× 7

Twee blauwe ogen kijken nerveus op me neer. Boos kijk ik de blonde jongen aan, terwijl ik zwijgend naar de deur wijs. Hij luistert niet en pakt mijn hand vast, om me vervolgens overeind te trekken. Door zijn kracht knal ik tegen zijn borst op. Angstig probeer ik mezelf los te trekken, maar het lijkt de jongen niet te deren. Stevig houd hij mijn polsen vast, terwijl ik hem boos aan blijf kijken. "Laat de muur zakken Lucy. Je hoeft je niet sterk te houden bij mij". Na deze woorden laat Niall mijn polsen los, en grijpt me bij mijn middel vast. Direct begin ik met mijn vuisten tegen zijn borst te slaan en te schreeuwen. Alle frustraties eruit gillend. Na een tijdje ben ik vermoeid, waardoor mijn stem steeds zachter word. Al deze minuten heeft Niall de klappen aanvaard en me laten uitrazen. Iets wat ik zeker waardeer. Uitgeput laat ik me tegen zijn borst zakken, terwijl hij me rustig door mijn haar aait. "Weet je waar jij altijd vrolijk van werd?" Nieuwsgierig kijk ik omhoog. "Van een One Direction Night", roept de blonde jongen enthousiast. "One Direction?", mompel ik, terwijl ik diep nadenkend tegen de jongen aanleun. Als hij een geschrokken geluidje maakt, besef ik me dat ik zou moeten weten wat het is. Met een schuldgevoel probeer ik me los te maken. "Neenee, het is niet erg" Lief glimlachend trekt hij me mee naar mijn tweepersoonsbed, waar we samen plaats op nemen. "Wat is een One Direction Night?", vraag ik zachtjes. Het is een wonder dat hij me verstaat. "Het is hetzelfde als een meidenavond, alleen dan met veel meer eten en meer muziek" Stralend kijk hij me aan. Moeilijk kijk ik naar de grond. "Ik weet niet wat One Direction is.." Hij knikt langzaam, waarna hij iets onder mijn bed wegpakt. Fronsend kijk ik naar het boek in zijn handen, waar met grote letters 'My life with One Direction' opstaat. Het ziet eruit als een fotoboek, en mijn vermoeden word bevestigd als hij het boek openslaat en foto's tevoorschijn komen. Op de eerste pagina staat een groepsfoto en zes pasfoto's. Onder andere een foto van mezelf en van de drie jongens die zich momenteel bevinden in mijn huis. "Wie zijn die andere twee jongens?" Zachtjes strijk ik met mijn wijsvinger over de groepsfoto. "Weet je wat, nevermind" Verbaasd kijk ik op als Niall het boek dichtklapt en terug onder mijn bed gooit. Verontwaardigd laat ik mezelf zakken op de grond, om onder mijn bed naar het boek te graaien. "Laat het nou maar, het is niet belangrijk. Kom, ga mee naar beneden", ratelt Niall. Ik schud mijn hoofd en wil weer naar het boek grijpen, als een hand om mijn pols mee tegenhoud. Boos kijk ik de jongen aan, die radeloos terugkijkt. "En waarom mag ik het niet weten?!" Zelf een beetje verbaasd van mijn felheid, blijf ik hem doordringend aankijken. Hij opent zijn mond om wat te zeggen, maar blijft nog even stil. "Het is moeilijker dan je denkt", mompelt hij, waarna hij mijn bed afspringt, het boek pakt en mijn kamer vlug uitloopt. "Niall kom terug!", schreeuw ik hem nog achterna. Helaas negeert hij me, waarna ik me verslagen achterover laat zakken op de, met tapijt beklede, vloer.
Dit helpt dus ook totáál niet..

Heel erg bedankt voor de reacties x