× 4

Verschillende emoties razen door me heen. Verwarring, angst, verdriet, maar voornamelijk frustraties. Frustratie omdat ik hem niet herken. Frustratie omdat ik afhankelijk ben. Als ik een hand voor mijn gezicht zie zwaaien, kom ik weer terug uit mijn gedachten. Aandachtig bestudeer ik het gezicht van de jongeman voor me. Hij heeft bruine ogen, die voornamelijk bezorgdheid uitstralen. "Wie ben jij?", vraag ik ietwat beschaamd. Een teleurgestelde zucht klinkt uit de mond van de onbekende jongen, maar de teleurstelling is ook te zien in mijn moeders uitdrukking. "Hoe voel je je" Redelijk geïrriteerd, omdat hij de vraag ontwijkt, staar ik hem aan. Ik zie dat hij een beetje ongemakkelijk word, wat mij licht doet grijnzen. Hierdoor krijgt hij een geamuseerde uitdrukking en krullen zijn lippen langzaam omhoog naar een schattige glimlach, waarna hij mijn naam grinnikt. Mijn plezier verdwijnt hierdoor echter meteen, omdat ik zijn naam nog steeds niet weet. Het duurt niet lang voor hij dat ook doorkrijgt en een spijtige uitdrukking vervangt zijn glimlach. "Mevrouw Mason, mag ik heel misschien even met Lucy alleen praten?" Met smekende ogen kijkt hij mijn moeder aan, die na enige twijfeling toegeeft en het kamertje uitloopt. Ze kon het alleen niet laten om hem nog een waarschuwende blik te sturen en mij bezorgt aan te kijken. Ik kijk even vluchtig de kamer door, en zie dat we ons bevinden in een kleine kantoorruimte. Ik focus me weer op de jongen als hij rechtstaat, aangezien hij gehurkt voor mijn stoel zat. Hij trekt me met een soepele beweging omhoog en pakt mijn hand. "Mijn naam is Payne, Liam Payne" Een stralende glimlach zorgt ervoor dat ik zachtjes begin te giechelen. De giechel ging over op een gemeende lach toen hij mijn kleine hand kustte. Ik kon, tot mijn spijt, de blosjes op mijn wangen niet voorkomen. "Mijn naam weet je blijkbaar al", murmelde ik. Zachtjes trok ik mijn hand weg uit zijn grote hand en gelijk voel ik me weer zoals altijd: een onzeker klein meisje. "Zal ik je vertellen hoe ik je ontmoet heb?" Dankbaar, omdat hij een soort van begrip toont, knik ik. Voordat hij begint te spreken, gaat hij op de stoel zitten en trekt mij op schoot. Een beetje oncomfortabel zit ik daar dan, op schoot van een onbekende jongen. Een jongen die wel eens heel belangrijk voor me kon zijn, aangezien hij op een foto van mijn nachtkastje stond.
"Het was op de dag dat je hier in Londen kwam wonen. Weet je dat nog?" Treurig schud ik mijn hoofd, waarna hij begrijpend knikt. "Het huis waar jij nu woont, is waar ik en een vriend eerst woonden. Alleen er was iets fout gegaan met de verkoop" Voorzichtig knikte ik en vroeg hem verder te vertellen, proberend alle informatie te onthouden. Ondertussen legde ik zachtjes mijn hoofd tegen zijn schouder. "Jij wou de supervrouw uithangen en dozen uit een verhuiswagen halen, maar dat faalde nogal" Hij grinnikte even en kneep me bemoedigend in mijn hand. "Je viel uit de hoge auto, maar mijn vriend kon je nog net op tijd vangen. Natuurlijk was jouw eer naar de knoppen en reageerde je dat op Louis af" "Wie is Louis?", onderbrak ik hem. "Dat is mijn beste vriend", antwoorde hij, en mompelde nog wat er achteraan wat ik niet verstond. "Anyway, jij werd boos op hem, en ik als Daddy Direction kwam het weer goedmaken tussen jullie twee". Ik antwoord met een lach, aangezien ik en mijn koppige gedrag er wel in kon vinden. Ik geloof de jongen ook gelijk. Ik voel me prettig bij deze jongen, en dat is mij nog niet vaak gebeurd. "Hierna heb ik nog met jou, Louis en je ouders en kleine Brian in dat huis gewoond, omdat jullie er te vroeg waren". Een stuk opgewekter knik ik, omdat ik nu een stuk duidelijkheid had. Nouja, meer dan ik te weten heb gekregen van mijn ouders. Met een fijn gevoel leun ik wat makkelijker tegen Liam aan, die dit niet erg leek te vinden. Rustig aait hij door mijn donkerblonde haren en neuriet zachtjes een liedje, wat mij weeral slaperig maakt. En omdat ik me zo prettig bij hem voel, maak mijn vermoeide lichaam geen bezwaar om in slaap te vallen, in Liams armen.