Louis Tomlinson

Het licht ging opnieuw aan, angst maakt zich opnieuw van mij meester. Nu gaan ze het zien. Nu wordt niet alleen ik maar ook die lieve jongen gestraft. Even flikkerde de lamp. Fijn, zou het kapot gaan? Toen ze van de trap kwamen deed ik alsof ik slip. Ik wou echt niet meer verder, alles deed pijn. Als ze mij wouden vermoorden konden ze dat maar beter nu meteen doen. Ik zou niet meer vechten, het heeft toch geen zin.

'Louis?'
Voorzichtig doe ik mijn ogen open, als ik me niet vergis is het wel die lieve jongen. Voor de eerste keer heeft hij geen bivak muts op en kan ik hem echt bekijken. Met een schok besef ik het. 'W-wat? Ashton?' In mijn stem hoor ik de angst. Het is duidelijk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik zucht. 'Misschien een stomme vraag, maar... Hoe gaat het?' Wat moet ik daar nu op antwoorden? Ik ben blij dat jij het bent en niet de andere jongens? Uiteindelijk geef ik maar een ontwijkend antwoord. 'Hoe zie ik eruit?' Ashton wordt knalrood, dat was niet mijn bedoeling. 'Heb je gekotst?' Fluistert hij waarop ik knik. 'Ze hebben me zo hard geslagen... Ashton, ik wil weg...' 'Weet ik, Louis...' Hij gaat naast me zitten en helpt me om rechtop te gaan zitten. 'Ik, ehm..' Zegt hij en kijkt recht in mijn ogen. Shit! Denk ik bij mezelf. Hoe kan dit toch. Hij is een jongen? Ben ik... Ben ik echt...? 'Wat?' Vraag ik in de hoop dat hij de stilte onderbreekt. Ik wil dit gevoel niet aanvaarden. Zijn rechterhand komt op mij af, ik duik weg. Gaat hij mij nu toch slaan? Tot mijn verbazing legt hij zijn hand in mijn nek en trekt me dichterbij. Wanneer zijn lippen mijn hoofd raken krijg ik het helemaal warm vanbinnen. Dit gevoel, het is precies wat ik nodig heb. Ashton legt mijn hoofd tegen zijn borstkast en slaat zijn armen om me heen. Nog voor ik het goed besef lig ik in zijn armen te huilen. Dit is niet wat ik wou, niet wat ik bedoel. Uiteindelijk laat hij me een beetje los. 'Sorry.' Mompelt Ashton 'Van alles. Het spijt me.' Ashton grijpt zijn mobiel uit zijn zak en maakt me los. Ik wrijf over mijn pijnlijke polsen, Ashton geeft me de telefoon. 'Ik wil dat je de band belt.' Zegt hij vastberaden. 'W-wat?' Zeg ik verbaasd. 'Bel One Direction. Zeg dat 5SOS je heeft ontvoerd. Maar dat je in elk geval iemand hebt die aan jouw kant staat.' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Nou? Wil je soms niet weg?' Met trillende handen toets ik het nummer in. Tranen rollen over mijn wangen nu ik besef dat ik misschien een kans heb om te overleven. Zachtjes veegt Ashton mijn tranen weg met een papieren zakdoekje. Ik kijk hem aan, volgens mij kan ik hem vertrouwen. Dat moet gewoon. Het duurt lang, veel te lang naar mijn zin voor er eindelijk opgenomen wordt. De stem aan de andere kant was duidelijk. 'Hallo?' Zeg ik voorzichtig. 'Harry?'

'Louis? Ben jij dat?' Opnieuw rollen de tranen over mijn wangen. 'Ja..' Snik ik. 'Guys! Louis, hij belt!' Ik hoor op de achtergrond vanalles vallen. 'Louis, ik zet je op luidspreker.' 'Oké.' Zeg ik en probeer mezelf onder controle te krijgen. 'Heb je veel tijd?' Vragend kijk ik naar Ashton. 'Neem je tijd maar.' Fluistert die. Ik knik en leg mijn hand op zijn arm. 'Een beetj maar we moeten wel voortmaken.' Snel vertel ik de jongens wat er aan de hand is. 'Dus je hebt iemand die voor je zorgt?' Vraagt Niall bezorgd. 'Ja, hij doet zijn best. Meer dan wat hij nu doet kan hij niet doen.' 'Kun je weg geraken?' Opnieuw kijk ik naar Ashton, mijn hand ligt nog steeds op zijn arm, droevig schudt Ashton zijn hoofd. 'Op dit moment nog niet, misschien binnenkort wel.' Uit het niets pakt Ashton de gsm over. 'Zoek naar afgelegen huisjes in het bos. Meer kan ik niet zeggen.' 'Bedankt.' Zegt Zayn, Ashton geeft me de telefoon terug. 'Jongens, ik mis jullie.' 'Wij missen jou ook.' Gillen ze in koor. 'Nu ga ik jullie wel laten.' Nadat ik snel afscheid neem van de jongens geef ik de telefoon aan Ashton.

'Waarom heb je dit gedaan?' Vraag ik aan Ashton. 'Ik kon het zo niet laten.' Zegt hij en trekt zijn schouders op. 'Bedankt.' Zeg ik en geef hem een knuffel. 'Ik ben zo terug.' Zegt Ashton en staat razendsnel op. Ben ik nu te ver gegaan? Voor ik veel kan denken staat Ashton terug voor mijn neus. 'Hier, dan kan je wat drinken.' Ik knik dankbaar en neem het flesje dankbaar aan. Met kleine slokjes drink ik van het water terwijl Ashton alles begint op te kuisen. 'Dat moet jij toch niet doen.' Zeg ik terwijl ik me schuldig voel omdat het echt wel moet stinken. 'Het is het minste wat ik kan doen.' Zegt hij zacht en ruimt verder op. Even later komt hij terug naast mij zitten. 'Gaat het wat beter?' 'Weet je, ik dacht dat ik ging sterven.' Geef ik toe. 'Maar dankzij jou geef ik de moed niet meer op. Bedankt Ash.' Ik laat me meeslepen door mijn gevoel en druk mijn lippen op zijn wang. Meteen stijgt het bloed naar mijn hoofd dus laat ik mijn hoofd rusten op zijn schouder. 'Dank je.' Zeg ik nog een keer en voel een traan over mijn wang lopen.