Inzending opdracht 2 - Jafar

"Toen Wanda een voet buiten zette, voelde ze de warme gloed van de zon in haar gezicht branden. In een kort spijkerbroekje en een rood hemdje liep ze vrolijk door het stralende weer. Het was dertig graden, bijna te warm om zo’n eind te lopen, maar als ze de schaduw opzocht, was het vast wel te doen. Beter dan Lenny, die in een verstikkende auto moest zitten. Na een eind lopen kwam ze bij het gebouw aan waar ze Xander zou ontmoeten. Ze voelde zich schuldig dat ze hem opzocht – het was niet eerlijk tegenover Lenny – maar het was te belangrijk voor haar om niet te gaan. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem bij het tafeltje zag zitten.
‘Hallo Xander,’ groette ze hem.
‘Wanda.’ Hij knikte kort naar haar. Hij was koeler dan hij meestal was en Wanda hoopte niet dat er iets ergs gebeurd was.
‘Het kostte me even moeite, maar dan ben ik er ook.’ Ze schoof de stoel tegenover hem naar achteren en ging zitten.
Hij reageerde niet. Wanda keek nerveus toe hoe hij met geërgerd met zijn vingers op tafel bleef tikken. Ze schraapte haar keel, maar zei niets. Ze wachtte tot hij zou zeggen wat er met hem aan de hand was. Haar goede gevoel was verdwenen als sneeuw voor de zon en van een lach was geen spoortje meer te bekennen. De kille blik waarmee Wanda werd aangekeken, zorgde voor een rilling die langs haar ruggengraat naar beneden liep ondanks de hitte en ze kon het niet laten haar armen om haar lichaam heen te slaan. Ze zocht in de ijs blauwe ogen van Xander een beetje warmte, maar het deed hem niks, terwijl hij normaal op dit soort momenten een echte heer was.
'I-is er iets?' besloot ze uiteindelijk dan toch te vragen, hoewel ze in eerste instantie zijn reactie had afgewacht. Nog zei hij niks. Zijn lippen waren op elkaar geperst en er leek niets uit te kunnen ontsnappen. Alleen zijn blik sprak en die zei niet veel goeds. Wanda besloot op te staan. Het nare gevoel werd haar teveel en aangezien de jongen niets leek te gaan zeggen, kon ze net zo goed weglopen. Elkaar een half uur aan gaan zitten staren, had wat haar betreft geen enkele zin. Een paar sterke vingers wikkelden zich echter meteen om haar pols, om haar terug op haar plaats te trekken. Wanda deed een dappere poging om de jongeman boos aan te kijken, maar deze mislukte compleet. Ze vond zijn gedrag doodeng.
'Ik wist niet dat je zo snel op mij uitgekeken zou zijn,' sprak Xander dan eindelijk en dit keer was het aan Wanda de beurt om haar lippen op elkaar te persen en in stilte terug te kijken in de blauwe ogen van haar "date". Zijn stem verried dat hij het niet over dit moment had en langzamerhand begon Wanda het idee te krijgen, dat hij dacht dat ze hem had laten zitten. Ja, ze was een paar keer met hem uit geweest en ja, ze had hem welgeteld één keer gekust, maar het had nooit iets betekend. Althans, niet meer dan dat Lenny voor haar betekende en dat had ze Xander -en Lenny, hoewel die nog altijd moeite had met Xander- ook duidelijk gemaakt. Toch wist ze dat hij haar verweet dat ze niet van hem hield maar van Lenny. De kille blik had plaatsgemaakt vurige jaloezie. Het liefst zou ze boos tegen hem gezegd hebben dat hij haar niks kwalijk kon nemen, ze had hem van tevoren gewaarschuwd, maar dat durfde ze niet.
'Oh, zijn we nu plots onze stem verloren? Zijn we bang?' Langzaam kwam Xander overeind en er begon in Wanda's achterhoofd een alarmbel te rinkelen. 'Hoe kon je in godsnaam denken dat hij beter voor je is dan ik! Wij hoorden bij elkaar en nu negeer je mij en als je er dan bent, wordt madame ongeduldig en wil weglopen!' Met angstige ogen keek Wanda naar Xander. Nog nooit had ze hem zó boos gezien. Het was alsof hij in een oogwenk helemaal veranderd was.
