praten. Ze is veranderd in een ontevreden mopperkont. Since en ik moeten haar overal mee helpen. En om eerlijk te zijn, we hebben allemaal al onze eigen zorgen. Ze kruipt naar me toe en maakt een gebaar met haar hoofd. 'Pak je rust, ga maar slapen. We lopen morgen ochtend wel door.' Een tikkeltje verwonderd stem ik ermee in en kruip weg in het struikgewas. Dit valt me van haar mee, misschien heeft de nachtrust haar goed gedaan. Ik kijk nog een keer haar kant op voordat ik val in een oneindige wezenloze diepte.




Sorry dat dit een wat korter stukje is dan normaal, maar ik had helaas niet zoveel tijd en ik wilde toch iets uploaden!
De hoofdstukken hiervoor zijn trouwens allemaal van de proloog