008 Eleanor

Ik schrik wat van zijn woorden, aangezien ik nooit had verwacht dat hij het me ooit zou vergeven. Ik zet een stap achteruit en kijk Thorin aan.
'Ik wil even alleen zijn, ik verblijf even in mijn bibliotheek.' zeg ik tegen Thorin en stap snel weg, op weg naar die ruimte. Ik zoek meteen door alle schappen, op zoek naar een oud elfenboek. Aangezien mijn vader van de eerste era stamt, heeft hij heel belangrijke aantekeningen gemaakt in verschillende boeken.
Na een hele tijd zoeken, vind ik eindelijk het boek die ik wil. Het boek bevat verschillende aantekeningen over zijn magische handelingen en ook al staat alles in het elfs, langzaam aan vertaal ik alles voor mezelf. Er staan verschillende spreuken in over liefde, macht en kracht. Zelfs doodsvloeken en vloeken om ziekten te verspreiden staan beschreven in deze boek. Ergens achteraan vind ik de spreuk die ik zoek, de spreuk om een bepaalde gave te blokkeren en een om de spreuk ongedaan te maken.
'Je mag het niet doen, je weet niet welke gevolgen die gaan hebben op het dorp. Eleanor, beslis wijs en laat het zo blijven.' zegt Legolas, die de kamer ongehoord binnen gekomen is. Ik draai me om en kijk de elf recht in de ogen aan.
'Het spijt me Legolas, maar je wist dat dit kon gebeuren. Ik vrees dat onze verloving moet verbroken worden. Beiden zijn we tegen onze wil aan elkaar verbonden geweest, maar mijn hart ligt niet bij jou.' zeg ik hem. Even lijkt hij over mijn woorden na te denken.
'Hij heeft het je vergeven, niet waar?' vraagt hij me plots.
'Inderdaad, dus ik kan weer buiten. Ik moet dit doen Legolas, ik moet terug kunnen veranderen naar mijn andere vorm. Enkel dan kan ik jullie allen helpen en het dorp beschermen. Ik wil dat jij me dood als ik niet op tijd terug verander.' zeg ik hem en verrast kijkt hij me aan.
'Nee ik wil je niet vermoorden Eleanor, dat kan ik niet.' zegt Legolas verontwaardigd. Even zucht ik, ik weet dat de andere er niet mee akkoord zouden gaan als ze dit weten.
'Alsjeblieft Legolas. Uit belang van mijn volk, uit belang van jullie allen. Ik wil niemand pijn doen of vermoorden.' zeg ik haast smekend. Ik neem een mes uit de glazen kast die in de bibliotheek staat, een mooie rode stof versierd het staal en het lemmet is versiert met kleine diamantjes.
'Ik wil dat je dit in mijn nek steekt, als ik verander naar mijn andere vorm zal er een kuiltje ontstaan in mijn nek en dat is mijn zwakke plek. Ik zal terug transformeren en doodgaan. Maar dat is beter dan dat jullie allen sterven.' zegt ik hem en overhandig hem het mes.
'De huidslachter. Laat me je steken met een ander mes dat niet betoverd is, dan verzwak ik je gewoon.' zegt Legolas protesterend, maar ik schud mijn hoofd.
'Het is te lang geleden dat ik getransformeerd ben, dus de kans is groot dat een gewoon mes me gewoon zal boos maken en ik nog erger ga reageren. Ik wil dat je dat mes in mijn nek steekt vierentwintig uur nadat ik veranderd ben. Als ik daarna niet terug verander naar mijn gewone vorm, zal ik niet in staat zijn nog gewoon na te denken. Alsjeblieft Legolas, ik vertrouw op jou.' zeg ik, opnieuw smekend dat hij het zal doen.
'Oke ik zal het doen, maar alleen uit belang voor het volk en omdat ik er op vertrouw dat je wel terug transformeert.' zegt Legolas en glimlacht flauwtjes naar mij.
'Dankjewel Legolas, je doet er me een enorm plezier mee. Ik zou niet weten aan wie ik het anders moet vragen, de anderen zullen waarschijnlijk weigeren om het te doen.' zeg ik en Legolas knikt.
'Dat denk ik ook, maar ik gebruik het enkel als laatste reddingsplan. Ik zal ervoor zorgen dat we het niet nodig zullen hebben, dat beloof ik jou Eleanor.' zegt Legolas en ik kijkt hem glimlachend aan. Ik geef Legolas een korte knuffel en stap dan de ruimte uit, om me naar mijn kamer te begeven. Eenmaal in mijn kamer, plof ik neer op mijn bed en leg het boek op mijn nachtkastje. Nadenken over de gevaren die ik los zal laten als ik terug kan transformeren, val ik in een ondiepe slaap.

