- Ashton

Nijdig sla ik met de deur. Een tel erna gooit Luke hem weer open. Calum en Michael zitten op de bank in de hotelkamer en kijken verbaasd op.
'Je zou hem geen pijn doen!' roep ik kwaad. Luke grijpt me vast. 'Ik zeg toch, hij moet weten dat het serieus is!'
'Dat kan toch op een andere manier!' Ik ijsbeer door de kamer. 'Ik wil ook weten wat hun geheim is. Maar wie weet komen we er nooit achter! Denk je echt dat Louis het zelf wel weet?!'
Daar heeft Luke geen antwoord op. Hoewel we tegen alcohol zijn, trekt hij toch een blikje bier open. Als die leeg is pakt hij er nog een. Ik trek de balkondeur open en loop naar buiten. Het leek zo'n goed plan. Louis ontvoeren, achter het geheim komen, en dan hem weer vrijlaten. Maar er zijn nu al twee dingen die niet volgens plan gaan. Een: Luke slaat Louis keihard. Tot bloedens toe, ik kon het eigenlijk niet aanzien. En twee: het filmpje was ook niet volgens plan. We dachten eerst dat One Direction er wel achter was gekomen en gebeld had naar Louis' mobiel - die wij nu hebben. Maar ze hebben niets laten horen, zouden ze dan wel weten dat Louis weg is? Leuke vrienden.

'Ash, kom je eten? We hebben friet gehaald.' Calum komt naast me op het balkon staan. Ik sta er nu al een uur. De wind heeft mijn haren door de war gemaakt. 'Ik heb geen honger.'
'Moeten we je friet aan Louis geven?'
Het is een grapje, maar ik kan er niet om lachen. Die gast ligt vast ook eindeloos honger te lijden. Eigenlijk is het zielig. Zo sneu. En ook van ons. Waarom hebben we ons tot zo'n niveau verlaagd? Moet dit echt? Stel dat het uitkomt dat we Louis ontvoerd hebben, dan is ons imago echt verknald. Dan kunnen we het wel vergeten als boyband. Doorbreken doen we dan toch niet meer. Hooguit de hardcore fans zullen blijven, maar dat zijn er niet veel. En ik vraag me af of ze wel zo vergevingsgezind zullen zijn.
'We moeten stoppen.'
'Wat?' Calum kijkt me aan. 'Met de ontvoering?'
Ik knik. 'We moeten hem vrijlaten. Het is een krankzinnig plan geweest.'
'Dat zei ik vanaf het begin al, Ash. Blij dat jij het nu ook inziet.' Hij geeft me een schouderklopje, maar ik meen het serieus. 'Hoe kunnen we Luke overtuigen?' vraag ik.
'Niet,' antwoordt Calum. 'Die is niet voor rede vatbaar op dit moment. Zeg maar even niets tegen hem, want hij valt je aan. Het enige wat je kan doen is Louis zo goed mogelijk verzorgen en hem niet het leven zuur maken. En hem vooral niet in elkaar slaan.'
'Dat was ook niet mijn idee!'
'Weet ik. Luke is... een beetje nijdig. Wanhopig op zoek naar succes. Kom, we gaan eten.'
Ik loop achter Calum aan naar binnen, waar Luke en Michael al friet zitten te eten. Ik besluit om Louis vanavond een bezoekje te brengen, zonder het de rest te vertellen. Ik zal hem niet vertellen wie ik ben, maar gewoon een beetje aardig zijn en hem misschien wat frietjes brengen. Zal hij blij mee zijn, na twee dagen leven op slechts een boterham.

Na het eten zeg ik tegen de jongens dat ik even een stuk ga wandelen. Calum knikt, ik hoop niet dat hij een vermoeden heeft van wat ik ga doen. Want dit moet echt geheim blijven. Ik heb al de sleutel stiekem uit de keukenla gepakt, en ik pak een zaklamp. Ik verberg hem onder mijn jas en loop het hotel uit. Het is maar tien minuten lopen naar het houten huisje in het bos, waar we Louis verstopt hebben. Niemand weet dat dat huisje er staat, behalve wij. Het begint te regenen en het is al donker. Alle mensen blijven binnen, dus er is maar een kleine kans dat ik gezien word.
Nog even aarzel ik. Dan doe ik de houten deur van het slot en stap naar binnen.