Inzending opdracht 2 - Cresseyde

Toen Wanda een voet buiten zette, voelde ze de warme gloed van de zon in haar gezicht branden. In een kort spijkerbroekje en een rood hemdje liep ze vrolijk door het stralende weer. Het was dertig graden, bijna te warm om zo’n eind te lopen, maar als ze de schaduw opzocht, was het vast wel te doen. Beter dan Lenny, die in een verstikkende auto moest zitten…
Na een eind lopen kwam ze bij het gebouw aan waar ze Xander zou ontmoeten. Ze was blij dat hij haar nog wilde zien en wilde helpen na dat akkefietje tussen Lenny en hem van laatst. Ze moest er maar niet bij vertellen dat ze Lenny graag wilde verrassen. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze hem bij het tafeltje zag zitten.
‘Hallo Xander,’ groette ze hem.
‘Hé Wanda!’ Hij glimlachte breed. Hij was vrolijker dan hij meestal was en Wanda vroeg zich af waarom.
‘Het kostte me even moeite, maar dan ben ik er ook.’ Ze schoof de stoel tegenover hem naar achteren en ging zitten.
‘Ach, van een beetje moeite word je alleen maar sterker!’ Wanda verbaasde zich over zijn optimisme en keek nerveus toe hoe hij enthousiast met zijn vingers op tafel bleef tikken. Ze wilde hem vragen waar al die vrolijkheid vandaan kwam, maar zei niets. Ze wachtte tot hij zou zeggen wat er met hem aan de hand was.
Het antwoord kwam niet meteen, hij bleef maar even glimlachen. Wanda hield haar hoofd vragend een beetje schuin.
‘Benieuwd naar mijn glimlach?’ vroeg hij uiteindelijk.
‘Lichtelijk,’ glimlachte ze terug. Haar hoge paardenstaart maakte een net iets te enthousiaste beweging wanneer ze haar hoofd weer rechtop zette.
‘Dat ga ik je nog niet vertellen, je komt er nog wel achter.’ Xander schonk haar een overdreven knipoog.
‘Moet ik me zorgen maken?’ vroeg ze, half lachend, maar toch ook een beetje ongerust. Ze had altijd al moeilijk kunnen bevatten wat ze nu van hem kon verwachten.
Net op het moment dat hij een antwoord wou geven, kwam een jong meisje met rood haar en een kort zwart schortje aan hun tafeltje staan.
‘Een mojito voor mij.’ Xander schonk het meisje een mysterieuze glimlach, heel even was ze erdoor afgeleid, maar ze herpakte zich relatief snel. ‘Wanda?’
‘Een pisang,’ zei ze met een tikkeltje medelijden tegen het meisje. De serveerster was rood in haar gezicht. Wie kon het haar kwalijk nemen na een glimlach van Xander? Ze glimlachte vriendelijk en vertrok weer.
Xander besteedde verder geen aandacht aan haar lange benen in het korte rokje. Wanda voelde zich altijd gevleid door zijn onverdeelde aandacht.
‘Ik was op zoek naar een beetje informatie,’ meldde Wanda.
‘Je weet dat je daarvoor naar de juiste persoon gekomen bent. Heb je een naam? Een adres? Een telefoonnummer?’ De professionele kant van Xander kwam naar boven. Opeens was hij niet meer haar goede vriend, maar een privédetective die perfect wist wat hij deed.
‘Ailyn Decallis. Ik heb een adres en een foto, maar dat haalt het plezier er voor jou wel af.’
‘Je hebt je huiswerk gedaan?’ vroeg hij lachend. Het was dan wel algemeen bekend onder haar vrienden dat ze niet graag overbodig werk deed, maar zo lui was ze – in sommige specifieke gevallen – ook weer niet.
‘Het was niet echt moeilijk. Facebook en de telefoongids zijn mijn helden. De rest laat ik aan jou over.’
‘Wil je iets speciaals weten?’ Hij boog voorover en leunde op zijn ellebogen.
‘Iedereen waar ze mee omgaat.’
‘Heb je niet iets specifieker?’ vroeg hij, maar ze wist dat hij het alsnog wel voor haar zou regelen.
Het meisje bracht hun dranken, Wanda keek dankbaar naar het grote aantal ijsblokjes dat er in dreef. Xander betaalde en gebaarde dat ze de rest mocht houden. Wanda schonk de serveerster nog een dankbare glimlach omdat ze onder commentaar weer vertrok. Wanneer ze met Xander op stap was, had ze het ook al anders meegemaakt. Niets was zo vervelend als meisjes die te lang beleven hangen.
Ze namen beiden een slok van hun drank. Xander glimlachte nog steeds vrolijk.
‘Als ik gelijk heb, zal je dat vanzelf wel merken.’
Wanda glimlachte. Het voelde goed om te glimlachen, het had haar veel moeite gekost om die glimlach weer op te brengen. Ze had zichzelf moeten dwingen zich er overheen te zetten, maar het was haar wel gelukt. Nu had ze alleen nog maar bevestiging nodig en die zou ze van Xander zeker krijgen.
‘Hoelang wil je dat ik haar onderzoek?’
‘Drie dagen zal volstaan, als je dan nog niet gevonden hebt wat ik zoek, dan zat ik ernaast.’
