Hoofdstuk 8 - Jordi de Vries

Jordi kijkt verbluft toe hoe ze de één na de ander van zijn plek weet te krijgen. Uiteindelijk loopt ze weer naar hem toe en kijkt ze hem aan, waarschijnlijk om zijn reactie te peilen, maar hij weet even niet wat hij moet zeggen. Of hij draait nu echt helemaal door, of ze is écht onzichtbaar.
'Geloof je me nu?' vraagt Kelly hem onzeker.
Heel langzaam knikt hij. 'Ik - ik doe mijn best.'
Haar mond vormt zich tot een glimlach. 'Dat is al een begin.'
Hij kan niet mee lachen, daarvoor is hij te veel in de war. Hij bekijkt haar zwijgend van top tot teen. Feit blijft dat ze een beeldschoon meisje is, met haar blonde haar en haar groenbruine ogen. Het is bijna wreed dat de rest dat niet kan zien.
'Hoe heet je eigenlijk?'
'Hé, Jordi!' Net als hij antwoord wil geven, hoort hij zijn naam. Het is Rover die hem roept. Hij heeft nog natte haren van het douchen en draagt een trainingsbroek. Hij komt op Jordi af lopen. 'Wat sta je hier alleen? Ik dacht dat je niet mee wilde naar de stad.'
Jordi haalt zijn schouders op, maar zegt niets, omdat hij even geen goede smoes kan bedenken.
'Jordi dus,' glimlacht Kelly.
Hij knikt.
'Ga je nog even mee dan? We zouden net naar de Xiamo gaan.' De Xiamo is hun vaste stamkroeg.
'Wie? Jij en…' Jordi kijkt even langs Rover. '…Greta?'
'Inger en Bram zijn er ook bij,' verdedigt Rover zich direct. 'En twee vriendinnen van Greta. Eén daarvan is precies jouw typ. Blond, mooie rondingen… en haar gezicht is niet verkeerd.' Hij geeft Jordi een plagerige duw.
Jordi kijkt vlug even naar Kelly, maar die lijkt zich er niet druk om te maken. 'Nee, vanavond even niet. Ik ga - naar huis. We moeten zaterdag wel fit zijn.'
'En we hebben morgen dus een dag rust.' Rover heeft een bezorgde ondertoon in zijn stem. 'Ik snap dat je als aanvoerder een hele goede inzet moet hebben, maar naast voetbal bestaat er nog een ander leven, hoor.'
'Ja… ja, natuurlijk.' Jordi weet zelf ook wel dat hij heel erg veel met het voetballen bezig is, maar het is nu eenmaal belangrijk voor hem en hij hoopt er ver mee te komen. Hij denkt dat hij het in zich heeft. 'Ik ga naar huis.'
'Oh. Prima. Tot zaterdag dan maar.' Rover kijkt even om zich heen en heel even heeft Jordi het idee dat hij naar Kelly kijkt, maar dan draait hij zich om en loopt hij terug naar de Xiamo.
Jordi kijkt even naar Kelly om haar reactie te peilen, maar zij lijkt het niet erg boeiend te vinden. Hij voelt zich een klein beetje beledigd, maar zegt dat niet.
'Nou, wat was je plan? Nu je eindelijk iemand hebt gevonden die je kan helpen?' vraagt hij.
'Ik denk dat het een goed idee is om een rustiger plekje op te zoeken,' zegt Kelly. Ze knikt even naar rechts, Jordi volgt haar blik. Op een paar meter afstand staat een groepje vrouwen, die hem met opgetrokken wenkbrauwen aan zitten te kijken.
Jordi knikt. 'Mijn ouders zijn vanavond niet thuis.'
'Mooi!' Kelly tikt op de bagagedrager van zijn fiets. 'Dan gaan we daarheen!'