A ranger/traitor 199

Zoals Svengal voorspeld had, was het weer beginnen sneeuwen en hard ook. Het zicht was daardoor minimaal.
“Beter kan het weer niet worden, laten we gaan.” Svengal knikte en wenkte de vijfentwintig vastberaden Skandiërs achter hem om hem te volgen. Niemand maakte een geluid terwijl ze heuvel af daalden. Beneden hen, verborgen achter een gordijn van sneeuw, lag Hallasholm. Will liet Svengal voorop gaan, want hij was al binnen enkele stappen elk gevoel van richting verloren. Daarbij was het handig als hij de reusachtige Skandiër eerst een pad door de sneeuw liet banen. Voor hen kwam de sneeuw ongeveer op kniehoogte, maar voor de korte grijze jager, was het eerder heuphoogte. Hij had Trek en Zoef achtergelaten in hun kamp, want bij wat nu ging volgen zouden ze alleen maar in het zicht lopen en dat was juist wat ze niet konden gebruiken.
Ondanks dat alles er langs alle kanten hetzelfde uitzag, aarzelde Svengal geen moment en na verassend korte tijd, zag Will de contouren van de grote hal voor zich opdoemen. Die lieten ze echter links liggen en ze zetten koers naar de bijgebouwen. Daar waar de vertrekken van de Oberjarl, sommige andere jarls en hun vertrouwelingen gevestigd waren. Svengal had ze in zijn jaren in dienst van Erak op zijn duimpje leren kennen.
“Daar moeten we zijn.” Svengal wees op een raam, een eind boven de grond. Alle ramen in Skandia zaten flink hoog, maar dat moest ook wel als de sneeuw soms tot je middel rijkte. “Jarl Noering verblijft daar normaal, maar die zit nu op zee.” Will knikte en haalde zijn Saksisch mes tevoorschijn. Twee Skandiërs namen hem op de schouders en in enkele ogenblikken had hij het luik geluidloos opengemaakt en klommen ze naar binnen. Dat deel van het plan was gelukt. Nu nog de Oberjarl uitschakelen en dan kon hij op zoek naar Miko.