A ranger/.traitor 187

Die nacht als alle Skandiërs, inclusief de wacht, sliepen, kwam Tyr naar Miko toegeslopen. Miko, die uiteraard niet sliep, zag hem aankomen. Tyr deed zijn uiterste best om zo stil mogelijk en zonder op iemand te gaan staan tussen de slapende gevangen door te manoeuvreren. Hij slaagde in geen van beide.
“Ik denk dat we moeten praten.” Miko knikte.
“In het Aralueens?”
“Mijn Aralueens is beter dan jouw Skandisch,” antwoordde Tyr in vlot Aralueens en hij bewees daarmee onmiddellijk zijn gelijk.
“Waarom heb je dat niet eerder gezegd?” Tyr keek in de richting van de slapende wacht.
“Niemand weet hier van mijn vader en dat wilde ik zou houden ook. In het beste geval hadden ze me mee vastgeketend, maar meer waarschijnlijk is dat ze me ogenblikkelijk over de reling hadden gekieperd.”
“Je vader was boogschutter, wat is er met hem gebeurd? Hebben ze hem…” Tyr schudde zijn hoofd.
“Hij is gestorven toen ik elf was. Toen was Erak er nog.”
“Mijn vader is vorige winter gestorven,” zei Miko. Tyr keek hem verbaasd aan.
“Hoe weet je dat? Er is geen contact met Araluen geweest sindsdien.” Oeps, daar had Miko niet aan gedacht. Hij besloot het er maar op te wagen.
“Ik ben geen boogschutter, maar een grijze jager. Ik ben samen met mijn leraar naar Skandia gekomen om te proberen hen te bevrijden, maar door omstandigheden ben ik hier beland.”
“Jij bent een Grijze Jager?” Zijn stem had dezelfde mengeling van ontzag en angst, waarmee iedereen in Araluen over de grijze jagers praatte. In ieder geval probeerde Tyr hem niet onmiddellijk te vermoorden en dat was al wat.
“Inderdaad.”
“En wat ben je van plan te doen?” Zelfs Tyr, die nog nooit een voet in Araluen had gezet, ging er van uit dat hij een plan zou hebben.
“Het schip kapen, maar we zouden hulp kunnen gebruiken van iemand die niet geketend is.” Miko zag dat Tyr aarzelde. “Zo leren we de moordenaars van Erak een lesje en kan iedereen weer terug naar zijn familie.”