Louis Tomlinson

Het lijkt alsof het bloeden eindelijk gestopt is. Niet dat het iets uitmaakt. Ik kan het bloed nog steeds proeven. Ook mijn maag doet nog serieus pijn. Wie zijn die gasten? Waarom ben ik hier? Boven mij hoor ik geluid. Zo goed als ik kan sleep ik mezelf naar een hoekje, ik wil echt niet opnieuw geslagen worden. De deur gaat open en een klein lichtje verschijnt. 'Pas op voor je ogen.' Zegt de stem. Is dat niet die jongen die daarstraks filmde? Wanneer ik de lichtknop hoor sluit ik inderdaad mijn ogen. Misschien is deze nog niet zo slecht. 'Gaat het?' Vraagt de jongen wanneer ik mijn ogen weer open doe. Uiteraard heeft hij gezorgd dat ik hem niet kan herkennen. Iets zegt mij dat ik hem ken. Ik heb geen idee van waar of waarom ik het denk. Het is gewoon zo. Zonder iets te zeggen duwt de jongen mij opzij. Ik krimp ineen van de angst. Gaat hij mij nu ook slaan? 'Ik vertrouw je oké, doe alsjeblieft niets gek.' Zegt hij terwijl hij mijn handen los maakt. Ik wrijf over mijn polsen en kijk hem verbaasd aan. Wat is dit nu weer? Good cop, bad cop? 'Ik heb eten voor je bij.' Joepie, vast weer droge boterhammen. De jongen gaat naar boven. Ik heb zin om mijn voeten los te maken maar ik doe het niet. Ik heb geen zin om terug vastgebonden te worden. Even wat vrijheid is wel handig. Voorzichtig wrijf ik over mijn gezicht. Het valt beter mee dan ik gedacht had. Het doet wel pijn en er zit een korstje op maar ik denk niet dat het diep is. De jongen komt terug van de trap. Ik ruik... Nee? Zijn dat frieten? Gaat hij frieten voor mijn neus zitten eten?

'Hier, voor jou.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Eet niet te snel, je mag zal het niet aankunnen.' Ik knik. Voorzichtig neem ik een frietje en steek het in mijn mond. 'Hmm.' Kreun ik zacht. De jongen glimlacht en haalt iets uit zijn tas. 'Sorry van daarstraks. Dat was echt niet oké. Gaat het met de pijn?' Nu kan ik er echt niet meer aan uit. Blijkbaar meent hij het. 'Het is wel oké.' Zeg ik zacht. Mijn maag protesteert omdat ik blijkbaar toch sneller eet dan goed voor mij is. Ik stop even en laat mijn hoofd tegen de muur rusten. Mijn ogen laat ik even dichtvallen zodat mijn maag de tijd heeft om zich te herstellen. Een nat gevoel op mijn wang maakt dat ik ze terug open. WOW! Even lijk ik te verdwijnen in zijn ogen. De ene moment bruin om daarna te veranderen in groen. Met een schok besef ik dat hij mijn wonde schoonmaakt terwijl ik bezig ben met zijn uiterlijk. Ik voel hoe ik begin te blozen. 'Gaat het?' Vraagt hij. 'Het lijkt wel alsof je koorts hebt.' Zegt hij ongerust. 'Het gaat wel. Gewoon weer even geleden dat ik gegeten heb.' De jongen knikt en geeft mij het washandje. 'Hier, misschien helpt dit.' Hij geeft me een flesje cola. Gretig neem ik het aan en drink een klein slokje. Ongelooflijk hoe blij je kan zijn met zoiets gewoons. 'Ga ik de rest ooit nog terug zien?' Vraag ik angstig. De jongen aarzelt, ben ik nu te ver gegaan? Had ik dit niet mogen vragen? 'Als het aan mij ligt wel. Het is niet onze bedoeling om je echt iets aan te doen. Nu ja, dat was het niet. Ik weet niet of we... Of we de andere jongen gaan kunnen tegen houden. Het spijt mij.' Ik slik. 'Oké. Toch bedankt.' Zeg ik om maar iets terug te zeggen. In stilte eet en drink ik verder. De hele tijd probeer ik om niet meer naar hem te kijken. Maar het lijkt wel alsof zijn ogen op mijn netvlies gebrand staan. Ik zie ze de hele tijd.

'Het is al laat, ik moet nu echt terug.' Ik knik. 'Ik zal je terug moeten vastbinden.' Ik zucht en knik. Dat was te verwachten. De jongen gaat over me hangen en bind mijn handen terug op mijn rug. Deze keer is het touw wel losser. Nog vast genoeg om mij gevangen te houden maar het snijdt niet meer in mijn vel. 'Zeg alsjeblieft niet tegen de anderen dat ik hier geweest ben.' 'Oké.' Zeg ik en kijk hem aan terwijl hij alles opruimt en naar boven gaat. 'Daag.' Zegt hij nog voor hij het licht uit doet. Mijn gedachten blijven maar gaan. Waarom komt hij zonder dat de rest het weet? En de rest? Ik heb toch nog maar 1 iemand gezien. Met hoeveel zouden ze zijn? Voldaan van de frietjes en uitgeput door het zitten voel ik hoe ik langzaam weer in slaap val. Misschien krijg ik morgen wel antwoorden...