'I-ik... W-we zijn niets meer dan vrienden,' piepte ze zachtjes en dook bijna gelijk ineen. Het viel haar nu pas op hoe uitgestorven deze plek eigenlijk was. Er was geen levende ziel te bekennen, op hun twee na dan. Ze stond er alleen voor. Niemand kon hen noch zien, noch horen.
'Ik ben zo kwaad op je dat je dat nog durft te zeggen. Je zei dat je niet toe was aan een relatie met mij. Niet dat je ondertussen naar bed ging met Lenny. Ik hoop maar voor je dat je een leuke tijd met hem hebt gehad, want hem zul je nooit meer zien. Althans, misschien in de hel, hoewel ik jou in eerste instantie toch meer aanzag voor een engeltje, mijn engeltje.' Dit werd Wanda teveel. Ze kwam voor de tweede keer overeind en keek boos terug in de verwilderde blauwe kijkers. Niemand kwam aan haar Lenny, hoe bang ze ook was.
'Wat heb je met hem gedaan, Xander?' vroeg ze waarschuwend, ook al was ze twee koppen kleiner dan de spierbundel voor haar. Een korte emotieloze lach verliet Xanders lippen en voor een seconde leek het even of zijn ogen naar de deur flitsten die zich schuin achter hen bevond. Het was niet de deur waar Wanda door naar binnen was gekomen en dus besloot ze er heen te lopen. Hij was niet gesloten, maar stond op een kleine kier en terwijl ze hem naderde, drong een vreemde geur haar neusgaten binnen.
Xander deed niet eens de moeite om haar tegen te houden. Hij wilde haar zien lijden, iets wat Wanda pijn deed. Ze had wel degelijk van hem gehouden, op een vriendschappelijke manier dan en dat die jongen waar ze zoveel om gaf verdwenen was, vond ze vreselijk. Haar zorgen om Lenny hadden op dit moment echter de overhand en ze legde haar hand tegen het gelakte hout, niet zeker of ze wel in de erachter gelegen kamer wilde kijken."

'Oh, ik wil het niet horen,' mompelde Lizzie angstig en ze verschool zich achter haar kussen, alsof haar ogen bedekken zin had. Twee andere vriendinnen van Gwenn hadden hun handen al over hun oren geslagen en alleen Ricky leek het verhaal nog af te willen luisteren. Gwenn had niet anders verwacht. Ze had dagen nagedacht over welk verhaal ze mee zou brengen naar Vlieland, waar ze op zwemkamp waren en uiteindelijk had ze deze gekozen: degene met het gruwelijkste einde. Ze hielden immers altijd een wedstrijd en het engste verhaal won, hoewel Ricky meestal spontaan een heel ander verhaal wist te vertellen, wat te maken had met de gebeurtenissen die de meiden hadden meegemaakt en waar ze op dat moment waren, zodat iedereen extra bang werd. Gwenn was niet zo van het improviseren, maar deed wel erg haar best en was eigenlijk de gedoodverfde tweede. De anderen vonden het voornamelijk gewoon eng. Zelfs hun eigen verhalen.
'Kom op Gwennie, ik wil het einde horen. Dan weet ik hoe ver ik moet gaan om je te verslaan,' zei Ricky enthousiast en ze sloeg daarbij even op haar dijbenen, om wat kracht bij te zetten. Haar ogen twinkelden van plezier, iets wat Gwenn ook weer aanzette om haar mond te openen, maar Angelique viel haar in de reden en keek Ricky vies aan.
'Wat ben jij toch eigenlijk ook een creepy psychopaat. Ik snap echt niet waarom ik met jou omga,' zei ze en ze sloeg haar in roze fluweel gehulde armen over elkaar.
'Ach, kom op Ange. Zij houdt van horror en jouw verzameling roze is om te griezelen. Past toch prima bij elkaar,' grapte Lizzie en de vijf meiden moesten lachen. Zelfs Francien, die nog geen woord gezegd had de hele avond. Ze was wat dromeriger dan de rest en was meestal degene die in haar hoofd het langst bezig was met de verhalen, zelfs na kamp stelde ze er nog vragen over. Of ze echt bang was, vroeg Gwenn zich af. Nieuwsgierig met een vleugje voorzichtigheid vond ze een betere benaming.
