011 Eleanor

'Vrouwe, mag ik te woord staan? Ik heb gezien hou deze gruwelijke man een van mijn mede courtisane heeft vermoord.' vraagt de vrouw en ik knik goedkeurend naar haar.
'Ik ben een en al oor, zeg maar wat je gezien hebt.' zeg ik en ze kijkt me dankbaar aan.
'Ik zag deze man samen met Moria naar de kamers gaan, maar hij kon zich niet langer bedwingen en begon haar te betasten waar iedereen bij stond. Ze heeft hem uiterst vriendelijk gevraagd om even te wachten tot in de kamer, maar hij heeft ten gevolge daarvan haar meerdere slagen uitgedeeld en gezegd dat ze haar mond moest houden. Hij zei dat vrouwen er zijn om te zwijgen en te luisteren, niet om de spreken.' zegt de vrouw en ik walg nu al van de man. Met een zelfvoldane grijns staart de man mij aan, om zijn daad als een beloning te zien.
'Is dat waar, heb jij dat allemaal gedaan en gezegd?' vraag ik aan de man en als het nog kan, wordt zijn grijns alsnog groter. Woede borrelt langzaam in mij op, aangezien zijn houding al aangeeft dat hij al meerdere van deze gruwelijke dingen gedaan heeft bij andere vrouwen.
'Wel prinsesje, dat heb ik inderdaad gedaan. Ik moet een vrouw toch haar plaats tonen? Een vrouw hoort een man niet de commanderen en hem zeker niet op fouten te wijzen. Een vrouw is niets waard, ze moet luisteren en zwijgen.' zegt de man met enige trots en het maakt me erg kwaad. Ik gebaar de vrouw om verder te gaan met haar verhaal en kort knikt ze.
'Terwijl hij Moria publiekelijk aan het vernederen was door haar uit te kleden waar iedereen bij stond, bleef ze volhouden om in een kamer te gaan zodat dit alles in een gesloten omgeving kon gebeuren. En toen kreeg hij zowaar een woede uitbarsting, aangezien hij haar bleef slaan tot ze niet meer bewoog. Verschillende mannen probeerde hem tegen te houden, maar drie van zijn maten beschermde hem door ze allemaal tegen te houden. Dit allemaal omdat hij niet kon wachten tot hij in een kamer was en ze waren maar op een tiental stappen van de eerste, beschikbare kamer.' zegt de vrouw, die onderhands tranen in haar ogen gekregen heeft door alles opnieuw te vertellen. De man die dit gedaan heeft, begint plots duister te lachen.
'Ze verdiende het, ze moet maar niet zo paraderen voor me en dan zoveel treuzelen. Dat gebeurd er nu eenmaal als een vrouw niet wilt luisteren en haar plaats niet weet.' begint hij opnieuw en lacht daarna terug. De drie andere mannen kijken beschaamd naar de grond, zonder een woord te zeggen.
'Wel, aangezien je het niet eens ontkent denk ik dat er maar een oplossing is. We zullen een terechtstelling moeten houden voor iemand als jij. Deze namiddag zal er een beul aanwezig zijn en ga jij je laatste adem uitblazen. Je krijgt deze middag nog een maaltijd naar keuze, maar daarna zul je er nooit nog een nuttigen en daarmee nooit meer een vrouw mis behandelen. Wat voor jullie drie betreft, ik pleit jullie niet schuldig aan moord. Maar wel aan het verzuim van het helpen bij een vrouw in nood en het tegenhouden van andere hulp. Jullie zullen twintig jaar in de cellen doorbrengen.' spreek ik uit en de drie jonge mannen beginnen voor het eerst te spreken. Ze jammeren dat ze dit niet verdien en zo verder. Ik gebaar de wachters om ze weg te brengen, waarbij die ene man mij nog eens grijnzend aankijkt.
'De dood is slechts het begin van alles. Ooit zullen we elkaar nog eens ontmoeten prinsesje en dan zul je spijt krijgen van deze beslissing.' zegt de man, maar ik negeer zijn woorden. Die vrouw die nog vooraan staat, barst in huilen uit en meteen stap ik naar haar toe, om haar troostend te knuffelen.
'Bedankt, je kunt niet geloven hoe blij ik ben met deze uitspraak. Die man is verschrikkelijk, het is niet de eerste keer dat hij vrouwen uit ons courtisane huis slaat.' zegt de vrouw snikkend. Ik hou haar stevig in mijn armen, terwijl de andere twee vrouwen opgelucht naar elkaar kijken en vervolgens naar mij glimlachen.
'Maar het is alle sinds zijn laatste keer dat hij nog een vrouw aanraakt. Nooit meer zal hij nog iemand pijn doen, dat is mijn belofte aan jullie. Na de middag eindigt zijn leven en daarmee zijn gruwelijke daden.' zeg ik tegen de vrouwen en dankbaar kijken ze me nog eens aan, waarna ze terug naar het dorp gaan.
'Dat was niet erg gemakkelijk, neem ik aan.' hoor ik een stem achter me. Als ik me omdraai, zie ik dat een van de dwergen net binnen komt. Deze dwerg is al wat ouder, zijn haren zijn zwart en een kleine oppervlakte is kaal. 'Dwalin, tot uw dienst.' zegt de dwerg en buigt lichtjes. Met een vriendelijke glimlach buig ik ook lichtjes voor Dwalin en kijk hem daarna weer aan.
'Het was inderdaad niet gemakkelijk, aangezien de daden van die man erg gruwelijk waren en hij leek er trots op te zijn.' zeg ik de dwerg en hij kijkt me medelevend aan. 'Maar zeg eens, waar kan ik je van dienst zijn Dwalin?' vraag ik aan hem.
'Wel, ik vroeg me af hoe we de draak kunnen tegenhouden? Aangezien we daar niet verder over gepraat hebben.' vraagt hij me en even denk ik na. Ik weet dat ik de draak ga proberen tegen te houden als ik in mijn huidverwisseling zit, maar wat kunnen de dwergen ondertussen doen?
'Ik denk dat niet iedereen hier zou moeten blijven, eerlijk gezegd. Ik heb een spreuk gevonden om de vloek op te geven, maar eerlijk gezegd ben ik bang voor mezelf. Ik ben geen klein wezen als ik verander, ik ben bang dat als ik niet op tijd terug zal veranderen en dat ik daardoor verschillende andere zal pijn doen.' biecht ik de dwerg op, maar ik ben niet van plan te vertellen in wat ik zal veranderen. Hij kijkt me watt vragend aan, maar hij ziet aan mijn blik dat het beter is om er niet teveel over te vragen.
'Ik zal het wel zien, misschien moeten we dan wel allen hier blijven om je te helpen. Per slot van rekening zijn dertien dwergen nog steeds sterker dan maar een paar dwergen.' zegt hij en ergens besef ik wel dat hij gelijk heeft.
'Inderdaad, dat is waar.' zeg ik, wat verzonken in gedachten. Hij beent de troonzaal terug uit, terwijl ik me terug op de troon laat zakken en wat verder nadenk over mijn plan.