7. Trials and tribulations

Toen ik wakker werd merkte ik dat Michael nog sliep. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en maakte me voorzichtig los uit zijn armen, om hem niet wakker te maken. Op mijn tenen liep ik naar de deur. Op de gang kwam ik Elizbeth tegen, ze had blijkbaar hier overnacht.
'En?' vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op.
'Hij slaapt,' zei ik. Ze knikte.
'Ik ga ontbijt voor hem maken,' zei ik en ik liep richting de keuken en ze liep me achterna. In de keuken zat iedereen al aan tafel.
'Goedemorgen,' zei Kai toen we binnenkwamen.
'Goedemorgen Kai,' zei ik en ik liep naar de tafel waar Prince, Paris en Blanket zaten.
'Waar is Omer?' vroeg ik.
'Hij heeft een appartement in de stad gehuurd, en daar is hij nu,' zei Prince.
'Oh,' zei ik. Hij was dus weg. Ik beet op mijn lip. Misschien was zo veel mogelijk rust in huis inderdaad het beste voor Michael.
'Gaat het een beetje met papa?' haalde Paris me uit mijn gedachte.
'Jawel,' antwoordde ik. Ik stond op en liep naar de koelkast. Ik schonk melk in een kom en deed er cornflakes bij. Ik pakte een lepel en ging terug naar Michael's kamer. Hij was wakker en zat rechtop in zijn bed. Hij zag er eindelijke en beetje uitgerust uit. Ik zette de kom op het nachtkastje en ging naast hem zitten. Ik keek hem aan.
'Wat doe je jezelf aan?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op.
'Ik weet het niet meer, Alicia,' zei hij. Zijn stem klonk schor. Hij haalde een hand door zijn verwarde haren.
'Je moet eten,' zei ik. Ik pakte de kom van het nachtkastje en duwde het in zijn handen. Tot mijn opluchting begon hij langzaam te eten.
'Vandaag moet ik weer naar de rechtbank,' zei hij somber toen hij klaar was. Ik pakte zijn hand.
'Ik ga mee,' fluisterde ik. Hij keek me aan.
'Echt?' vroeg hij.
'Natuurlijk, als het mag.' zei ik. Hij knikte.
'Ik denk dat het wel mag, maar ik moet het wel aan mijn advocaat vragen,' zei hij.
'Want normaal neem ik mijn vader mee.' Hij pakte zijn telefoon en belde zijn advocaat op.
'Hallo... Ja, natuurlijk met Michael.... Ja.... Mag Alicia mee in plaats van mijn vader?.... Waarom.... Nou.... DAN NIET!' Boos smeet Michael zijn telefoon weg.
'Rustig,' zei ik. Zo kende ik Michael helemaal niet.
'Sorry,' zei hij verdrietig.
'Ik wilde niet zo reageren, maar je mag niet mee, hij vindt het onverantwoordelijk of zo,' Hij zuchtte gefrustreerd.
'Niets aan te doen,' zei ik. Ik stond op en liep naar Michael's kast. Ik haalde er een broek en een blouse vandaan en gooide het naar Michael.
'Aankleden,' beveelde ik.
'Niet kijken,' zei hij met samengeknepen ogen. Ik schoot in de lag.
'Dat zal ik niet doen hoor,' zei ik serieus. En ik draaide me om. Terwijl Michael zich omkleedde zocht ik schoenen uit.
'Ik kan best mijn eigen kleding uitzoeken hoor,' mompelde hij.
'Ja, dat heb ik gemerkt de afgelopen dagen,' zei ik en Michael was stil. Toen hij klaar was duwde ik hem naar de badkamer. Michael waste zijn gezicht, kamde zijn haren, scheerde zich en poetste zijn tanden. Toen hij klaar was ging hij voor me staan.
'Ready,' zei hij plechtig. Ik lachte, en tot mijn verbazing moest hij ook lachen.
'Dankje Alicia,' zei hij.
'Zonder jou was ik nu een wrak,' Ik grijnsde.
'Ben je dat nu niet dan?' plaagde ik.
'Hey,' riep hij beledigt en hij begon me te kietelen. Gillend rende ik weg met Michael op mijn hielen. In de keuken keek iedereen ons verbaast aan. Lachend kwamen Michael en ik tot stilstand.
'Hi,' zei Michael. Ik schoot weer in de lach.
