Dreams are just dreams, but please don't wake me from this one, charpter one.

Misschien denk je dat het onzin is, het is misschien ook wel niet te geloven, maar ik ben bevriend met Bill, ja DE BILL KAULITZ, kon het zelf ook niet geloven hoor maar hij is nu zelfs mijn beste vriend geworden, iets wat ik in mijn stoutste dromen nog niet had durven dromen.

‘’VERDOMME!’’ zei ik boos terwijl ik tegen een leeg cola blikje aanschopte die op straat lag.
Nog geen honderd meter verderop zou het concert van mijn dromen plaats vinden, het zou ook alleen bij dromen blijven, bijna!, bijna had ik mijn ouders zo ver om naar het concert te gaan, alleen mijn ouders vonden me weer ‘’te jong!’’ ik ben verdomme al 15 ik kan best naar een concert zonder mijn ouders, ookal was het met mijn ouders ik moest er gewoon heen! We wonen nog geen kilometer verderop, ik zou gewoon pas een uur voor het concert gaan zodat ik niet te lang alleen was en mijn moeder zou bij me blijven in de rij tot het begon en ook weer op me wachten tot het afgelopen was.
Maar toen ik voor de PC zat om de kaartjes te bestellen besloten ze toch maar dat het onverstandig was me te laten gaan, ze mogen best bezorgd zijn alleen dit gaat me te ver.
Ik liep langs de ingang van het park, er lagen al wat mensen te wachten voor het concert, het concert van mijn dromen, wat ook alleen maar bij dromen zou blijven.
Ik besloot maar naar de stad te gaan en kijken of er wat te beleven viel, ik was net boos van huis weggelopen dus daar naar terug gaan zou zwak zijn.
Ik liep de stad in, overal hoorde ik gegil, nee jammer genoeg niet het gegil van fans die hun idool zagen, dit gegil drong door tot in mijn botten en kreeg er de rillingen van.
Nieuwsgierig liep ik vooruit en ging kijken waar het geluid vandaan kwam, ik was nu eenmaal van nature nieuwsgierig.
Ik liep naar het geluid toe, Toen ik bijna bij de bron was zag ik een grote groep mensen staan, ik besloot er te gaan kijken maar ik was nogal klein dus zag niets, ook niet dat ze zich als een kudde wilde dieren omdraaide en wegrende.
Toen ik het merkte wou ik me haastig omdraaien en net als de andere wegrennen, waarvoor wist ik niet.
Toen ik nog stap had gezet hoorde ik een schot, verschrikt draaide ik me om, wat ik niet had moeten doen, de mensen die achter me rende botste tegen me op en ik knalde met mijn volle gewicht tegen de hoek van een muur aan.
Door de klap wist ik even niet meer wat voor of achter was, toen ik weer een beetje helder kon zien zag ik dat ik nog een van de enige op de straat was, in de verte hoorde ik de politie komen, midden op het kruispunt lag een man, een plas met bloed begon zich om hem heen te vormen, naast hem stond een man met een pistool, ik wist niet hoe snel ik op moest staan en wegkomen voor hij me zag, maar toen ik ook maar iets overeind kwam begon alles te draaien.
Uit het niets voelde ik twee armen me optillen en werd naar achteren getrokken, ik bedankte dat persoon diep vanuit mijn hart toen ik nog geen twee seconde daarna nog een shot hoorde.
‘’Gaat het?’’ vroeg het persoon. ‘’ Jawel , alleen wat duizelig, dankje.’’ Zuchtte ik. Toen ik me opgelucht tegen de muur aanlegde. ‘’Geen dank.’’ Ik zag hier niets, we zaten in een steegje, normaal zou ik dit soort plaatsen het meeste mijden alleen nu wou ik nergens liever zijn, okal was ik met een onbekende jongen. ‘’Ik zag dat je hoofd bloedde.’’ Fluisterde de jongen terwijl hij iets zachts om mijn hoofd deed.
‘’Ik weet namelijk niet hoelang we hier nog blijven zitten.’’ Ik hoorde hem nerveus lachje geven.
Ik merkte dat hij een hele zoete geur had, heel lekker.
‘’Wat is hier aan de hand?’’ vroeg ik fluisterend. ‘’Ik weet ook niet alles maar er werd een man opgepakt
En toen ze hem wouden boeien haalde hij opeens een pistool uit zijn mouw en schoot die man neer en ik werd bang en wist dat ik rennen niet lang vol zou gaan houden en verstopte me hier.’’ ‘’Ben blij dat je dat rennen niet vol zou houden.’’ Zei ik lachend, het was waar, als hij hier niet was zou ik misschien ook wel neergeschoten zijn, al zou dat wel een hele erge scenario zijn. Zwijgend ging hij naast me zitten en bleven zo gespannen een tijdje zitten, we zagen wat politie met kogelwerende kleding aan langs rennen, kon een zo’n man echt gevaarlijk zijn? Ik hoorde de jongen weer opstaan en liep naar de straat terug, ik pakte hem snel bij zijn broekspijp zodat hij niet verder kon lopen, ‘’Doe niet zo gek straks is het nog niet veilig!’’
‘’Maar ik hoor niets meer en er waren zoveel politie die hebben ze allang, hoop ik.’’ Hij liep alsnog naar de straat kant, ik zag dat hij een capuchon op had dus kon ik zijn gezicht niet zien.
Hij liep terug naar me, ‘’100% veilig.’’ Hij pakte mijn hand en hielp me overeind, ik was nogal wankelig maar kon nu tenminste staan, Hij hielp me met lopen, mijn hoofd werkte daar niet echt aan mee, toen we op de straat waren begon hij een beetje onzeker te lopen,’’Wat is er?’’ vroeg ik. ‘’Niets, misschien gewoon een beetje bang dat hij er nog is.’’ Fluisterde hij. Ik wankelde op mijn benen, de jongen merkte het niet en ik viel voorover, hij ving me nog net op tijd op. Ik keek hem nu recht in zijn gezicht, dat ik kende, en niet zo’n klein beetje ook. Toen we weer recht stonden kreeg ik er geen word meer uit. Voor de zekerheid pakte ik zijn capuchon en schoof hem iets naar achteren, zwarte haarlokken vielen langs zijn hoofd naar benden, ik had gewoon in een steeg met Bill Kaulitz gestaan!