090.

De dagen vliegen voorbij, de jongens maken lange dagen waardoor ik veel alleen ben. De afgelopen vier dagen heb ik me in de uren dat ik alleen was opgesloten in een kamer die ik heb ontdekt. Hij staat vol met oude en waarschijnlijk vergeten muziek instrumenten. De eerste dag heb ik vooral gepoetst, het stof van de piano gehaald en ook de andere muziekinstrumenten heb ik met veel liefde gepoetst en verzorgd. Vandaag ben ik achter de piano gekropen met een ander doel. Muziek maken, muziek is altijd belangrijk geweest voor mij en heeft ook na het ongeluk nog steeds een grote rol gespeeld in mijn leven. Hier bij de jongens word ik er echter op een andere manier mee geconfronteerd. Ze maken zelf muziek en zitten midden in het opname proces. Hier en daar liggen blaadjes met half afgemaakte songteksten en soms zitten ze bij elkaar om liedjes te schrijven. Het word tijd dat ik dat ook weer ga oppakken. De afgelopen tijd heb ik genoeg teksten geschreven, melodieen zitten zeker ook in mijn hoofd maar ik heb nog nooit gehoord hoe ze in het echt klinken. Twijfelend blader ik door een van mijn boeken waarin complete maar ook halve songteksten staan. Mijn ogen scannen de teksten en blijven hangen bij een tekst. Ja, het is persoonlijk en confronterend maar ik weet heel goed dat op dit soort momenten vaak de mooiste liedjes ontstaan.

Een paar keer lees ik de tekst door en probeer er een melodie bij te verzinnen. Voor mij is het altijd het makkelijkst geweest om muziek te schrijven achter de piano. Diep haal ik adem en ik plaats mijn handen op de toetsen. Mijn ogen doe ik dicht en vanzelf toets ik een paar akkoorden achter elkaar in in mijn hoofd zing ik de songtekst een beetje mee om het kloppend te maken. Een kwartier lang zit ik achter de piano te pingelen tot ik gefrustreerd mijn hoofd op de toetsen leg. Het werkt niet, een liedje schrijven, een melodie maken zonder dat je er bij kan zingen. De tranen prikken in mijn ogen en ik heb spijt dat ik er mee ben begonnen maar toch wil ik niet opgeven. Ik besluit maar even een pauze in te lassen en straks weer verder te gaan.

Teleurgesteld strompel ik naar de keuken om een glas water te pakken. Mijn hoofd zit vol, te veel ideeën en te vol met emoties, dat helpt ook niet bij het schrijven. Terwijl ik naar buiten staar waar groep eenden achter elkaar aanrennen kom ik op een idee. Ik heb ruimte nodig, verandering van mijn omgeving. Ergens waar ik rustig buiten kan zitten en lopen wanneer ik wil en waar ik niet opgesloten zit. Al is het maar voor een paar nachten. Datgene waarvoor ik ben gevlucht uit nederland haalt me hier bij de jongens tien keer zo hard weer in. Ik voel me opgesloten en ik kan geen kant meer op. In nederland kwam dat door mijn vader, door alles wat hij had aangericht. Hier komt dat, helaas, door de jongens. Ik neem ze niks kwalijk. Ze leven hun droom en het hoort er dan nou eenmaal bij dat ze veel media aandacht krijgen. Het is gewoon vervelend dat ik dat nu gewoon niet aan kan. Ik wil de jongens niet missen, ik vind het leuk om bij ze te wonen en zou echt niet meer zonder ze kunnen maar ik weet dat het voor nu beter is als ik weer terug ga naar mijn eigen appartementje. Terug naar de anonimiteit, het contact met de jongens zal er absoluut blijven en ze zullen zeker welkom zijn bij mij maar op dit moment kan ik hier gewoon niet blijven wonen.