Ik bevind me op mijn kamer, bibberend door een slechte visioen. Thorin zit op een stoel aan mijn bed, terwijl hij me probeert te sussen maar het lukt hem gewoon niet. Zijn woorden dringen niet tot me door, alsof ze gemaakt zijn van lucht en niet van klanken. Ik blijf staren naar Thorin zijn gezicht, zijn lippen zachtjes bewegend terwijl hij de sussende woorden uitspreekt. Tranen vullen zich langzaam in mijn ogen en als Thorin deze opmerkt, neemt hij me meteen in zijn armen voor een lange knuffel. Hij is gestopt met praten, maar zijn gebaar betekent veel meer voor mij dan al die onverstaanbare woorden van zonet.
'Laat me niet alleen, alsjeblieft.' klinkt mijn zwakke stem.
'Zolang jij het wilt, blijf ik bij je.' antwoordt hij op mijn zwakke stem. Het maakt dat ik opnieuw in tranen uitbarst en stevig houdt Thorin me vast in een lange knuffel. En zo blijven we zitten tot de avond valt.
'We moeten naar beneden, het eten zal zo klaar zijn.' zegt Thorin lief en laat me iets losser, zodat ik naar zijn gezicht kan kijken.
'Inderdaad, je hebt gelijk. Maar ik wil niet weg, ik lig net goed.' floept er uit mijn mond en met een rood wordende wangen wend ik mijn blik naar beneden. Thorin lacht zachtjes, neemt mijn kin vast met een van zijn handen en zorgt ervoor dat ik terug in zijn ogen kan kijken.
'Ik wil ook blijven, ik vind het fijn om je in mijn armen te mogen houden.' zegt hij, waardoor ik nog roder word. Zijn gezicht komt iets dichterbij, maar stopt dan even en hij kijkt me afwachtend aan. Ik leg voorzichtig mijn hand op zijn wang, waarna hij langzaam zijn gezicht weer naar me toe buigt en zijn lippen voorzichtig op de mijne drukt. Duizenden vlinders vliegen uit mijn buik, duizenden vuurvliegjes verlichten mijn oogleden als ik deze sluit en zijn zachte lippen zorgen ervoor dat ik lichtjes draai in mijn hoofd. Het is de perfecte kus waar ik op gewacht heb, van een speciaal iemand waar ik mijn hart aan geschonken heb nog voor ik het zelf had beseft.


'Eleanor, wakker worden.' klinkt een zachte mannenstem. Ik open mijn ogen en zie Thorin net naast me op bed zitten. Zijn hand streelt zachtjes door mijn haren, terwijl zijn andere hand onder zijn hoofd steunt en zijn mond naar mijn ene oor is gericht.
'Je zou beter slapen onder je lakens, dat zal warmer zijn.' zegt hij liefjes en gaat weer rechtop zitten. Meteen volg ik zijn voorbeeld en knuffel hem.
'Weet je nog de eerste keer dat we gekust hebben?' vraag ik hem en hij knikt.
'Alsof ik dat ooit kan vergeten, het was haast magie die we samen Gemaakt hadden.' zegt hij en meteen glimlach ik naar hem, blij dat hij het zich net zo intens als mij herinnerd.