021 Smaug

Ik wist dat het zover was, ik moest verder blijven liegen en toch overtuigend over komen. Natuurlijk wist ik wel waar haar moeder begraven lag, maar ik had haar niet op die plek gelegd. Toch lijkt Eleanor er in op te gaan en legt ze haar hand op mijn arm als ik deze uitstrek.
'We gaan een bezoekje brengen, je zult zien dat ik haar een mooie plaats heb bezorgd. Onderweg zullen we normaal wel bloemen tegenkomen, we zullen een mooi boeketje meenemen voor haar.' zeg ik tegen haar en ze kijkt me glimlachend aan, waarna ze goedkeurend knikt. Ik droom haast weg bij die prachtige glimlach en haar geweldige uitstraling. Als we naar buiten stappen, zie ik dat er weer een gezin extra in het dorp bij gekomen is en dat vind ik goed. Hoe meer er zijn, hoe meer ik er kan vermoorden en Eleanor met me mee kan lokken naar Erebor. Mijn plan begint zich wat te ontwikkelen, maar ik moet ervoor zorgen dat ik niet te snel vooruitloop op de feiten. Natuurlijk zal ze boos zijn als ik haar dorp platbrand, maar daarna zal ze niet echt veel keuze hebben om nog ergens naartoe te gaan en zeker niet als er nog een overlevende over kan vertellen hoe hun prinses als draak onvoorzichtig was met het dorp.

Na een hele tijd te hebben gewandeld, komen we aan een veld uit waar verschillende bloemen groeien. Eleanor kiest er zorgvuldig de mooiste uit en maakt al snel een heel boeket.
'Het is erg prachtig, het zal opfleurend zijn bij het graf.' zeg ik zacht en ze kijkt me lief aan.
'Bedankt Smaug, je mag misschien niet altijd zo zijn en de meeste zullen je zo ook niet zien. Maar ik vind je aardig.' zegt ze, waarna ze me een kus op de wang drukt. Even kijk ik haar verbaasd aan, maar herstel mezelf snel door een grijns op mijn gezicht te toveren. Ze besteedt er niet veel aandacht aan en plukt nog een stuk lang gras, om zo het hele boeket bij elkaar te binden.
'Gaan we verder?' vraagt ze me en opnieuw steek ik mijn arm uit, die ze aanneemt door haar hand erop te leggen. Zo stappen we een hele tijd, tot haar dorp uit het zicht verdwenen is en de bomen weer dichter bij elkaar gaan staan. Iets verderop zie ik een meertje en die volgen we tot er een hoop kleine stenen op ons pad tevoorschijn komt. Een mooi blad gemaakt uit een stuk hout staat in de grond erachter en een bos nieuwe bloemen liggen erop.
'Heb jij dat gedaan? Die bloemen zijn amper twee dagen oud.' zegt Eleanor verbaasd en gaat ernaartoe. Ik kijk er verbaasd naar, aangezien ik geen flauw benul heb wie hier steeds bij komt. Maar als ze me aankijkt, doe ik alsof ik me betrapt voel.
'Je hebt me ontmaskerd, inderdaad heb ik dat gedaan. Ik ben eerst hierheen geland, waarna ik pas tot in jouw dorp ben beland. Echter was het wat moeilijk om hier te geraken, aangezien een tovenaar mij een spreuk had opgelegd en ik daardoor drie dagen over gedaan heb. Maar ik ben blij dat ze er nog op liggen.' zeg ik haar en ze omhelst me spontaan.
'Dank je.' mompelt ze, waarna ze me loslaat en haar boeket mooi naast de andere neer legt. Ik staar haar verbaasd aan, niemand waagt het om in mijn buurt te komen en zeker niet om me te omhelzen of een zoen op mijn wang te drukken.
'Het is hier inderdaad een prachtige rustplaats, ik ben je hiervoor erg dankbaar Smaug.' fluistert ze, waarna een traan uit aar ooghoek ontsnapt. Het is duidelijk dat ze het verlies van haar moeder niet volledig verwerkt heeft en ik neem haar vast in een omhelzing.
'Als je iets kwijt wilt, wat tranen of een praatje, doe maar. Ik zal naar je luisteren.' zeg ik haar en ze kijkt me recht in de ogen aan. Ze staan vol verbazing en dankbaarheid. Opnieuw neemt ze me in een hevige omhelzing en drukt haar gezicht in mijn nek.
'Dank je.' zegt ze opnieuw, met een zachte stem. Het maakt me wat onwennig, het doet me verlangen naar iets dat ik nooit heb gewild. Liefde.
Na een hele tijd Eleanor in mijn omhelzing gehad te hebben, wringt ze zich los uit mijn greep en kijkt me wat verlegen aan.
'Sorry, normaal ben ik niet zo emotioneel. Over mijn vader heb ik nooit erg lang getreurd, maar mijn moeder was iemand speciaal. Iemand waar ik met heel mijn hart van hield en nu ook nog steeds van hou, ook al is ze er niet meer. Sorry dat ik me zo apart gedragen heb.' zegt ze iets wat verlegen en stapt terug richting haar dorp. Ik kijk haar even verbijsterd aan, had ze zich net echt verontschuldigd omdat ze pijn geleden heeft?
'Eleanor, dat geeft echt niet. Wil je niet nog even blijven?' vraag ik haar, maar ze schud haar hoofd en stapt verder. Ik volg haar voorbeeld en in stilte stappen we terug richting het dorp.

Met grote ogen kijk ik rond in het dorp als we daar aankomen, aangezien bijna de helft van het dorp gevuld is.
'Die elf doet echt zijn best he om je te dienen?' zeg ik haar verbaasd en ze begint wat te lachen. Ik kijk haar ontzet aan, maar krijg toch ook een brede grijns op mijn gezicht.
'Zijn naam is Greenleaf en inderdaad hij doet erg zijn best. We waren ooit verloofd, maar ik heb dat verbroken aangezien ik hem op verraad had betrapt. Sindsdien doet hij zijn uiterste best om op een goed plaatje te staan bij me.' legt ze me uit en ik knik begrijpend. Ze neemt mijn hand vast en begeleidt me richting het meer aan haar kasteel, maar kijkt dan teleurgesteld.
'Wat scheelt er?' vraag ik haar bezorgd, maar ze antwoordt me niet. Ik volg haar blik en zie in de verte de eenzame berg staan. Het is van hieruit een prachtige aanblik, maar het lijkt niet dat ze zich daar op had gevestigd met haar blik.
'Hier is mijn speciale plaats, maar blijkbaar is de magische plek enkel zichtbaar in de vroegte. Morgenvroeg zal ik het je laten zien en dan zul je me el begrijpen.' zegt ze als ze ziet dat ik haar niet begrijpend aanstaar. Ze tovert een glimlach op haar lippen en zet het op een loopje.
'Wie het eerste aan tafel zit.' roept ze naar me toe, waarna ik achter haar aan ren.