De 100e Hongerspelen - 311

Tot haar verbazing begon de helft van het volk op het plein te juichen toen Snow alle contact met de grond verloor.

Hij schreeuwde en schreeuwde, tot hij geen stem meer had, tot hij dood was. Katniss draaide zich zonder nog iets te zeggen om en ging weer naar binnen. Dat er op het plein gefeest werd, vond ze behoorlijk ongepast, maar ze liet het gebeuren. Ze wist maar al te goed dat het Capitool er vreemde en wrede gewoonten op nahield en nog steeds kon genieten van geweld, maar ondanks het feit dat Snow het verdiende te sterven, vond ze dat feest vreselijk. Maar ingrijpen deed ze niet, dat zou haarzelf inpopulair kunnen maken en bovendien had wat net gebeurd was, haar ook niet onberoerd gelaten, al mocht ze dat niet tonen.

“Je had mijn dochter niet mogen dwingen”, zei Ema meteen toen ze Katniss zag. Katniss zuchtte.
“Ze kon weigeren, Ema.”
“Maar…”
“Het is oké, mama”, fluisterde Adriënne. “Ik ben blij dat ik even gegaan ben.”
“Maar je wou weg!”, zei Ema niet-begrijpend.
“Ik, ja, maar… Ik denk dat ik anders altijd bang zou geweest zijn dat hij toch nog iets vriendelijks tegen me had willen zeggen.” Ze schudde haar hoofd. “Ik, ik weet dat het stom klinkt, maar…”
“Het klinkt helemaal niet stom”, zei Katniss met een glimlach. “Hij was je vader.”
“Jij haat hem toch?”, vroeg Adriëne verbaasd. Katniss glimlachte.
“En jij?”
“Ik… Ik…” Ze haalde diep adem. “Ik ook, maar toch…”
“Jullie blijven familie, Adriënne. Wat er ook gebeurt, wat hij ook doet, ik kan jou niet kwalijk nemen dat jullie familie zijn. En dat je daardoor op een bepaalde manier om hem geeft.”
“Bedankt, Katniss.”
“Het is al goed.” Katniss glimlachte.
“Ik, euh…” De oude Snow schraapte zijn keel. “Ik wil u bedanken, ik begreep dat ik pas op het laatste moment vroeg of ik erbij mocht zijn en toch stond u dat toe.” Katniss keek op. Ze wist even niet wat zeggen, dus knikte ze maar.
“Breng hem maar weer naar zijn kamer, Peli.”
“Mag ik mee?”, vroeg Adriënne meteen.
“Natuurlijk”, ging Katniss meteen akkoord.
“Vind je het erg als ik niet mee ga, Adriënne?”, vroeg Ema.
“Nee, mama, dat is wel oké”, zei ze. Samen met Peli en de oude Snow ging ze naar zijn kamer.