Hoofdstuk 9 - Kelly Makelaar

'Ga zitten,' zegt Jordi, die wijst naar de bank in de woonkamer. 'Of wil je liever bij tafel zitten?'
'De bank is prima.' Kelly zakt voorzichtig op de roodbruine bank en leunt achterover.
'Wil je ook wat drinken?' roept Jordi vanuit de keuken.
'Ik wil wel water,' antwoordt Kelly. Ze laat haar hand over de bank glijden, die zijdezacht aanvoelt.
Jordi komt terug met een glas water, die ze in één grote slok opdrinkt. Als ze het glas op de salontafel zet, valt er een stilte die ze eigenlijk niet wil verbreken, maar die tegelijk ook ongemakkelijk is. Kelly kijkt naar Jordi's handen, die hij nerveus tegen elkaar aan wrijft.
'Ik denk dat je me het beste kunt uitleggen wat er gebeurd is.'
Kelly knikt. Ze vindt het niet erg om te praten, omdat ze dat zo lang niet heeft kunnen doen. In ieder geval niet tegen iemand anders dan tegen zichzelf. 'Een tijdje geleden werd ik op een ochtend wakker. Niemand reageerde meer op mij. Mijn broer niet, mijn moeder niet... Ik dacht eerst dat het een grap was, maar op een gegeven moment werden ook zij steeds ongeruster. Ik heb er alles aan gedaan om me aan hen te laten zien, maar het werkte niet.' Ze pakt het glas weer in handen en draait deze een paar keer in haar hand rond. 'Uiteindelijk kwam ik erachter dat ze me écht niet kunnen zien. Mijn ouders - ze werden steeds verdrietiger. Mensen dachten dat ik ontvoerd was. De politie is ingeschakeld, maar die kan me natuurlijk niet vinden.' Ze zet het glas weer op tafel en kijkt omhoog, naar Jordi. 'Sindsdien woon ik niet meer thuis. Ik slaap in een hotel, waar ik in een lege hotelkamer naar binnen glip. Ik ben al heel lang op zoek naar iemand die me kan zien. En toen vond ik jou.'
Jordi kijkt naar de grond. 'Jeetje.'
'Ja.' Kelly knikt. 'Ik weet het, maar ik hoef geen medelijden. Ik wil gewoon een oplossing. En - contact.' Ze probeert zijn blik te vangen. 'Ik ben zo blij dat ik met je kan praten... Het is echt verschrikkelijk als er niemand is die naar je luistert.'
'Ja...' Het blijft weer even stil. 'Wat moet ik doen? Ik wil je graag helpen, maar ik weet niet hoe.'
'Er is - er is een soort bovennatuurlijke man,' zegt Kelly aarzelend. 'Maar dat is hier wel ver vandaan... Hij woont in Duitsland.'
'Een bovennatuurlijke man?' vraagt Jordi verbaasd.
Kelly knikt. 'Een man die altijd al geloofde in dit soort dingen. Ik heb eens een krantenartikel over hem gelezen, al een hele tijd geleden. Mensen dachten dat hij gek was. Ikzelf ook. Maar ik dacht er laatst weer aan en toen heb ik zijn boek gelezen. Hij denkt dat bepaalde redenen zijn waarom mensen bovennatuurlijke dingen overkomen en dat die redenen - problemen, denk ik - moeten worden opgelost voordat ze weer terug kunnen komen.'
Jordi opent zijn mond, maar sluit deze ook weer. Kelly ziet dat hij moet nadenken en kan het hem niet kwalijk nemen. 'En hij woont in Duitsland,' zegt hij uiteindelijk.
Kelly knikt opnieuw. 'Ik heb het al opgezocht... Het is een reis van zes en een half uur in de trein en veertien uren met het openbaar vervoer. Hij woont in Berlijn.'
'In Berlijn?'
'Ja. De hoofdstad van Duitsland.'
Jordi rolt met zijn ogen. 'Dat weet ik heus wel... Maar het is ver.'
Kelly knikt. Ze bijt op haar lip. 'Ik weet het, ik weet het. Ik weet alleen heel zeker dat hij de oplossing heeft voor mij... Ik kan treinkaartjes voor je regelen, dat is geen probleem!' Ze kan het zelf wel betalen, ze heeft haar pinpas met genoeg geld op haar bankrekening. Dat geld, dat eens zo belangrijk voor haar was, kan haar nu niks meer schelen. Ze wil gewoon weer zichtbaar zijn.
'Maar - ik kan niet rijden. Dus dan ben ik waarschijnlijk twee hele dagen weg.'
'Drie,' verbetert Kelly hem. 'Met het openbaar vervoer. Ik weet niet hoe snel hij me kan helpen.'
'Ik train om de twee dagen,' zegt Jordi. 'Ik kan trainen niet zomaar afzeggen voor een tripje naar Berlijn, met - voor mijn trainer - mezelf.'
'Maar -'
'Sorry!' Jordi schudt zijn hoofd. 'Wat wil je dat ik tegen mijn ouders zeg, dan? Dat ik gewoon even weg ga? Dat ik even wil uitwaaien? Ze laten me niet zomaar naar Berlijn gaan...'
Kelly slaat haar ogen neer. 'Je hebt gelijk. Sorry.'
'Kun je die man niet bellen?'
Ze schudt haar hoofd. 'Ik heb wel gezocht naar een telefoonnummer, maar hij heeft dat niet. Hij is - spiritueel. Hij doet niet aan elektriciteit.'
'Hij woont in Berlijn en hij heeft geen elektriciteit?'
'Nee.'
Jordi zucht diep. 'Sorry dat ik je niet verder kan helpen.'
Kelly zegt niets. Ze heeft grote moeite om haar tranen te bedwingen. Dit was haar enige kans geweest. Zonder hem is ze nergens. Ze slaat haar ogen neer en kan hem niet langer aankijken. Ze begrijpt dat het een grote, enorme moeite is voor hem, maar zonder hem heeft ze geen leven meer.
Ze staat op. 'Ik ga.' Ze draait zich resoluut om en loopt terug naar de gang. Ze wil hier niet langer blijven.