‘Je gaat me serieus niet vertellen waar ik naar zoek?’ Xander wist het antwoord zelf ook wel, Wanda was ongelofelijk koppig. Als ze zich iets in haar hoofd haalde, ging het er niet meer uit.
‘Goed geraden,’ glimlachte ze mysterieus. Ze wist dat dit de opdracht interessant maakte voor Xander. Hij nam niet zomaar iedere zaak aan, hij moest zeker zijn dat hij er zelf ook plezier aan zou beleven. Alleen de moeilijkste, spannendste zaken nam hij aan, hij stond dan ook bekend als één van de besten in zijn vak.
‘Nu komt de vraag,’ zei hij. Hij boorde zijn indringende blik in de hare.
‘Neem je mijn zaak aan, meneer Smith?’ vroeg ze. Haar stem was zacht, lichtjes smekend, maar niet hopeloos. Ze hield niet van hopeloos.
‘Wat denk je zelf?’ wou hij weten. Ze had hem af en toe wel eens geholpen met een zaak, dus ze was getraind om voor hem te selecteren en hem te informeren.
‘Ik zou zeggen een zesje, weinig informatie, maar dat wil ook zeggen dat het waarschijnlijk niet heel spannend is, ander zou ik meer moeite doen om je te overtuigen. Normaal gezien stuur je me door naar Louis,’ ze nam een slok van haar groene drankje, ‘maar omdat ik het ben en je nieuwsgierig bent naar waarom ik je hulp inroep, doe je het misschien wel.’
‘Ik vraag me inderdaad af waarom iemand die me kent en al met mij gewerkt heeft voor een zesje mijn hulp inroept. Het is dus omdat je niet gezien kan worden, deze zaak is dus persoonlijk. Een zeven, Wanda, dat maakt het een zeven. Wat voor jou persoonlijk is, is voor mij ook leuker.’
‘Dank je.’
‘Ik heb nooit gezegd dat ik het zou doen.’
‘Dat heb je inderdaad nog niet gezegd.’
Xander glimlachte toegeeflijk, zijn groene straalden opgewonden. ‘Dan zie ik je binnen drie dagen.’
Ze stond op en gaf haar vriend een knuffel.
Wat zou Lenny toch verrast zijn…

Drie dagen later was de temperatuur nog altijd maar weinig gedaald. Wanda had een marineblauw plooirokje en een wit topje aangetrokken. Haar bruine lokken zaten in een hoog dotje op haar hoofd, maar enkele plukken vielen koppig langs haar gezicht. Ze had een gigantische zonnebril opgezet die een groot deel van haar gezicht verborg, het was een grapje naar Xander toe.
Xander zat al onder de grote boom in het park, ze liet zich naast hem zakken in het gras.
‘Wanda,’ begroette hij haar. Hij was iets minder uitbundig dan de vorige keer, maar zijn humeur was nog steeds beter dan gewoonlijk.
‘Xander,’ glimlachte ze, ‘hoe zie ik er uit?’
‘Niet als een privédetective, we dragen echt geen spiegels voor ons gezicht,’ zuchtte Xander. Demonstratief keek hij in de grote zwarte glazen om zijn haar overhoop te gooien. Ze had nooit begrepen waarom hij zijn haar zo deed, maar hij leek er gehecht aan. Het zag er helemaal niet mis uit, maar het leek niet bepaald zijn stijl.
‘Dan niet.’ Ze liet zich achterover vallen en lag neer op het groene tapijt.
Zoals verwacht kreeg ze iets naar haar hoofd gegooid. Het was een grote, bruine enveloppe. Ze ging maar weer rechtop zitten en zette de zonnebril in haar haar. Ze wist wat er in zat, of toch ongeveer. Het zouden foto’s zijn van een lange brunette met dik blond haar dat recht uit een shampooreclame kon komen.
Xander plukte een bloemetje en stopte het ergens in haar dot.
Ze opende de enveloppe langzaam en haalde er een dik pakket grote foto’s van goede kwaliteit uit. De eerste waren exact wat ze verwacht had: Ailyn in korte jurkjes, het waren bijna catwalkfoto’s.
Ze bladerde door het pakket heen en zag meer gezichten, op één van de laatste hing een post-it.
Sorry
Het geschrift was overduidelijk van Xander, niemand kon die krabbels nadoen. Ze wist nu dus ook wat ze op deze foto ging vinden. Ze haalde het gele papiertje van de foto en zag nog net iets meer dan ze verwacht had. Natuurlijk stond Lenny er op, maar ze had hem met iets meer kleren verwacht. Dit was niet echt Xanders stijl, ze had hoogstens enkele kusfoto’s zien aankomen.
Het deed haar niet veel meer, ze was er al op voorbereid, ze had het hele proces al doorstaan, dit was gewoon nog een bevestiging. Ze was zich opeens heel bewust van Xanders adem in haar nek.
Ze bladerde verder, er zat nog één foto achter deze. Dit was wel een kusfoto van de twee, eerst zag Wanda niet echt in waarom hij deze er nog achter gestopt had, tot ze de post-it in de hoek zag.
Over het hele oppervlak van het gele briefje was Sorry geklad. Ze haalde het van de foto af en zag toen wat Xander bedoelde.
De datum die onder de plakker zat, was meer dan drie dagen oud.
Ze had geen idee hoe ze zich moest voelen bij Xanders acties, maar dat waren zorgen voor later.
Lenny zou zo verrast zijn…