A ranger/traitor 190

Het geroezemoes bleef aanzwellen en Miko kon natuurlijk niet roepen dat ze stil moesten zijn. Niet wetend wat hij anders kon doen stak hij zijn hand in de lucht en gebaarde dat ze moesten zwijgen. Hij viel bijna van verbazing van zijn bankje toen het ook onmiddellijk doodstil werd. Wetend dat iedereen naar hem keek, legde hij zich neer om te slapen. Ook dat deden ze en behalve wat gestommel was er geen geluid te horen. Had hij zo’n grote invloed op hen? Het was bijna om bang van te worden. Het was minder dan een jaar geleden dat hij nog door de straten gezworven had op zoek naar slachtoffers om te bestelen.

Hoewel hij de andere had bevolen om te gaan slapen, deed hij zelf geen oog dicht. Hij maakte zich veel teveel zorgen. Er waren honderden dingen die mis konden gaan. Ze waren dan wel in de meerderheid, maar niemand van hen kon echt goed vechten. Het waren tenslotte boogschutters. De Skandiërs daarentegen waren allemaal gewapend en daar ook allemaal op getraind en ze waren gewend om op het deinend dek van een schip te vechten. Iets wat van Araluenen niet gezegd kon worden. Ondanks de hoop die de rest van de gevangen scheen te koesteren, stonden ze er beroerd voor. Zijn hand ging naar de messen in zijn riem. Dat was alles wat ze hadden tenzij Tyr iets anders wist te regelen, maar waar moest één jongen ongemerkt wapens vandaan halen op een schip waar je in een paar stappen van de boeg tot het achtersteven kon lopen. Toen Tyr rond kwam met het eten, legde hij onopvallend de sleutels naast Miko op de bank.
“Maak jullie vannacht ongemerkt los, ik zie morgen of ik iets kan doen aan wapens. Ik beloof niets.”
Er was geen weg meer terug.