'Nou, zal ik dan maar gewoon verder gaan, voor iedereen gaat klooien en we de wedstrijd niet af kunnen maken?' vroeg Gwenn de meiden en meteen hield iedereen weer zijn mond. Zelfs de angst won het niet van het verlangen het einde te mogen weten van het verhaal over Wanda en Xander.

"De geur werd zo erg toen ze de deur opende, dat Wanda moest kokhalzen. De stank van vers bloed overweldigde haar en even wankelde ze voor ze een helder beeld kreeg van de situatie. In de kamer, stond een lange lage tafel, zo eentje waarbij je op de grond moest zitten, als je wilde eten, en daarop lag een lichaam, naakt. De handen waren ineen gevouwen alsof de persoon rustig lag, iets wat heel tegenstrijdig was met de opengesperde ogen en het bloed waarmee alle ledematen beschilderd waren.
Hoewel de schilderingen haar interesse opwekten, kon Wanda alleen maar verafschuwend en vol ongeloof naar het gezicht staren. Het kon niet! Dat was haar Lenny die daar lag! Althans, het was zijn lichaam, zijn gezicht, maar het omhulsel leek leeg. Haar handen tastten naar houvast en gelukkig verschenen daar plots twee sterke armen, die haar dicht naar een warm gelaat toetrokken. Anders was ze waarschijnlijk omgedonderd en terecht gekomen in de plas bloed, die haast de hele kamervloer vulde. Hij was helemaal leeggelopen.
Voorzichtig kwam daar een eerste traan, die de ooghoek van Wanda's rechteroog verliet, gevolgd door eentje uit de linker en daarna weer de rechter, tot er een stroom van tranen over haar wangen liep, die niet op leek te houden. Ontroostbaar klampte ze zich vast aan Xander, zich helemaal niet beseffend dat hij de verantwoordelijke was, dat ze in de handen van een psychopaat was gevallen, een greep waar ze onmogelijk uit kon ontsnappen. Pas toen de grote vingers zich een weg begaven richting haar keel, herpakte Wanda zich en worstelde zich los.
'Jij hebt dit gedaan,' schreeuwde ze, meer uit ongeloof dan uit woede. 'Waarom?' Ze keek Xander hulpeloos aan, ze kon het gewoon niet begrijpen. Hij was haar vriend, ze gaven om elkaar en nu had hij het belangrijkste uit haar leven op gruwelijke wijze aan haar ontrukt. Hij leek echter niet van plan een verklaring te geven, want zonder aarzeling, stapte hij weer op Wanda af en kneep haar keel dicht. Met een flinke zwaai, gooide hij haar tegen één van de muren. Hij was helemaal gek geworden. In zijn ogen was de waanzin te zien en Wanda wist dat ze niks tegen hem kon doen. Hij was sterker en zat overduidelijk vol met adrenaline, die hem in een ontzagwekkend monster veranderde.
'Alsjeblieft, doe het snel. Doe mij geen pijn,' smeekte ze hem, maar hij luisterde niet naar haar. In een simpele beweging tilde hij haar op en gooide haar in de kamer waar Lenny lag. Dit verbaasde haar ietwat, gezien hij meteen daarna de deur sloot. Afwachtend bleef ze zitten, niet wetend wat te doen. Er gebeurde alleen niks en ze hoorde ook niemand meer, dus besloot ze na een paar minuten rond te kijken. Nu pas zag ze dat Lenny een briefje in zijn handen had. Voorzichtig stond ze op en haalde het briefje tussen zijn koude stijve vingers vandaan. De woorden deden haar luid jammeren. 'Je hebt van mij geleefd als een parasiet. Nu is zijn beurt dat hij jouw slachtoffer wordt en niet ik. Eet smakelijk of sterf een afschuwelijke dood. Liefs.'"

Gwenn maakte een buiging, terwijl de meiden om haar heen allemaal een verschrikt en angstig gezicht trokken. Ricky begon na even toch te klappen en stond daarna op om als laatste haar verhaal te vertellen. Ze leek alleen wel even te twijfelen, wat Gwenn voldaan leed lachen. Zolang de koningin der griezelverhalen maar moeite moest doen om haar te verslaan, dan kon ze die eeuwige tweede plek wel hebben.