016 Eleanor

Zo voorzichtig als ik kan, probeer ik uit Thorin's greep te komen en langzaam uit bed te stappen. Het is nog erg vroeg in de morgen, maar ik weet dat ik nu de vloek ga moeten doorbreken. Snel kleed ik me om, leg Thorin zijn kleren netjes op een stoel en giet alvast wat water in een kom uit voor hem. Ik ga snel de deur uit, maak het stilletjes achter me dicht en ga daarna naar beneden, waar Legolas al op me wacht aan de eettafel.
'Zo wakker geraakt?' vraagt hij me met een glimlach. Ik kijk hem even verrast aan, maar glimlach vervolgens naar hem. Ik neem snel wat en begint te eten.
'Heb je hem iets gegeven?' vraagt Legolas tussen het eten door. Ik eet eerst mijn mond leeg, waarna ik hem aankijk en zachtjes knik.
'Ik heb iets gevonden dat ik zeker en vast al herkennen, ja. Ik hoop gewoon dat hij het ook effectief bij hem zal houden.' antwoord ik Legolas, die me even vragend aankijkt.
'Hij is nog altijd een dwerg weet je, dus erg koppig. Hij vindt het niet nodig om dat bij te hebben, dus kan het zijn dat hij het ook gewoon boven laat liggen.' beantwoord ik zijn vragende blik. We eten verder, waarna ik opschrik van een deur die wordt geopend. Voetstappen komen onze kant op en gaan aan mijn rechterkant verder. Thorin komt tevoorschijn en zet zich neer op de stoel naast me.
'Goedemorgen.' verlaat er vermoeid zijn lippen, waarna hij iets te eten neemt.
'Ga anders nog een beetje slapen Thorin, het is nog erg vroeg hoor.' zeg ik hem, aangezien zijn vermoeide blik me wat zorgen geven. Hij kijkt me glimlachend aan en schud even zijn hoofd.
'Ik ben waker geworden aangezien ik alleen achter ben gebleven. Ik kan echt niet meer slapen hoor.' zegt hij op een zachte toon, waarna hij verder gaat eten. Ik laat het zo zijn, Thorin beslist nog steeds zelf wat goed voor hem is.

Na het ontbijt, staan Legolas en ik recht en gaan naar de bibliotheek. Thorin kijkt wat achterdochtig naar Legolas, maar laat ons toch alleen weg gaan.
'Hij houdt erg veel van je.' merkt Legolas op en ik kijk hem glimlachend aan.
'Weet ik.' beaam ik zijn zin, vervolgens stap ik de bibliotheek gedeelte in en pak het boek van mijn vader. Ik open een boek en laat de juiste pagina aan Legolas zien. Hij bekijkt de zinnen, waarna hij even me droevig aankijkt.
'Het wordt moeilijk, maar het goede nieuws is dat jij het niet hoeft te zeggen. Ik kan de vloek ook opgeven, aangezien ik het waarschijnlijk beter zal uitspreken. Maar ben je er echt zeker van dat je dit wilt doen?' vraagt hij me nogmaals voor de zekerheid. Ik beantwoord zijn vraag door een strenge blik en een duidelijke maar korte knik. Hij zucht diep, klapt het boek dicht en sleurt mij haast naar buiten. We gaan richting het bebost gedeelte, maar stoppen net op een open plek waar al hoog gras staat.
'Als ik straks de woorden ga zeggen, moet je jou gedachten leeg maken en enkel denken aan je transformatie. Je moet eraan denken hoe het was toen je het nog wel kon, het gevoel terug oprakelen voordat je er in kunt veranderen en opnieuw kunt ervaren. De instructies zijn simpel uitgelegd, maar heel duidelijk. Probeer het zo goed mogelijk terug te hebben, hoe moeilijk het ook lijkt.' zegt Legolas en ik knik als teken dat ik het snap. Hij zet zich neer op een steen en gebaart aan me dat ik me op de grond moet zetten.
'Zet je met je knieën op de grond, want voor je het goed door gaat hebben zul je al getransformeerd zijn. Het beste is om je volledig op het gevoel te concentreren, je ogen gesloten houden en pas als ik het zeg opnieuw je ogen te openen.' klinkt zijn stem streng.
'Oké, we zullen er maar aan beginnen. We hebben niet lang meer voor Smaug hier gaat toekomen, dus hoe sneller ik verander hoe beter.' zeg ik hem en hij knikt kort.
'Je moet de ogen sluiten. Controleer je ademhaling op een laag tempo en maak je hoofd volledig leeg. Denk aan niets, laat alle gedachten en gevoelens los en concentreer je enkel op mijn woorden. Zeg het me als dat gelukt is.' geeft hij de eerste instructies door en ik doe wat hij zegt.
Na een tiental minuten is mijn ademhaling langzaam geworden, alsof ik bijna in slaap ga vallen. Elke gedachte en emotie sluit ik een voor een uit, om zo alles vrij te maken voor Legolas zijn volgende woorden. Het is moeilijk om niet aan Thorin te denken, maar ik probeer het toch van me te zetten.
'Ga maar verder.' zeg ik zachtjes, maar Legolas lijkt het toch gehoord te hebben.
'Nu moet je de herinnering ophalen van vroeger, net voor je de eerste keer transformeerde. Probeer het gevoel te herbeleven, probeer om het opnieuw te voelen.' zegt hij de instructies verder. Het is niet erg gemakkelijk, maar na een paar tellen weet ik weer hoe het allemaal geweest is. Ik weet nog toen ik klein was ik een vreemd gevoel over me had. Mijn moeder legde me uit wat er aan de hand was en hoe ik ermee moest omgaan. Vervolgens kreeg ik het gevoel dat ik vanbinnen uit openscheurde, alsof er iets diep in mij naar buiten wilde en toen veranderde ik naar iets dat me tijdelijk vrijheid gaf. Het gevoel was overweldigend, het was buitengewoon en langs de andere kant ook wat beangstigend. Want ik had schrik dat ik nooit meer normaal kon zijn, dat de dorpelingen mij zouden verstoten en misschien wel doden. Mijn hele lichaam begint te trillen bij deze gedachten en gevoelens, alsof ze opnieuw wilt openscheuren maar tegen wordt gehouden door een soort bubbel dat op mijn huid hangt.
'Leithan ulunn, dolen i dhae. Tulis e ben calan, rhain idh raich.'Laat het beest vrij, dat verborgen zit in de schaduw. Kom in het daglicht, vrij van de vloek. Zijn woorden duidelijk en bekend, maar ook vreemd. Het wekt een bepaald soort gevoel op, alsof ik plots bevrijd ben van duizenden touwen die me vast hielden op een bepaalde plaats.
'Open je ogen maar.' zegt Legolas en als ik ze open, voel ik me volledig anders. Ik zie de dingen veel duidelijker, mooier en zoals ik dat vroeger altijd had gedaan. Ik voel me opnieuw vrij.