There goes my hero. [20]

Langzaam, maar zonder twijfelen, laat ik de brief in de postbus glijden. En nu, hoewel ik het nu het ergste verwachtte, voel ik me niet slecht. Het is alsof m'n eigen lichaam me verdoofd heeft voor emoties. Op de terugweg naar huis, besluit ik dat ik even langs Zahra loop. Ze moet het weten. Ze moet weten dat er geen weg terug meer is, dat ons plan volop in werking is. Dat ze de gevolgen moet dragen, ookal is ze het hier wel mee akkoord en weet ze wat er zou gaan gebeuren. Maar de feiten echt uitvoeren, is nog iets helemaal anders dan alles in je hoofd uitwerken en hopen dat het zo zal gaan. Want dat doet het nooit. Het loopt nooit exact zoals je het zelf wenst. Aangekomen bij haar huis, staat ze me al op te wachten. Alsof ze wist dat ik toch zou komen, hoewel ik het zelf nog maar even weet. 'En, ging alles volgens plan?' Ze fluistert stilletjes, alsof iemand ons afluistert, alsof dit een zaak is tussen leven of dood. 'Ehm, ja, volgens mij verliep alles goed.' antwoord ik op dezelfde geheimzinnige manier. Alleen maar om het spannender te laten lijken. Hoewel het niet echt spannend of onvoorspelbaar is: Bill kwetsen, reactie van 'm krijgen, hem opzoeken en hem duidelijk maken wat ik hem wil duidelijk maken. Simpel, zou je durven zeggen. Dat is het ook, dat zou het zijn de persoon die gekwetst wordt niet je idool is, niet je held. Want dat feit maakt het helemaal anders, het verandert de situatie helemaal. 'En, wat heb je nou precies gedaan?' vraagt ze nieuwsgierig, terwijl ze zich in de sofa laat vallen. 'Ik heb een brief naar hem geschreven.' zeg ik droog. Ik zit er nu wel weer mee in mijn hoofd, wat ik eigenlijk deed. Misschien verwoest ik nu wel zijn zelfbeeld, of wat er nog van overbleef. Arme Bill. Het spijt me, zeg ik stil. 'En wat stond erin dan?' Met een oogrol sluit ze haar zin arrogant af. 'Niet veel goeds, natuurlijk.' Ze kijkt afwachtend, maar ik weet niet of ze het wel wilt weten.


-Comment&Rate