There goes my hero. [21]

'Ik kwetste hem.' Zahra kijkt me raar, maar ook arrogant aan. 'Hoe kan jij dat nou weten?' Ik zucht diep en laat mijn ogen lichtjes rollen. 'Ik weet het gewoon, Zahra. Geloof me. Ik voel dat.' Ze laat merken dat ze zichzelf geweldig vindt, hoewel ze er nu even geen reden toe heeft. 'Zahra, doe niet zo, kind.' Het lijkt alsof ze iets wil gaan zeggen, en waarschijnlijk is dat ook wel zo. Aangezien ze nooit de mening van iemand anders moet. Maar ik laat niet toe dat ze weer haar eigen zin wil hebben. 'Nee, nu ga jij zwijgen. Ik dacht dat je achter dit idee stond? Nou, daar valt niet veel van te merken. En trouwens, wie is hier de grootste fan? Ik zal wel weten wat Bill kwetst, toch?' Waarom zei ik ook die laatste zin? Ik weet zelfs niet of dat waar is. 'Nee, dat doe je niet.' zegt ze met een koude stem. De klank van haar woorden snijdt door mijn hart. Ik blijf haar lang aankijken, gewoon omdat ik niet weet wat ik er moet op antwoorden. Misschien heeft ze gelijk, maar deze brief kwetst hem wel, daar ben ik van overtuigd. 'Hou je mond.' antwoord ik met een krakerig stemmetje. Ze laat me maar en gaat verder met wat ze bezig was; haar magazine lezen. 'Ik ga maar, aangezien het je toch geen reet interesseert. Waarom kwam ik überhaupt nog naar hier om het je te vertellen? Ik doe dit wel alleen, het lukt me wel.' Ze gunt me nog een laatste blik, maar wel een scherpe en gemene blik. 'Ik laat mezelf wel uit, zodat jij je geweldige magazine kan verder lezen.' Ik loop de kamer uit en sla de deur met een knal dicht. Wat denkt zij wel? Dat ze me de les kan spellen? Dat ze denkt dat zij het beter weet dan ik? En als ze dan ook nog eens denk dat dit me niet zal lukken, dan zit ze er helemaal naast. Daar kan ze zeker van zijn.

-Comment&Rate