012 Edwin

De tijd tikt langzaam weg, hier eenzaam in de gevangenis. Maar geen moment heb ik spijt van wat ik al heb gedaan in mijn leven, elke beslissing was verstandig geweest. Ooit zou ik iets ergs plegen, dat wist ik al op voorhand en dan moest ik daarvoor gestraft worden. Maar nu het allemaal ook daadwerkelijk zover is, vraag ik mezelf of het dat wel allemaal waard is geweest. Want uiteindelijk ben ik diegene die me steeds oneerbiedig heb gedragen, ook al heb ik mezelf steeds voorgehouden dat het de schuld was van de vrouwen. Maar zoals mijn vader altijd zei, een vrouw hoort te luisteren en niet te commanderen. Ik was vroeger steeds alleen met mijn vader, mijn moeder had ons achter gelaten omdat ze het niet meer kon volhouden. Mijn vader was haar nog gaan zoeken voor een maand lang, maar had het dan opgegeven aangezien hij haar toch niet vond. Daarna besloot hij om mij alleen op te voeden, met de duidelijke boodschap dat vrouwen niets meer zijn dan wij en dat ze gemaakt zijn om te luisteren.
'Hopelijk heb je al kunnen nadenken over je zonden?' klinkt de stem van een wachter. Spottend kijk ik hem aan, alsof hij net een grapje heeft gemaakt.
'Welke zonden? Ik heb enkel die vrouwen op hun plaats gewezen, wees blij dat iemand dat tenminste doet. Zie wat er van komt als een vrouw alleen aan de troon staat. Nu gaat mijn werk zomaar verloren gaan.' zeg ik tegen de wachter, met een enorme grijns. Ik weet dat ik foute dingen heb gedaan, maar die weiger ik toe te geven. Nooit zal ik van mezelf uit toegeven dat ik fout heb gehandeld, daar voel ik me veel te trots voor.
'Je bent een schande voor je familie. Vertel maar eens wat je graag wilt eten, het is namelijk het laatste dat je nog zult hebben.' zegt de wachter met enige minachting, waarbij ik nog breder grijns en een klein binnenpretje speelt in mijn hoofd.
'Graag had ik nog een vrouw als hoofdgerecht. Niets beter dan een gehoorzame vrouw met zwoele lippen, zoals onze prinses misschien.' zeg ik en de wachter staart me vol ongeloof aan.
'Hoe durf je zo over de toekomstige koningin te praten? Jij bent niet enkel een schande voor je familie, maar voor heel het dorp. Als je niet gauw een keuze maakt, zul je oud brood en water krijgen voor het middagmaal.' zegt de wachter boos. Ik denk even na wat ik graag zou willen en na een paar minuten is mijn keuze snel gemaakt.
'Graag wil ik een heerlijk stukje biefstuk en wat gebakken aardappelen erbij. Een heerlijke roomsaus en als het kan een groot glas bier bij mijn heerlijk eten.' vertel ik, met een hongerig gevoel. De wachter kijkt me nog eens minachtend aan, om vervolgens weg te stappen en uit het zicht te verdwijnen voor een half uur.
'Wat heb jij gedaan om zo een heerlijke maaltijd te mogen vragen?' vraagt een van de mede gevangenen, die ik niet ken.
'Wel ik heb gewoon een vrouw haar plaats getoond, maar die wou ze niets accepteren dus heb ik aan alle andere vrouwen een voorbeeld gesteld en die ongehoorzame vrouw dood geslagen. Ik word deze namiddag terechtgesteld.' zeg ik met veel trots. De gevangene kijkt me met grote ogen aan, waarna hij even lijkt na te denken.
'Dat vind ik echt geweldig, eindelijk iemand die dezelfde gedachten als mij deelt.' zegt hij fier, omdat hij even gestoord lijkt te zijn als mij. Ik grijns breeduit naar de man en leg me neer op een berg stro dat dient als bed. Eventjes sluit ik mijn ogen om te rusten en dommel ik langzaam in.

Mijn rust word plots verstoord door de celdeur dat dicht wordt gegooid. Ik open langzaam mijn ogen en kijk verdwaasd naar de wachter die de celdeur op slot doet. Een heerlijk lucht vult de hele ruimt en als ik op de grond kijk, zie ik een dienblad met mijn overheerlijk eten op. Zelfs het groot glas bier is erbij en met een hongerig gevoel stort ik me meteen op mijn maal.
'Geniet ervan, het is het laatste dat je nog zult krijgen.' zegt de wachter nors en beent weg. Ik negeer zijn woorden en begin meteen mijn bord leeg te eten, alsof ik in jaren niet meer zoiets lekkers gegeten heb.
Na mijn heerlijke maaltijd, lig ik opnieuw op de berg stro, wat te rusten met een volle maag. Mijn ogen zijn gesloten, maar geen enkel geluid hier beneden ontsnapt aan mijn oren. De andere gevangenen kregen maar een trieste maaltijd vandaag, terwijl ze hongerig hadden gekeken naar wat ik aan het eten was. Een zelfvoldane grijns siert mijn gezicht, maar verdwijnt als sneeuw voor de zon eenmaal verschillende voetstappen klinken. Steeds komen ze dichterbij en stoppen vlak voor mijn celdeur. Als ik mijn ogen open, zie ik minstens zes wachters voor mijn cel staan en een van hun doet de deur open. Drie andere komen naar binnen en binden mijn handen en benen aan een vast door twee boeien en daardoor kan ik wat moeilijk stappen. Maar van dat alles laat ik niets blijken, ik blijf nog steeds breeduit grijnzen en de mannen kijken me verafschuwend aan. Ze leiden me door de celdeur, op weg naar buiten.
Als we buiten zijn, zie ik een grote betonnen blok staan ten midden van het grasveld en voor het eerst sinds jaren zie ik de prinses ook effectief buiten zitten. Naast haar staat de dwergenkoning van Erebor, zijn naam is Thorin. Met een kwade blik staart de man mij aan, terwijl mijn grijns nog breder word dan hij al is. Mijn mondhoeken lijken haast te scheuren, maar ik trek er me niets van aan. Naast de grote blok staat de beul al klaar, terwijl hij voor de laatste keer zijn bijl slijpt.
'Maak je geen zorgen, voor je het weet is het gebeurd. Je zal er haast niets van voelen.' zegt de man met een duistere stem, maar het jaagt me geen schrik aan. Ik verwelkom de dood als een vriend, alsof ik er al jaren op wacht. Een van de wachters brengt me naar voren, laat me knielen en ik kijk naar de prinses die recht gaat staan.