A ranger/traitor 185

“Weet je wat ze van plan zijn eens we in Hibernia aankomen?”
“Dat weet ik niet,” zei Tyr. Te snel. Hij wilde het blijkbaar niet vertellen. Miko kreeg echter de kans niet om aan te dringen.
De tweede stuurman had al verschillende dagen een pesthumeur en zocht iemand om dat op af te reageren. Echter was hij niet bepaald de moedigste of sterkste onder de Skandiërs, dus geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om een van de geharde krijgers onder de bemanningsleden te beledigen. Een magere -en vooral ongewapende- scheepsjongen daarentegen…
“Hé, jij daar! Je weet best dat je niet met de gevangenen mag praten!” Dat verzon hij ter plekke, eigenlijk was er helemaal niets gezegd over het al dan niet met de gevangenen praten.
“Het spijt me, tweede stuurman,” antwoordde de jongen onmiddellijk, “het zal niet weer gebeuren.” Dat ‘tweede stuurman’ maakte zijn humeur er niet beter op. Want zoals Miko aan het begin van de reis al had geraden, had hij tijdens zijn vorige tocht als eerste stuurman gediend. Dat het slechts tijdelijk was geweest, omdat de echte eerst stuurman in een gevecht gewond was geraakt en ze niet onmiddellijk iemand hadden om hem te vervangen, vergat hij liever.
“Het spijt me, het spijt me. Is dat alles wat je kan zeggen?” Daar wist die scheepsrat niet meteen een antwoord op te geven. Kijk dat was beter! Hij besloot er nog een schepje bovenop te doen.
“Als je dan toch zo graag onder hen verkeerd, dan moet je maar eens een stukje met hen mee roeien! Dat zal je leren.” Hij zag hoe die jongen zich naast de stikkende gevangenen op een bankje wurmde. Het voelde goed dat hij iemand net zo’n rotdag had kunnen bezorgen, als hij had. Het kwam geen moment bij hem op dat Tyr het misschien helemaal niet zo erg vond.