Ik was bang.

Vreselijk bang.
Ik wist niet precies wat er gebeurde. Maar het voelde vreemd. Ik wou hier zo snel mogelijk vandaan, maar ik zag geen uitweg. Het bos was donker en dichtbebost. De jongen liep vlak achter me, ik hoorde zijn voetstappen. Wat wou hij toch van me?
'Ga weg!' schreeuwde ik doodsbang. Hoewel de jongen er niet bedreigend uitzag, voelde ik dat het niet goed was. Angst schoot door mijn lichaam terwijl ik steeds minder zuurstof kreeg. Mijn longen brandden, terwijl de jongen steeds dichterbij kwam. Hij zei niets, maar dook op me af en ik viel. Zijn ogen boorden zich in me en ik gilde het uit. Dit ging niet goed aflopen...


Toen werd ik wakker. Zwetend schoot ik overeind in mijn bed. Het duurde even tot ik weer wist waar ik was: in het hotel, waar we overnachtten tijdens onze worldtour. Luke lag naast me rustig te slapen. Zijn borst ging langzaam en regelmatig op en neer. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar de laatste tijd had ik steeds vaker nachtmerries. Ik wist nooit wat ze betekenden en steeds vaker liepen ze niet goed af.
Ik sloeg mijn benen over de rand van het bed en keek op mijn digitale wekker. Het was half drie. Om acht uur moesten we opstaan, vanavond hadden we een optreden. Ik was nog kapot van afgelopen avond. De fans gingen uit hun dak terwijl we hun favoriete nummers speelden, en dat deed me even mijn dromen vergeten. Ik keek even naar Luke. Ik wou dat ik net zo goed kon slapen als hij. Ik zuchtte en kroop weer in bed. Maar slapen kon ik niet meer.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen