Strijdwedstrijd Halcyon - Opdracht 1

Janne werd wakker. Het was tien over zeven, dat wist ze, omdat ze altijd om tien over zeven wakker werd. In het weeshuis ging er om kwart over zeven altijd een bel, en Janne zat er al zo lang dat ze automatisch vijf minuten voor de bel wakker werd. Ze kleedde ze zich om en na vijf minuten ging uiteraard de bel.
Dit verhaal begint niet op het moment dat Janne wakker werd, ook niet vlak daarna en ook niet vlak daarvoor. Eigenlijk begon het jaren terug, en daar werd ze tijdens iedere maaltijd in het weeshuis aan herinnerd. Voor het gemak werden die maaltijden in het huis van te voren altijd aangekondigd met een bel.

De tafels in de eetzaal waren aangetast door de vele jaren die ze al te verduren hadden gehad. Over hun oppervlakken verspreidden zich krassen en vlekken. Onder Janne's bord zat bijvoorbeeld een afdruk van het bord zelf, omdat ze iedere morgen op dezelfde plek zat, zo ver mogelijk bij de anderen vandaan. Niet dat ze daar moeite voor hoefde te doen, als ze bij hen zou gaan zitten zouden ze uit zich zelf wel een andere plek zoeken.
Niemand zei iets tegen het meisje in de hoek, wensten haar niet eens een fijne vijftiende verjaardag toe. Janne had al vroeg geleerd dat de stilte, de afwezigheid van contact, veel erger was dan de beledigingen en scheldwoorden die ze voor het weeshuis naar haar hoofd geslingerd kreeg. Zo at ze iedere maaltijd in stilte, de heks, het vervloekte wicht.
Met haar nichtje was Janne ooit naar een waarzegster geweest. Ze was toen op vakantie en kon de vrouw maar deels verstaan door haar accent. De waarzegster liet voor twee muntstukken twee kaarten zien die haar leven zouden beschrijven. In haar geval waren het de Maan en de vijftien van Zwaarden. De vrouw keek Janne boos en verontwaardigd faan en schreeuwde naar haar, Janne nam haar nichtje bij de hand en rende terug naar haar ouders.
De vijftien van zwaarden bestond blijkbaar niet, dus nam ze aan dat het tien moest zijn. De maan, zei het internet, betekende een slechte wending of kant van een verhaal. De tien van zwaarden stond symbool voor het toppunt van terreur. Janne bedacht dat dat het niet kon zijn, ze geloofde er heilig in dat het betekende dat er bij het getal 15 iets slechts zou gebeuren. Al was het maar om zichzelf er op haar elfde niet van te hoeven overtuigen het “toppunt van terreur” te zijn.
Janne wist nu zelf ook wel dat ze naïef was geweest met haar opvatting. Toch moest die vijftien íets betekenen, en het feit dat het vandaag haar verjaardag was maakte haar steeds nerveuzer. Janne was 's middags geboren, er kon nog van alles gebeuren. Even krabde ze aan haar enkel, ze vermoedde dat de andere weeskinderen iets met haar kleren hadden gedaan, de laatste tijd jeukte het verschrikkelijk. Zuchtend at ze verder.

Janne vroeg zich af wanneer het jeukpoeder zou uitwerken. Het was niet eens echt, ze had niet eens écht de neiging om te krabben, en dat maakte het op de een of andere manier nog vervelender. Ze kon zich niet concentreren, op vreemde momenten kleurde de huid van de docent donker en gingen haar ogen naar buitenlandse standaarden staan. Janne kon het niet helpen telkens het gezicht van de waarzegster voor haar ogen te zien opdoemen. Ze schudde afwezig met haar been om de jeuk, tevergeefs, een beetje af te laten zwakken.
Zenuwachtig keek ze om zich heen, en wende zich gelijk daarna weer tot haar tafel. Experimenteel balde Janne haar handen tot vuisten en ontspande ze weer, stopte, en wreef haar handen over elkaar terwijl ze weer om zich heen keek. Ze wou het klaslokaal uit lopen, weg rennen naar een van de verlaten plekjes in het dorp. Makkelijk gezegd, makkelijk gedaan.
Niet de moeite nemend om haar tas mee te nemen liep ze in vijf snelle passen het lokaal uit, vlak voor de docent opkeek van haar bureau. Buiten begon ze te rennen, ze hoorde stemmen, al wilde ze het niet toegeven. Heks. Feeks. Vervloekt gedrocht. Het gebeurde wel vaker, de stemmen, dan werd ze misselijk en schreeuwden ze, en schreeuwde Janne zelf, wanhopig, om ze uit haar hoofd te bannen. Voordat het haar teveel zou worden wilde ze alleen zijn, dan kwam ze enigszins tot rust.
Janne voelde de koude wind die langs haar armen streek, en de zweetdruppels die zich vormden op haar voorhoofd. Ze voelde de jeuk die steeds weer door haar lichaam trok als een huivering. Maar ze rende door, want over een aantal honderd meter zou ze op haar favoriete plekje zijn, dacht ze. Mormel. Wicht. Heksenkind. Ze stopte om even op adem te komen, voor ze er erg in had zakte ze door haar knieën en alles werd wit.