'Goedemorgen,' zei Kai met een glimlach. Blij dat Michael weer zichzelf leek. Elizabeth keek ons ongeloofwaardig aan, en ik gaf haar een knipoog. Op dat moment kwam Michael's advocaat binnen. Hij keek Michael met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Ik ben blij dat Mr. Jackson eens op tijd klaar is,' zei hij serieus. Hij keek mij keurend aan.
'Jij bent dus Alicia,' zei hij. Ik knikte. Ik wilde zijn hand schudden maar hij wende zich weer tot Michael.
'Tijd om te gaan,' zei hij. En hij liep weer weg. Ik keek Michael aan.
'Vrolijk ventje,' zei ik. Michael glimlachte voorzichtig, maar ik zag dat hij het moeilijk had. Ik kneep in zijn hand.
'Het komt goed,' zei ik. En ik duwde hem richting zijn advocaat.
'Ik zie je zo weer,' zei ik. Hij knikte en liep weg. Ik keek hem achterna. Waarom had ik zo'n vreemd voorgevoel? Ik besloot het te negeren en liep terug naar Michael's kamer. Ik opende het raam en maakte zijn bed op. Het lege kommetje waar de cornflakes in zaten stond nog op het nachtkastje. Ik pakte het en zette het in de keuken in de vaatwasser. Ik leunde tegen het keukenkastje aan. Ik merkte dat ik zenuwachtig was. Misschien deden ze vandaag wel een uitspraak. Hij kon levenslang krijgen als hij werd veroordeelt op alle aanklachten. Ik werd misselijk van de gedachte en ging zitten. Ik merkte niet dat iemand binnen was gekomen, maar ik voelde ineens een hand over mijn rug wrijven. Ik keek op en zag Prince staan.
'Gaat het?' vroeg hij. Ik knikte, maar het kwam vast niet erg geloofwaardig over want ik voelde dat ik wit was weggetrokken. Prince pakte een glas water en gaf hem aan mij.
'Het komt goed,' zei hij. Ik voelde me schuldig. Ik zou hem juist gerust moeten stellen, ik was de oudste. Ik had die verantwoordelijkheid. Prince ging op de stoel naast me zitten. Zo zaten we een hele tijd, allebei werden we met de minuut zenuwachtiger.
'Misschien doen ze vandaag wel helemaal geen uitspraak,' zei ik. Hij knikte alleen maar. Na een lange stilte keek Prince me ineens aan.
'Zonder jou was Michael er veel slechter aan toe,' zei hij. Ik voelde me wat ongemakkelijk.
'Het ligt niet alleen aan mij hoor,' zei ik. Hij haalde zijn schouders op.
'Ik weet het niet hoor, maar jij hebt iets speciaal wat de meeste mensen niet hebben,' zei hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem aan.
'Hoe bedoel je?' vroeg ik. Hij haalde zijn schouders weer op.
'Ik weet het niet, je straalt energie uit, net als papa,' zei hij. Ik keek hem ongeloofwaardig aan. Ik straalde echt niet die energie van Michael uit hoor, ik was maar een normaal doorsnee meisje. Gemiddeld, gewoon gemiddeld.
'Papa merkt het zelf ook niet,' zei Prince. Verder zeiden we niets. Op het gegeven moment schrokken we allebei van het gepiep van mijn moeder. Ik keek op de display en zag een onbekend nummer staan.
'Hallo met Alicia,' zei ik. Een onbekende stem sprak door de telefoon.
'Ja, hallo, u spreekt met Mr. Johnson.' hoorde ik hem zeggen. Was Mr. Johnson niet van de rechtbank? Ik werd misselijk en het voelde alsof ik moest overgeven. Als ze mij belde, kon het nooit goed nieuws zijn, toch?
'De rechter heeft een uitspraak gedaan, of nou ja, geen vaste, maar hij mag tijdelijk niet meer bij zijn kinderen in huis wonen wegens de veiligheid voor zijn eigen kinderen, en we hebben aangenomen dat jij...' wat de man verder nog zei, drong niet tot me door. Verdoofd liet ik de telefoon zaggen. Prince keek me aan, zijn gezicht was wit weggetrokken.
'Wat?' zei hij schor. Er sprongen tranen in zijn ogen.
'Wat is er Alicia verdomme,' riep hij en hij schudde mijn arm.
'Oh God,' was het enigste wat ik uit kon brengen. Ik voelde mijn wereld compleet instorten, alweer.