007 Eleanor

'Je weet toch welke straf er is op het vermoorden van iemand uit de koninklijke kring, hé?' vraag ik aan Lanslo. Deze kijkt me met angstige ogen aan, aangezien de straf de dood omschrijft.
'Maar dat gaat u toch niet doen? Ik deed dit niet, het was een van deze dwergen. Eleanor je moet me geloven, ik ben hier al langer dan hun en je kent mij ook al langer.' jammert Lanslo. Verschillende dwergen beginnen boos te roepen, omdat Lanslo hun onterecht beschuldigen en voor ik iets kan zeggen, gaan de grote deuren op. Als Thorin binnen komt met Legolas achter zich, zwijgen alle dwergen meteen. Zijn ogen vangen even de mijne op, waarbij hij even verrast kijkt. Vervolgens stapt hij naar Lanslo, zodat Thorin hem een keiharde mep op zijn gezicht kan geven en Lanslo belandt op de grond. Hij kermt het uit van de pijn, maar ik onderneem geen stappen.
'Thorin, we zijn met een proces bezig, ik zou het ook op prijs stellen moest je je even inhouden met slaan en afwachten wat zijn straf zal zijn.' zeg ik en Thorin knikt even. Hij zet Lanslo terug recht en komt vervolgens aan mijn zijde staan.
'Lanslo, wegens hoogverraad en poging tot het vermoorden van een aanstaande koningin zal ik je moeten veroordelen tot levenslange, eenzame opsluiting.' spreek ik uit en meteen begint hij schreeuwend te vloeken. Ik gebaar naar de wachters dat ze hem mogen meenemen en ze brengen hem weg naar de eenzame deel van de gevangenis, waar hij langzaam zal wegkwijnen.
'Hij verdient de doodstraf, dat weet je toch?' vraagt Thorin verwonderend.
'Dat weet ik maar al te goed, maar hij verdient zo een snel verlossende straf niet.' zeg ik hem, waarna ik een kleine glimlach laat zien en hem in de ogen aan kijk. 'Het spijt me trouwens dat ik je geslagen heb, ze hebben me het daarnet verteld. Ik schaam me ervoor.' zeg ik, terwijl ik blozend weg kijk.
'Nergens voor nodig, je was jezelf even niet door het anti-serum. Trek het je niet teveel aan, je ziet het zelfs niet aan me.' zegt hij met een glimlach en even smelt ik als ik hem terug aan kijk. Ik voel me weer openbloeien sinds de laatste keer ik hem zag, net alsof ik terug begin te leven. Zijn aanwezigheid doet me iets, het maakt dat ik me terug goed voel en dat ik terug de kracht heb om door te zetten.
'Gandalf, ik denk dat we een plan moeten vinden, om Smaug tegen te houden.' zeg ik hem en hij knikt even.
'Jij bent toch een huidwisselaar of is die gave verloren gegaan samen met jouw moeder?' vraagt Gandalf me waarna ik licht grijns.
'Die gave had ik, tot mijn vader besloot dat het te gevaarlijk was en met een elven spreuk die gave heeft weten te onderdrukken. Maar ik vrees dat jullie het alleen zullen moeten oplossen, ik ga onder geen enkele reden nog naar buiten. Nooit meer.' zeg ik, het laatste op een treurige toon. Hoe graag ik iedereen wil helpen, hoe graag ik ze wil beschermen ik kan gewoon niet. Eens een belofte gebroken, hoor ik me aan mijn opgelegde straf te houden totdat diegene waarvan ik het verwacht het me vergeeft.
'Je kunt je niet voor eeuwig opsluiten Eleanor, je moet jouw volk helpen.' klinkt de strenge stem van Gandalf, maar ik schud mijn hoofd.
'Dat is mijn straf, die ik mezelf jaren geleden heb gegeven voor het verbreken van mijn eigen belofte. Ik kan het mezelf niet vergeven dat ik het heb gedaan, laat staan dat de persoon waarbij ik de belofte heb gebroken dat kan doen dan.' beantwoord ik zijn strenge zin. 'Maar natuurlijk zal ik alles wat jullie nodig hebben ter beschikking stellen. Noem het en ik zal het jullie laten bezorgen. Nu moet ik mezelf excuseren, ik moet nog een nieuwe raadsman ter beschikking stellen. Ik zal de eerste uren niet beschikbaar zijn.' meld ik en maak dat ik zo snel mogelijk de zaal uit kom. Ik weet dat ik loog over het kiezen van een nieuwe raadsman, maar dat weten zij natuurlijk niet. Vlak voor ik de zijdeur kan doorstappen, neemt een warme hand de mijn vast en zorgt ervoor dat ik me omdraai. De intense ogen van Thorin kijken recht in de mijne, waardoor ik wat kriebels voel in mijn buik.
'Je loog, niet waar?' zegt hij, duidelijk mij goed kennend. Ik knik kort en went mijn blik af, niet wetend wat te antwoorden. 'Ik snap dat je alleen wil zijn, maar alsjeblieft laat ons niet zo over aan ons lot. Je weet dat wij niets kunnen doen tegen Smaug, wij zijn allen machteloos. Ik weet ook wel dat die betovering niet in je voordeel speelt, maar daar kan Legolas toch mee helpen?' vraagt Thorin aan mij, duidelijk met een plan in zijn hoofd.
'Ik weet het niet Thorin, als ik nu die vloek laat opgeven, is de kans groot dat het gebouw instort en iedereen gewond of zelfs dood kan gaan. Ik wil die risico niet nemen, ik hou daarvoor teveel van j-.. jullie.' zegt ik, even struikelend over mijn woorden. Ik durf de woorden niet uit te spreken zoals ze zijn, uit schrik dat hij me gaat uitlachen of gaat slaan. Zoveel jaren zijn er voorbij gegaan, zonder Thorin aan mijn zijde en waarschijnlijk voelt hij bijlange na niet meer hetzelfde voor mij als ik voor hem voel.
'Ik hou van je Eleanor, maar dit ben jij niet. Jij helpt altijd en iedereen, wat maakt er dat je plots veranderd bent?' zegt Thorin, openlijk over zijn eigen gevoelens en ik kijk hem met grote ogen aan.
'Nog altijd, zelfs na wat er is gebeurd en na al die jaren?' vraag ik hem verbaasd.
'Nog altijd even veel, ook al heb ik even getwijfeld. Maar ik heb ook ingezien dat je geen andere keuze had Eleanor. Waarom heb je toen niet gezegd dat je gemarteld bent geweest? Dan had ik je gewoon meegesleurd, mee met mij.' vraagt Thorin, maar ik hef gewoon mijn schouders even op.
'Ik hou teveel van je, ik had schrik dat mijn vader je persoonlijk zou halen en je vervolgens even erg zou toetakelen. En ik wou je geen schuldgevoelens geven, aangezien ik gemarteld ben geweest omdat ik met jou wou meegaan.' antwoord ik, waarna Thorin zijn handen mijn hoofd voorzichtig vastnemen en zijn lippen zacht worden gedrukt op de mijne.
'Eleanor, ik vergeef het je. Al van het moment dat je de belofte had gebroken, alleen wist mijn hart dit wel en mijn verstand niet. Het spijt me dat ik niet eerder ben terug gekomen.' zegt hij, nadat onze voorhoofden wat tegen elkaar leunen en onze neuspunten elkaar voorzichtig raken.