Zachte vlagen wind vlogen rond Janne's armen, ze opende verward haar ogen. De ruimte leek op een vliegveld, maar kleurrijker, voor haar stond een mooie vrouw in een lang, rood gewaad. Het was helemaal stil, maar dat hoorde het niet te zijn. Het was alsof Janne door een raam met dubbelglas neerkeek op een schouwspel, ze wist dat er geluid hoorde te zijn, al hoorde ze niets. Meer mensen en meer kinderen verschenen naast Janne en de vrouw.
Waar ze was wist Janne niet, maar ze had geen jeuk meer, en de stemmen in haar hoofd waren ook verdwenen. De andere kinderen keken gedesoriënteerd om zich heen en spitsten hun oren. Toen ze weer een geluid opving kromp Janne even ineen bij het volume.
"Welkom thuis, lever alles wat je meebracht af aan de persoon voor je, zij zullen respectvol met je spullen om gaan." Daarna was er geluid, kinderen sloegen verraste kreten en Janne hoorde de zachte stemmen van de mensen die ze geruststelden. De vrouw tegenover haar keek haar afwachtend aan. Janne doorzocht even haar zakken en overhandigde haar bezittingen aan de onbekende vrouw.
'En nu?' Vroeg ze, de vrouw glimlachte vriendelijk en streepte iets af op een lijst terwijl ze de voorwerpen in een zakje liet vallen.
'Janne Velde, toch?' Janne knikte, wat had dit allemaal te betekenen? Ze bedacht dat ze het beste gewoon erin mee kon gaan, afwachten. 'Daar aan de overkant..' de vrouw wees naar iets achter Janne en deze keek mee naar wat ze bedoelde, 'daar moet je heen, derde deur van links.' Ze knikte nog een keer naar de deuren tegenover haar en Janne liep in die richting. Derde deur van links, dat moest lukken.
'Ik had niet gedacht dat je er zó uit zou zien?' een meisje met rood haar en felle ogen zat op een meubelstuk met een mooie, geborduurde doek eroverheen in exotische kleuren.
'Sorry, wat?' Janne probeerde alles wat haar was overkomen nog steeds te bevatten.
'Jij. Ik had niet gedacht dat je bruin haar zou hebben,' ze haalde een hand door haar eigen haar en hield haar hoofd schuin terwijl ze Janne peilend aankeek.
'Aha...' Het meisje maakte Janne zenuwachtig, ze wist niet hoe ze op haar moest reageren, of ze vragen moest stellen.
'Serieus?' praatte het meisje ongestoord verder, 'Je wilt niet eens weten wat je hier doet?' Nu voelde Janne zich nu nog stommer dan eerst.
'Wat- jawel..' Het meisje trok een wenkbrauw op, zuchtte verveeld en zette een grijns op haar gezicht.
'Welkom in Kièrca, huis der heksen!' Ze lachte en spreidde haar armen ter illustratie. Toen Janne haar onbegrijpend aankeek ging ze verder. 'We hebben de laatste jaren een beetje een virusprobleempje, daarom zijn jullie hier, ze hebben het gen een paar jaar geleden gewoon in jullie geplanteerd.'
'Dit is een land, met heksen?' naast het overheersende ongeloof in Janne's gezicht was nog plek voor een sprankje begrip, ze werd haar hele leven al een heks genoemd, wat kon ze anders zijn? 'En ik ben hier door.. een virus?'
'Jazeker, zie je, ik ben geen heks, ten minste theoretisch gezien niet, maar jij wel.' Ze glimlachte.
'Door dat virus?'
'jep, maar ik ben niet helemaal nutteloos hoor, ik kan wel brouwen en talismannen maken.' Ze wierp een blik op Janne's gezicht en vertelde verder, 'Zo erg is het niet hoor, je krijgt een huis, met alle anderen zoals jij, dan mag je hier naar school en verder mag je ongeveer alles in je vrije tijd doen wat je wilt. Eerlijk gezegd begrijp ik niet wat jullie zien in die wereld van jullie, ik ben er één keer geweest, irritant hoor, allemaal rare stemmen en die jeuk bij het reizen is echt verschrikkelijk. Nou goed, ik ben er alleen maar om je te begeleiden, ik zit hier al vijftien jaar, ik weet hoe het werkt. Kom mee, ik laat je het dorp zien!' Janne had nog steeds haar twijfels, zat ze niet een half uur geleden nog in een klaslokaal? Het was nog niet helemaal tot haar doorgedrongen.En toch, het meisje was aardig tegen haar, vriendelijk. Ze had al een lange tijd geen vriendin meer gehad.