Hoofdstuk 4

‘Hoi lieverd, hoe was je dag?’ Mijn moeder, Alyce Salva-Knight, stond in de keuken. Er stond een kast open. De kast waar we normaal gesproken het voedsel bewaarden wat niet in de koelkast hoefde. Hij was bijna leeg. De supermarkten hadden al een paar weken te kampen met tekorten. Waarom wist niemand zeker. De oogsten waren mislukt, werd gezegd. Maar er waren ook geruchten dat de aarde weer wraak kwam nemen op het weer groeiende aantal mensen. De Regering zorgde er hier voor dat iedereen gematigd leefde. Stroom werd opgewekt zonder fossiele brandstoffen, maar door middel van water, zon en wind. Iedereen kon maar een beperkt aantal levensmiddelen aanschaffen.
Ik had geen enkel beeld van hoe het er aan toe ging in de andere landen. Of mensen daar gewoon mochten leven hoe zij wilden. Of ze geen restricties hadden, geen regels over hun verbruik en alleen op hun portemonnee hoefden te letten. Meer vrijheid.
Het was eigenlijk bijna onmogelijk om nog minder vrijheid te hebben dan hier. Dan zouden ze het grootste deel van de bevolking al letterlijk aan banden moeten gaan leggen. Dat ging te ver, zelfs voor onze Regering.
Ik lachte naar mijn moeder en dwong de gedachten aan het kennelijk toch falende landbouwbeleid van de Regering naar de achtergrond. ‘Ja, het was… interessant.’ Leuk kon ik het niet noemen. Niet met wat ik heb gehoord, niet met het plan wat ik had bedacht. Die restricties van vrijheid… dat onmogelijke, dat kon ik wel eens mogelijk gaan maken voor mezelf. Maar daar had ik nog geen idee van, daarvoor had ik een duidelijker beeld nodig van waar ik heen ging. ‘Ik heb te horen gekregen wat ik ga doen voor mijn stage.’
‘O? Dat moet je me dan maar vertellen… Maar eerst een kop thee.’ Ze begon te rommelen terwijl ik vlug mijn spullen naar mijn kamer bracht en mijn schooluniform verruilde voor normale kleren. Over schooluniform gesproken: het leek in de verste verte niet op het uniform wat ik op de middelbare school had gedragen. Dat was een truttige rok met een witte blouse en een trui. Mijn huidige uniform bestond uit een spijkerbroek en een donker shirt. Het maakte niet echt uit hoe dat er verder uit zag.
Toen ik terugkwam duwde mam een kop dampende thee onder mijn neus. ‘Vertel, lieverd. Ik wil alles weten.’
‘Ik ga Dwalingenwerk doen,’ begon ik aarzelend.
Haar wenkbrauwen schokten even. ‘Maar ik dacht dat je dat niet wilde?’
‘Dat klopt…’ Min of meer. ‘Maar ze vonden me er zo voor geschikt dat het niet tegen elkaar opwoog, denk ik.’
‘Ach, je zult er vast een geweldige tijd hebben.’ Mam wist ook heel goed dat er microfoons in huis hingen. ‘Wanneer ga je weg? In de loop van de week?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, morgen al. Dwalingenwerk staat erom bekend dat de stagiaires vroeg weg moeten. Ik moet vanmiddag beginnen met pakken.’
‘O, wat jammer. Ik had je graag weggebracht, maar ik kan voor morgen niet meer vrij nemen. Denk je dat je het zelf redt? Je komt niet naar huis, zeker? Als je zo vroeg moet beginnen?’
Dat was iets wat niet helemaal duidelijk was geweest, maar gezien mijn plan dacht ik niet dat ze dat toe zouden laten. Dat zou verwarring scheppen. ‘Nee, ik ben zes maanden van huis, vrees ik. Maar ik denk dat ik wel contact kan zoeken.’ Dat hoopte ik, tenminste.
Mam dacht daar even over na. Toen zuchtte ze luid. ‘Jullie groeien ook zo snel op. Ik geloof niet dat ik kan wennen aan het idee dat jullie op een gegeven moment toch echt op jezelf gaan wonen. Beloof dat je me dan op komt zoeken, Maeve, wat er ook tussen lijkt te komen. Ik kan jullie echt niet missen, daar zijn jullie me veel te lief voor.’ Ze trok me in een omhelzing.
‘En veel teveel je eigen vlees en bloed, nietwaar?’ lachte ik. Ik deed er nu heel luchtig over, maar dat was echt een reden waarom mijn moeder het niet over haar hart kon verkrijgen ons alle contact te laten verbreken.
Tegenwoordig werden kinderen gebaard door broedmachines. Een soort technologisch ‘wonder’ wat alle baby’s gezond ter wereld liet komen. Falen was volgens de ziekenhuizen en de Regering niet mogelijk. Bovendien: als een kindje een genetische afwijking had (lees: mutatie), kon het broedproces meteen gestopt worden. Op deze manier gingen er geen mensenlevens verloren. Dat was wat de Regering vond. Ik vond het onmenselijk in de meest letterlijke zin van het woord.
Deze kinderen hadden geen vroeg menselijk contact. Kinderen leerden in de buik de stemmen van hun ouders al kennen. Bepaalde bewegingen werden ze bekend en ze ontwikkelden hun karakter, allemaal aan de hand van wat er buiten die veilige cocon gebeurde. Nog even grotendeels afgesloten van de boze buitenwereld en de mensen die hun genen wilden bestuderen en zo nodig manipuleren.
De Regering was niet streng tegen de Slachtoffers van de epidemie, of de weinigen die nu nog leefden. Het merendeel was al overleden van ouderdom of toch aan de ziekte zelf. Ze waren wel genadeloos voor de zogenaamd onmenselijke burgers. En diegenen die het niet eens waren met de ideeën van de leiders. Ze werden allemaal in hetzelfde potje gestopt met hetzelfde label: Dwalingen.
In dit geval was het potje een detentiecentrum, of de vestiging voor Dwalingen waar ik heen ging. Het label was de manier waarop mensen het uitspraken. Wat mensen verzonnen om minderheden in een hoekje te drijven. De verachting die veelal was verbonden met de woorden die we aan mensen koppelden. ‘Dwáling. Het is een dwáling, moet je nou zíen.’ Alsof ze minder waard waren dan wij. Zij konden er toch niets aan doen dat ze zo geboren waren? Hoe konden mensen dat denken?
Eigenlijk zouden ze zelf eens het mikpunt moeten zijn van dit soort kleineringen. Dan gilden ze niet meer zo hard. Dan wisten ze zich wel te gedragen.
‘Is er iets, Maeve?’ vroeg mijn moeder.
Ik knipperde even met mijn ogen en realiseerde me toen dat ik het theekopje zo stevig vast klemde dat mijn handen wit werden. Nog een klein beetje meer en het glas zou uit elkaar spatten. Oeps. ‘Nee, sorry, mam. Ik dacht even ergens aan. Ik moet nog inpakken voor morgen. Tot zo.’
Ik klokte mijn thee achterover en haastte me de kamer uit.