A ranger/traitor 181

Doordat de gevangenen op de plaatsen van de roeiers waren, moesten zij vanzelfsprekend ook roeien. Miko wist dat Skandiërs alleen roeiden als de wind tegenzat, maar blijkbaar gold dat niet als ze gevangenen bijhadden, dus moesten Miko en de anderen, de hele dag roeien. Miko was algauw dankbaar dat hij naast Nowell beland was, die het grootste deel van het werk in zijn eentje deed. Ondanks dat deden al zijn spieren pijn en lagen zijn handen open. Om zichzelf moed te geven, raakte hij even de riem aan waaraan zijn twee jagersmessen hingen. Tegenover Skandiërs met een bijl kon hij daar niet veel mee uitrichten, maar het was beter dan niets. En om zijn gedachten van zijn benarde situatie af te leiden, deed hij wat Will hem geleerd had. Namelijk zijn vijanden nauwkeurig bestuderen en zoveel mogelijk informatie verzamelen.
De Skirl was er niet moeilijk uit te halen. Hij schreeuwde haast non-stop bevelen naar zijn bemanning. Miko moest denken aan wat Will hem ooit verteld had: Een leider die moet roepen en tieren om zijn wil op te leggen, is een slechte leider. Een echte leider herken je eraan dat hij onmiddellijk gehoorzaamd wordt zelfs als hij zijn bevelen op normale toon geeft.
Het was wel duidelijk dat de bemanning alleen maar gehoorzaamde omdat het moest en nauwelijks tot geen respect voor hem kon opbrengen. Het leek er trouwens op dat de bemanning een bij elkaar gescharreld zootje was, die nooit eerder samen op een schip hadden gezeten. Om te beginnen was hun aantal veel lager -Miko telde er vijftien- dan de bemanning van een normaal wolfsschip. Waarschijnlijk hadden ze plaats willen sparen en roeiers hadden ze momenteel toch niet nodig. Maar verder leken de mannen elkaars naam vaak niet te kennen. Ook was er de eerste stuurman die heel de tijd ruzie had met de tweede stuurman, wat deed vermoeden dat de tweede stuurman afkomstig was van een schip waar hij eerste stuurman mocht zijn of toch in ieder geval met meer respect behandeld werd.